ความเจ็บปวดเรื่องครอบครัว อยากปล่อยวางค่ะ มีวิธีไหนที่ทำให้มันเบาบางลงจนหมดไปไหมคะ?

กระทู้คำถาม

สุขภาพจิต โรคซึมเศร้า ปัญหาชีวิต ปัญหาครอบครัว สังคมไทย

สวัสดีค่ะ ตามหัวกระทู้เลยค่ะ เรามีปัญหากับครอบครัว เรื่องราวคือ พ่อแม่เราแยกทางกัน ก่อนจะหย่ากันก็มีการทำร้ายร่างกายกันต่อหน้าเราหลายครั้ง มันฝังใจมากค่ะ หลังจากนั้นแม่ก็ทิ้งเราไป เราได้เข้าโรงเรียนประจำ (ค้างที่หอพักโรงเรียน) ตอนอายุ7ขวบ ทางครอบครัวฝ่ายแม่ยังตกลงไม่ได้ว่าจะให้ใครเลี้ยงดูเรา (ยายและตา ชอบตีทำร้ายร่างกายเราในบรรดาหลานมีแค่เราที่โดนเพราะไม่มีพ่อแม่คอยปกป้อง ต่างจากลูกของป้าที่เป็นหลานรัก)
หลังจากนั้นเราได้ย้ายไปอยู่กับป้า เราเรียกป้าว่าแม่ และเรียกสามีของป้าว่าพ่อ(ลุง) ทางครอบครัวป้ามีลูกชาย2คน เรารักเหมือนพ่อแม่แท้ๆ โดยเฉพาะป้าเรารักเหมือนแม่แท้ๆ รักมากๆ แม้ว่าบางครั้งเราจะรู้เลยว่าเขาไม่ได้รักเราเท่าลูกของเขา(ความลำเอียงชัดเจน) แต่เราไม่พูดต้องเจียมตัวว่าแค่เขาส่งเราเรียนก็เป็นบุญหัวแล้ว

ทุกอย่างก็ดูปกติดีจนเราอายุเริ่ม13-14 ลุงชอบเข้ามาในห้องนอนเรา มาอ่านไดอารี่เรา มาค้นของ ของเรา แล้วเอามาพูด ตอนนั้นเราคิดแค่ว่าเราไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย ช่วงอายุ15-18 เราย้ายโรงเรียน เลยไม่ได้พักที่บ้าน ช่วงอายุ19 เรากลับมาอยู่ที่บ้านป้าอีก เรื่องก็เกิดในวันนึง ลุงพยายามจะข่มขืนเรา ตอนไม่มีใครอยู่บ้าน เรารอดมาได้เพราะขัดขืนแล้ววิ่งหนีออกมาได้ ขังตัวเองอยู่ในห้อง ลุงตามมาเคาะให้เราเปิดประตู เรากลัวมากๆ จนเสียงเงียบไป เราได้ยินเสียงรถของป้ากลับมา เราถึงได้ไปเจอป้า เราร้องให้ ป้าก็ถามว่าเป็นอะไร พอป้ารู้เรื่อง กลับให้เราเก็บเป็นความลับ ไม่ให้บอกใคร ไม่ให้บอกยาย เรารู้สึกเหมือนโดนหักหลัง แต่ก็ทนเพราะป้า เพราะรักป้ามาก ในตอนนั้น เราออกจากบ้านมาอยู่คนเดียวเราไม่ได้พึ่งพาเงินจากพวกเขาเลย เราดิ้นรนด้วยตัวเองตลอด

ปัจจุบัน เราอายุ28 เรากลับไปอยู่บ้านช่วงนึงเพราะป้าบอกให้กลับมา แต่ก็เป็นอย่างที่เรากลัว ความรู้สึกเก่าๆมันกลับมาเราคือคนอื่นของครอบครัวป้า พวกเขาไม่เคยมองว่าเราเป็นครอบครัวเขาเลย

เรามีเรื่องให้ทะเลาะกับลูกชายของป้า เขาโกงเงินเราเรื่องตั๋วเครื่องบิน เป็นเงินเยอะพอสมควร เอาเรื่องเราไปพูดเสียๆหายๆ โดยที่ไม่เป็นความจริง

มันทำให้เราได้เห็นความจริงชัดขึ้นว่า ป้าไม่เคยรักเราแบบลูก ไม่เหมือนที่เรามองเขาเป็นแม่แท้ๆเลย เขาไม่พูดกับเรา ไม่มีใครอยู่ข้างเรา เราเลยพูดเรื่องเมื่อตอนเราอายุ19ให้ยาย และลูกของป้าฟัง พวกเขากลับมาด่าเรา บอกว่าคนที่น่าสงสารคือป้าเรา แล้วความรู้สึกของเราล่ะ มันไม่ความหมายเลยหรอ เราเจ็บปวดมาก ตอนนี้เราออกจากบ้านมาได้จะ1ปีแล้ว และตัดขาดจากครอบครัว และจะไม่กลับไปอีก ต่อให้ตายอย่างหมาข้างถนนก็จะไม่กลับไปอีกเด็ดขาด

ตอนนี้เราทรมานกับความเจ็บปวดในจิตใจมากๆ ถึงมากที่สุด เหมือนเรื่องพึ่งเกิดเมื่อวาน มันไม่ทุเลาลงเลย เราเป็นซึมเศร้าได้พบกับคุณหมอ กินยารักษา แต่บาดแผลความเจ็บปวดในใจมันไม่หาย มันยังเจ็บ ภายนอกเราดูมีความสุขดี ได้ใช้ชีวิตแบบที่อยากใช้ ได้กินอะไรที่อยากกิน คนรอบตัวตอนนี้ไม่Toxic

เราแค่อยากได้วิธีคิดให้เราปล่อยวาง เราเคยคิดแย่ๆว่าเราห้ามตาย จนกว่าลุงจะตาย เราอยากเห็นมันตาย เราถึงจะตายได้ แต่เราก็ไม่อยากเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น ช่วยเราทีค่ะ เผื่อใครจะมีวิธีบบรรเทาความเจ็บปวดนี้หรือวิธีปล่อยวางดีๆได้บ้างค่ะ

ป.ล ที่เรายังมีชีวิตอยู่เพราะห่วงแมว กลัวไม่มีใครดูแลแมว แมวคือเพื่อนและครอบครัวแท้ๆตอนเราไม่มีใครเลยค่ะ

ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบ และเข้ามาตอบนะคะ❤