หนูสนิทกับลูกสาวลุงมาก แต่เขาก็ได้ย้ายไปลพบุรีในช่วงปิดเทอม จนทำให้หนูไม่มีเพื่อนเล่นเพราะไม่สนิทกับใครเลย มีวันนึงหนูอยู่กับลูกชายคนโตของลุงกับป้า เขามีพฤติกรรมแปลกๆ ชอบมากอดบ้าง หอมแก้มบ้าง ล้วงเสื้อ และมีวันนึงในช่วงปิดเทอมหนูได้อยู่ในห้องกับพี่เขาแค่2คน หนูนั่งดูการ์ตูนอยู่และพี่เขาทำ......(ที่ผช.ทำกัน)อยู่หลังหนู ด้วยความที่เป็นเด็กหนูก็หันไปเจอ และพี่เขาก็ลุกขึ้นมาเอามันมาจ่อปากหนูและบังคับให้อม แต่ด้วยตอนนั้นตกใจมาก เลยได้ร้องไห้เสียงดังและบอกพี่เขาอย่าเอามันเข้ามาใส่ปาก เพราะมันน่าแขยง ด้วยความที่ร้องเสียงดังพี่เขาหยุดบังคมให้อมเพราะกลัวคนอื่นมาดู ห้องที่อยู่เป็นอพาร์ตเมนต์ติดๆกัน คำพูดของพี่เขาในวันนั้นทำให้หนูจำได้ขึ้นใจจนทุกวันนี้ " ห้ามบอกใครป๊าก็ห้ามบอก ไม่งั้นกูจะฆ่า " ด้วยเป็นเด็กแล้วก็กลัวมากจนไม่กล้าบอกใคร จนผ่านมาถึงตอนนี้ จากนั้นพี่เขาพยายามมาอยู่ด้วยแต่หนูก็พยายามขอไปที่ทำงานกับป้า(ป้าทำงานโรงเย็บผ้าในซอย)  และหลังจากนั้นไม่นานป๊าได้ลงมากทม.และเอาหนูไปอยู่ที่ทำงานตจว.และเริ่มได้ยินคำพูดจากเพื่อนป๊าว่า ว่าป๊ามีแฟนใหม่และเป็นแม่ของหนู ตลอดเวลาที่อยู่ที่ทำงานป๊า มักจะเห็นแฟนใหม่ของป๊าบ่อยๆ จนทำงานที่ตจว.เสร็จป๊าก็เอาเขามาอยู่ที่กทม.ด้วย อยู่ห้องเช่าเล็กๆ ในหนองจอก และหนูก็ได้เข้าเรียนใหม่ ป.1อีกครั้ง เพราะตอนอยู่กับลุงป้า เรียนไม่ทันจบเลยต้องซ้ำชั้นอีกรอบ ในตลอดเวลาที่ย้ายกลับมาอยู่กับแม่เลี้ยง แม่เลี้ยงมักเป็นคนขี้โมโหเขาไม่ค่อยทำอะไร หนูเลยต้องทำงานบ้านเองบ่อยๆ จนถึงซักเสื้อผ้าให้ และมีกกน.เปื้อนปจด. หนูได้ไปบอกป๊า แต่ป๊าบอกว่าทำไปเถอะลูกเขาเป็นแม่เรา นั่นเป็นคำพูดที่เจ็บปวดและฝั่งใจ🥲 หนูได้กินแบบอดๆยากๆ จนเขาขอเลี้ยงดูหนูเอาหนูไปอยู่ด้วย ทำให้หนูย้ายออกมาป.1กลางเทอม พอได้ไปใช้ชีวิตอยู่กับอา ชีวิตมันง่ายดายทุกอย่าง แทบไม่ต้องทำอะไรเลยเรียนเอกชน จนเรียนจบป.1 และชีวิตมันพลิกพลันตรงนี้ ในช่วงปิดเทอมป๊าได้มาหาหนูที่บ้านอาและเขาบอกกลับหนูว่า แม่แท้ๆของหนูได้กลับมาแล้ว ตอนนั้นหนูงงมาก ผู้หญิงคนนี้คือใครไม่ยกมือไหว้ แต่สุดท้ายหนูก็ต้องย้ายกลับไปอยู่กับพวกเขาที่ชลบุรี ส่วนแม่เลี้ยงเขาได้หอบเงินหนีป๊าไปและไม่กลับมาอีก  พอหนูได้ย้ายมาอยู่กับป๊าม๊า สภาพบัานที่หนูเห็นคือ บ้านสังกะสีเก่าๆ(แคมคนงาน) หนูไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้และไม่อยากอยู่แบบนี้ ได้แต่ร้องไห้อยากกลับไปหาอา แต่ก็กลับไปไม่ได้ และหนูก็ได้ใช้ชีวิตอยู่แบบนั้นได้เรียนเข้าป.2 แต่ป๊ากับม๊าได้ย้ายไปทำงานที่กรุงเทพ และฝากหนูกับหลานเขา หลานของป๊าเลี้ยงหนูปนๆกับลูกเขา แต่ก็ยังถูกเลี้ยงไม่ได้สนใจมากเพราะหนูโตกว่าคนอื่นและช่วยเหลือตัวเองได้ แต่มันก็ไม่มีอะไรมาก จนป๊าม๊าโทรมาให้หนูย้ายไปอยู่กับเขาที่กทม. ตอนนั้นหนูคงเรียนไม่จบเหมือนเดิม แต่ก็ต้องย้ายไปกทม.