สวัสดีค่ะ 
เราเป็นเด็กผู้หญิงคนนึง อายุ 23 ปีเเล้วค่ะ เราอยากมาเเชร์ปนะสบการณ์ชีวิตของตัวเอง ที่ไม่มีอิสระภาพในการใช้ชีวิตค่ะ 
เมื่อวานก่อนเราได้รับการติดต่อการที่เราได้สมัคไว้ให้ไปสัมภาษณ์ ผลคือเราได้งานค่ะ เเต่ต้องไปทำงานอีกจังหวัดนึงซึ่งเราอยากไปมากค่ะ เราอยากไปหาประสบการณ์ใหม่ๆ อยากลองไปใช้ชีวิตด้วยตัวเองที่เราไม่เคยทำ อยากลองตัดสินใจอะไรด้วยตัวเอง เเต่ที่บ้านไม่อนุญาตให้ไปค่ะ เพราะเป็นห่วงเรา อันนี้เราเข้าใจค่ะ เพราะหนึ่งเราเป็นผู้หญิงด้วยบวกกับไม่เคยไปอยู่ไกลๆ คนเดียว เเต่เราคิดว่าเราโตพอที่จะรับผิดชอบตัวเองได้เเล้วนะคะ หลายๆ ครั้งที่เราเสียโอกาสเพราะเรื่องนี้ เราเบื่อหน่ายกับชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้มากค่ะ พอเลิกงานก็กลับบ้าน ตื่นเช้าก็ไปทำงาน เราใช้ชีวิตวนลูบอยู่เเบบนี้มาตลอด จนไม่อยากเป็นเเบบนี้เเล้ว อยากไปหาอะไรใหม่ๆ ในชีวิตบ้าง อยากลองใช้ชีวิตในเเบบที่ตัวเองอยากจะทำบ้าง เเต่ติดเรื่องทางบ้านที่ไม่เห็นด้วย หลายๆ ครั้งเราก็นอยด์นะว่าทำไมชีวิตถึงเป็นเเบบนี้ เราไม่เคยคิดหรือตัดสินใจทำอะไรด้วยตัวเองเลย มีเเต่คนสั่งให้ทำแบบนั้นเเบบนี้ จนเรารู้สึกว่านี่มันชีวิตของเรานะเเต่ไม่มีโอกาสทำอะไรได้เลย ชีวิตที่ไม่เคยได้ลองทำสิ่งใหม่ๆ เพราะคนรอบข้างไม่เห็นด้วย
ตอนนี่เราเหนื่อยมากเลยค่ะ เหนื่อยกับทุกสิ่งทุกอย่าง เหนื่อยที่ต้องใช้ชีวิตให้ทุกคนพอใจ เหนื่อยที่ต้องเสียสละหลายๆ อย่าง ที่เราอยากทำ เหนื่อยที่จะต้องมานั่งผิดหวัง เหนื่อยที่ต้องมานั่งร้องไห้คนเดียว เมื่อไหร่นะที่นกตัวนี้มันจะได้ออกไปโบยบินด้วยตัวของมันเองสักที ชีวิตที่ไม่มีโอกาสได้ทำตามใจตัวเองนี่มันเหนื่อยจริงๆ เราไม่สามารถระบายความเหนื่อยให้ใครฟังได้ บางครั้งก็สงสารตัวเองเหมือนกันนะคะ พอจะสุขก็สุขไม่สุด ต้องมีเรื่องให้ต้องเสียใจตลอด ก็พยายามปลอบตัวเองว่าเดี่ยวมันก็ผ่านไป ตลกดีนะคะ 
ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านความเหนื่อยของเรา