คือเรามีเพื่อนคนนึงค่ะ มารู้จักกันช่วงมหาลัยแต่ตอนม.ปลายเคยเห็นหน้าบ้างเพราะเรียนที่เดียวกันแต่คนละห้องค่ะทำให้ไม่เคยคุยแต่เพื่อนเราเป็นเพื่อนนางค่ะ ก็ไม่เคยคุยกันอยู่ดี ด้วยบังเอิญมากๆ มาเรียนสาขาเดียวกัน ก่อนอื่นเลยนะคะเราอาจจะมีเพื่อนน้อยอยู่แต่บ้านทำให้เจอคนน้อย พอเรามาเจอเขาเราเลยรู้สึกแปลกหน่ะค่ะ เช่น เวลาซื้อของนางจะเป็นคนให้เราโอนให้แต่เราไม่เข้าใจตรงที่ทำไมต้องให้เราเป็นคนทวงด้วยในเมื่อก็น่จะรู้ตัวอยู่ ยืมเงินเราบ่อยมากๆ บ่นไม่มีเงินแต่เราทานข้าว25บาท แต่นางทาน30+ขนมจุบจิบ น้ำเปล่าไม่ได้ต้องอัดลม แต่สั่งเสื้อผ้าค่อนข้างบ่อย(ที่รู้เพราะอยู่หอในห้องเดียวกัน) เราเตือนเพื่อนนะคะเพราะเราก็เป็นคนพูดตรงถ้ามันเริ่มหนักที่เรา นางก็ไม่ฟังจริงๆ ช่วงนี้เราออกมาอยู่หอนอกคิดว่าคงห่างกันได้บ้างแต่ก็ไม่หรอกค่ะยังไงเราเรียนสาขาเดียวกันนางยังทำตัวแบบเดิม สำคัญคือมาติดเรามากจนเราเบื่อหน่ะค่ะเราอยากนอนเงียบๆไม่ใช่ว่าเป็นคนไม่เข้าสังคมนะคะเราเฟลนลี่มาก แต่เพราะใช้พลังเยอะการอยู่คนเดียวจัดการอารมณ์ก็ส่งผลดีกับเรา นางก็มาทำอาหารห้องเราเลอะเทอะไม่ทำความสะอาดเราอดมองไม่ได้จริงๆเพราะเป็นห้องเรานางนั่งกินมองเราทำ นางจะมาย้อมผมที่ห้องเราเลยบอกว่า อย่ามาเพิ่งทำความสะอาดไป ถ้ามาก็จะไม่เปิดประตูให้ นางตอบว่าแค่บอกว่าจะไป ไม่ได้อยากให้เราออกความเห็น เราเอือมค่ะ เราไม่เปิดประตูให้นางเลยขึ้นไปห้องเพื่อนอีกคน นางบอกอยากได้ถุงดำก็มาเคาะจนเราต้องเปิดให้ แต่ล่าสุดที่เรารู้สึกแย่กับนางเพราะนางเอาเราไปพูดกับกลุ่มเพื่อนนางที่มีเพื่อนเราอยู่ พูดถึงพฤติกรรมเวลาเราเมา เราเพิ่งมาเริ่มดื่มช่วงมหาลัยค่ะเพราะเมื่อก่อนอยู่บ้านแม่ไม่ให้ดื่มตอนนี้มาอยู่คนเดียวก็อยากลองแหละค่ะ พูดตรงๆว่าตอนเมาก็หมาตัวนึงอะค่ะ เละ  เล่าว่าเราเสียงดังก็ดังจริงแต่มันเลิกไม่ได้แล้วค่ะมันดังของมันเองมาตั้งแต่เกิด มีช่วงที่เราเสียงดังเพราะนางวิดิโอคอลกับเพื่อนสาวสองเสียงดังมากๆ เรางงว่าแล้วที่ตะโกนในร้านก๋วยเตี๋ยว ด่าเพื่อนในร้านหมูมันไม่ดังหรอ อยากกรี๊ดค่ะ นางเอาเราไปพูดเอาเราไปเล่าให้คนอื่นฟัง รู้สึกเสียความรู้สึกมากๆเราว่าเราดีกับเขานะคะมีปัญหาอะไรก็ช่วยเหลือแค่ใช้ชีวิตด้วยกันปกติไม่ได้หรอไม่ต้องมาอวยยศกันก็ได้แค่มีทัศคติต่อกันแบบปกติอะ เราไม่ได้อยากทิ้งนางไม่ได้อยากเล่าให้คนในกลุ่มเดียวกันฟัง เราทำถูกไหมที่ยังให้เขาอยุ่ในชีวิตต่อ