คือเรายังมูฟออนจากมหาลัยที่ไม่ติดรอบสัมภาษท์ไม่ได้ค่ะ คือเรารู้สึกโกรธตัวเองที่วันนั้นทำพลาดมากคือเราอุตส่าห์เข้าไปถึงรอบนั้นแล้วแต่มันผิดที่เราเอง แล้วเราก็อยากรู้ว่าเราไม่ติดเพราะอะไร พอนึกถึงก็อายตัวเอง ตอนแรกเราหวังแค่มีที่เรียนก็พอแล้ว เลยยื่นไปหลายๆที่ติดรอบสัมหลายที่มากแล้วพอติดม.ดังๆเราก็เริ่มคาดหวังสูงขึ้นเรื่อยๆ จนวันสัมมันตรงกัน3ที่เราเลือกที่ดังที่สุดแต่สุดท้ายก็ไม่ติดเราโคตรผิดหวังแล้วก็เสียใจมากอะ แบบเราต้องกลับมาเลือกในที่ๆเราไม่ได้คาดหวังเลยแต่ติดมาได้ คือทางครอบครัวก็ไม่ได้เครียดกับชื่อเสียงมหาลัยนะคะแต่เป็นเราเองนี่แหละที่ฟังเสียงคนรอบข้างมากไปแบบเวลาคนถามว่าติดที่ไหนพอเราบอกไปทุกคนก็จะแบบที่ไหนนะ ที่ไหนหรอ เรารู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจมากเพราะเพื่อนๆรอบตัวก็คือได้ที่ดังๆกันหมด เราคาดหวังกับมันไว้สูงมากเพราะเราเป็นคนแรกในครอบครัวเลยก็ว่าได้ ที่จะได้เรียนมหาลัยเราก็เลยอยากได้ที่ดังๆให้ครอบครัวเอาไปอวดใครๆได้ แม่เราก็บอกว่าอย่าสนใจสังคมมากเกินไป แต่พูดง่ายทำยากค่ะเราก็อยากทำแต่ใจก็วนเวียนคิดถึงแต่เรื่องนี่ซ้ำๆ พอเอาไปพูดให้คนฟังเขาปลอบเราเราก็ดีขึ้นแต่หลังจากผ่านไปสักพักก็กลับมาคิดถึงมันอีก ตอนนี้เราค่อนข้างปลงได้ประมาณนึงแล้วค่ะแต่อยากเลิกคิดเรื่องนี้วนๆแล้วภูมิใจกับสถาบันที่ตัวเองได้เหมือนคนอื่นซักทีใครผ่านมาแล้วทนอ่านที่เราบ่นมาถึงตรงนี้แล้วมีวิธีดีๆแนะนำเราได้เลยนะคะ