สวัสดีค่ะ เรากับเเฟนคบกันมา 5ปีจะ6ปีเเล้วค่ะ เราไปอยู่บ้านเเฟนค่ะ พ่อเเม่บ้านรักเรามาก ไม่อยากให้เรากลับมาบ้านตัวเอง เพราะอยากให้อยู่ที่นู้นคอยอยู่เป็นเพื่อนน้องสาวเเฟน เเล้วก็อยู่ดูเเลเเฟน เเละช่วยงานพ่อเเม่เเฟน เเต่เวลาที่เเฟนเราจะไปเที่ยวไหน เเฟนเรามักไม่ค่อยเอาเราไป เเต่พ่อเเม่เขาก็ไม่เห็นด้วยเช่นกันที่ทิ้งเราไว้บ้าน นอนรอจนดึกดื่น เกือบเช้าก็มี 😞 เเฟนเราไม่เคยพาเราไปเที่ยวไม่เคยพาเราไปไหน อ้างเเต่ว่าทำงานบ้าง เหนื่อยบ้าง ไม่ว่างบ้าง เเต่พอเพื่อนชวนไปร้านเหล้า ไปเที่ยว รีบไปทันที โดยไม่มีคำปฎิเสธ เราทนกับเรื่องนี้มานานเเล้ว เราน้อยใจมาตลอดที่ไม่เคยพาเราไปไหน ปล่อยให้เราอยู่เเต่กับบ้าน จนเราพูดออกไปว่า เคยคิดจะพาเราไปเที่ยวบ้างไหม อ้างเเต่ว่าทำงาน เหนื่อย เเต่ทำไมพอเพื่อนชวน ถึงรีบไปจัง (ต้องบอกก่อนว่าเราเเทบจะไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม เพราะเราทิ้งเพื่อนทิ้งสังคมเพื่อมาอยู่กับเขาดูเเลเขา)เเล้วเขาก็มาว่าเราว่าเรามันไม่เคยรู้เรื่องอะไร ไม่มีสังคม ไม่มีเพื่อน ก็สมควรเเล้ว ความรู้สึกตอนนั้นใันเจ็บมากค่ะ คือเราทิ้งทุกคนมาเพื่อคุณ ดูเเลคุณ เเต่คุณกับไม่เห็นหัว ไม่เเคร์ ครส. เราเเม้เเต่น้อยนิด เเต่เรารัก ผช. คนนี้มาก ผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ เเต่พอเขามาทำงานที่มีเเต่สังคมผุ้ใหญ่ เขาก็เปลี่ยนไปตามที่ได้เล่ามาด้านบนเลยค่ะ ดิฉันอึดอัดจึงได้มาระบาย ถ้าขืนเป็นเเบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เราควรเดินออกมาใช่ไหมคะ😢