การท่องเที่ยวของสัตว์ทั้งหลายนั้น เรียกว่า มีสุขเพียงเล็กน้อย แต่ทุกข์มากมายนับไม่ได้

หลายคน ที่เคยได้ยิน วงจร ของเหล่าสัตว์ที่กำลังท่องเที่ยวไป ต้องมีเป็นจำนวนมาก ที่รู้สึกว่า แม้ภพที่เราอยู่เวลานี้ ก็ดี มีสุขบ้าง ทุกข์ บ้างป่ะปน บางคนถึงกับ ณ ที่นี้มีแต่ความสุข อุบายที่จะออกทุกข์สถานที่นี้ไม่มี



แต่ในมุมมองของผู้ที่ประกาศ ว่าตนเป็น ตถาคต(ผู้ชี้) มองภพ และ ทางดำเนินของเหล่าสัตว์เป็นอย่างไร

1)เหมือนบุคคล ตกน้ำ7จำพวก เริ่มตั้งแต่ คนที่ตกน้ำทีเดียวแล้วจมลงเหวสมุทร
ถึงจำนวนสุดท้าย คือพรามณ์ ยืนอยู่ ถึงฝั่ง เหมือนกับว่า ทุกๆคนมีสภาวะ ที่ตกอยู่ในมหาสมุทร

2)เหมือน นายโคบาลผู้ฉลาด พาวัว ข้ามแม่น้ำอย่างสวัสดี
แม่น้ำก็คือกระแส ที่กำลังพัด กำลังไหลเชียว แม้ลูกวัวที่เพิ่งคลอดเวลานั้น ก็ลอยคอตามเสียงแม่วัวไปได้ เปรียบพระอริยพวกสุดท้าย (สัทธานุสารี)


3)เปรียบเหมือน บุคคลเหนื่อยล้า หิว ระหาย มาจากที่ไกล ได้มาพักที่ต้นไม้มีใบดกหนา(มนุษย์)

ก็เหมือนกับว่า การท่องเที่ยว เป็นไปด้วยความเหนื่อยล้า แม้จะไปเกิด คติไหน ก็ตาม  จะมีจุดเริ่มต้นด้วยความเหนื่อยล้า หมดสภาพ


สรุป การท่องเที่ยวของสัตว์ทั้งหลาย ไม่ได้เป็นไปด้วย ทางที่โรยด้วยกลีบกุหลาบ เป็นไปด้วยความคับแค้น
เหมือนคนสู้ชีวิต แล้วชีวิตทั้งหลายมันสู้กลับ

คติของผู้ไม่สดับ คติที่เขาจะไป จากที่พวกเขาจะต้องตายในอรรถภาพนี้แน่ๆ
ในพุทธจักษุ พระองค์เห็นสัตว์ทั้งหลายที่ตาย ส่วนมาก ไปนรก กำเนิด เดรฉาน เปรตวิสัย มีแค่เศษดินปลายเล็บ ที่พระองค์ข้อนขึ้นมา เท่านั้นเทียบเคียงกับดินทั้งโลก ที่จะกลับมาเกิดเป็นมนุษย์ หรือ เทวโลก

จะบอกว่าโลกใบนี้ เป็นสวนสนุกนรกก็ได้
จะบอกว่าโลกใบนี่ เป็นแดนมรณะก็ได้
จะบอกว่าโลกใบนี้ เป็นที่ดักจับสัตว์ก็ได้
จะบอกว่าโลกใบนี้ อณาจักรของเนื้อก็ได้

ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ไม่ว่าคุณจะมองโลกนี้แบบไหน  ความจริงมันมีเพียง1เดียว