เราไม่สามารถบอกว่า"พอกับความสัมผันธุนี้ก่อนมั้ย?" เราไม่กล้าบอก เรากลับมานอยคิดกับตัวเองในตอนนี้ว่า ถ้าเราไม่ไปทักตั้งแต่ตอนนั้นจะดีมั้ย? เราคงได้นอนอยู่บ้านเฉยๆโดนที่ไม่มีใครทักมาตลอดทุกวัน...แต่อย่างน้อยก็คุย ปญอ.ๆ ด้วยกันได้อะนะ ถึงจะไม่มีคำหยาบก็เถอะ หรือเราควรบอกอ้อมๆดีเช่น"ถ้าวันนึง ไม่เทอก็เค้าเบื่อกันจะทำยังไง" เอาดีบางทีก็รู้สึกว่าเพื่อนกำลังใช้จิตวิทยาอยู่ด้วยซ้ำ เพราะนางเหลี่ยมมาก แต่จิงใจ ซื้อสัตว์...เราเป็นเพื่อนไม่กี่คนที่เป็นเพื่อนแท้ อยากมีความสัมผันธุนี้ต่อแต่ว่า เราก็ไม่อยากให้ทักมาเสียเที่ยวแล้วเราไม่ตอบ ส่วนตัวแล้วไม่ชอบให้ใครทักมาทุกวัน แต่เราไม่เคยบอกเลยว่าไม่ชอบผ่านมาแล้วตั้งนานถ้าเรมาบอกเรื่องนี้ ก็คงแปลก และต้องเน้นว่าถ้าเราถอยมาแล้วนางอาจจะไม่มีเพื่อน เราก็เลยอึดอัดตัวเองแปลกๆ เราก็อยากมีนะเพื่อนสนิท...แต่ยิ่งห่างกัน ก็ยิ่งเริ่มเบื่อ แต่ถ้าเจอหน้ากันก็ปกติอะ แต่ทุกวันนี้ไม่ได้เจอกันเพราะเรียนคนละที่ คิดสภาพมหาลัยไม่ออก เราไม่กล้าบอกความจริง เพราะนางโกรธแล้วน่ากลัว...เหมือนเรากำลังเป็นลูกไก่ในกำมือ เวลานางถามเกี่ยวกับที่เราไม่ตอบ เราก็อ้ำๆอึ้งๆตอบไม่ถูกหาคำอ้างเอาที่สุด เรากลัวทำให้เสียใจเราแคความรู้สึกมาก แต่ก็ไม่อยากไปต่อแล้ว หรือยังไงดี

 การมีเพื่อนสนิทก็ดี แต่สำหระลเราแล้วเราชอบเพื่อสสนิทที่ดูไม่มีความกดดันในการปฏิเสธ คือเวลาเราจะปฏิเสธอะไรรู้สึกกดดันตัวเองแปลกๆ และยิ่งโตขึ้น ก็ต้องแยกจากกันไปอีกไกล เราถอยไม่ได้หรอกมันมากไกลเกินถอยแล้ว รู้สึกแย่กับตัวเองที่คิดแบบนี้

-ควรไปต่อ หรือ พอแค่นี้-

 มันอาจจะง่านสำหรับพวกคุณ แต่สำหรับเราแล้วมันยากมากที่จะขอเลิกใครเป็นเพื่อน ถ้าไม่มีความหน้าด่านพอในตัวเรา ทำไมไม่เกิดมาเป็นปฏิเสธคนเป็นบ้างหว่า เราคิดออกเลยถ้าพูดแบบนั้น นางคงถามว่าทำไม? เเล้วเราคงตอบว่า "เค้าไม่เหมาะกับการเป็นเพื่อนสนิท เพราะโตไปอาจจะยุ้งมาก(มั้ง) ไม่เป็นเพื่อนเฉยๆกันก็ดีนะแต่คงไม่ได้..." ความรู้สึกนั้น เราไม่รู้ว่าจะอธิบายมันออกมายังไง