(ทำไม? ในหัวมีแต่คำว่าทำไม) นั่นทำให้หนูไม่ได้กลับไปเรียนอีก... ซึ่งตอนแรกก็ถามป๊าว่าเมื่อไหร่หนูได้เรียนอีก แต่เขาก็ได้แต่รับปากไปเรื่อยๆ และพลัดไปเรื่อยเปื่อยจนหนูไม่มีโอกาศได้เรียน ใช้ชีวิตเป็นเด็กอยู่ในแคมก่อสร้าง🥹 ใช้ชีวิตแบบนั้น มีบางช่วงเวลาที่ป๊าม๊ามีเงินบ้างและไม่มีบ้าง ดีบ้างไม่ดีบ้าง จนลืมเรื่องเรียน พอผ่านมาถึงตรงนั้นหนู อายุ11-12แล้วนะคะแล้วในช่วงเดียวกัน หนูต้องย้ายไปอยุ่กับอาอีกครั้งเพราะอาให้ไปอยู่ตจว.เป็นเพื่อนย่า  ทำให้ไปๆมาๆกรุงเทพและยโส และอาก็พาหนูไปสมัครเรียนแต่หนูไม่แนาใจว่าทำไม เหมือนเขาบอกว่า ตอนนั้นหนูอายุเกินเกนแล้ว และทิ้งช่วงจากการไปหลายปีแล้ว อาเลยบอกหนูว่สให้หนูไปเรียนกศน.แทนนะตอนอายุ15ปี ในตอนนั้นหนูได้ใช้ชีวิตกับอา มันเป็นชีวิตในเมืองที่สบายมาก มีแม่บ้านเที่ยวห้างจนหนูลืมชีวิตตอนแรกไป หนูได้มีโอกาสไปเรียนทำเล็บ ช่วงนั้นอายุ14ปีแล้ว และเป็นปีเดียวกันที่ย่าหนูป่วยและเสียชีวิต และอาพูดกับหนูว่า ให้หนูกลับไปอยู่กับพ่อแม่หนู นั่นก็ทำให้ชีวิตกลับมาไม่มีอะไรอีกครั้งและความหดหู่ ตอนแรกที่หนูกลับมาอยู่กับพวกเขาหนูขอเขาเรียนและเขารับปาก แต่สุดท้ายก็นั่นแหละค่ะ ตามเคยหนูไม่ได้เรียนหนูได้พยายามอยู่หลายๆครั้ง จนหนูอายุ16 หนูได้ไปทำงานที่ร้านแห่งนึง และหนูเริ่มได้คำพูดหลายอย่าง ป๊าพยายามขอให้หนูออกจากงานนั้น แต่หนูก็ไม่ออกทำให้หนูกับป๊าทะเลาะกัน และมีช่วงนึงที่ป๊าพูดเกี่ยวกับเรื่องห้ามมีแฟนบ่อยๆ ซึ่งตอนหนูก็ปล่อยวางและเขาพูดหลายครั้งจนทำให้หนูคิดว่ามันจะอะไรนักหนา และหนูได้ไปมีแฟนทำตัวติดเที่ยวและเสียสาวไป เป็นแบบนี้อยู่ปีกว่าทะเลาะกับป๊าเยอะมากและมีหลายอย่างที่เกิดขึ้น จนหนูอายุ17ปลายๆ เริ่มหยุดเรื่องพวกนี้ลงเพราะหันมาเครียดเรื่องงานแทนจนเมื่อต้นปีที่ผ่านมาหนูได้มีปัญหากับที่ทำงานและลาออกมา จนทำให้หนูมาอยู่บ้านว่างๆหนูพยายามหางานทำแต่ด้วยความที่ไม่มีวุฒิใดๆเลย ในตลอดเวลาที่หนูย้ายกลับมาอยู่ที่นี้หนูพยายามหาทางเรียนนะคะ ไม่ได้ละเลยแต่ก็มีปัญหาบ่อยๆ ป๊าบอกว่าไม่จำเป็นต้องเรียนเราก็มีงานมีเงินได้ ซึ่งมันคัดต่อความคิดหนูมากและในตอนนี้หนูพยายามหางานแต่ก็ได้ทำงานเล็กๆน้อยๆ เพราะงานที่หนูทำต้องขออนุญาตเขาตลอด ถ้าไม่อนุญาตหนูไม่มีสิททำใดๆทุกอย่าง มีเมื่อ2อาทิตก่อนหนูได้เอ่ยปากกับเขาว่าจะไปฝึกเรียนทำเล็บกับลูกพี่ลูกน้อง(เป็นหลานสาวของป๊า) ซึ่งป๊าไม่อนุญาตทำให้หนูพยายามพูดโน้มน้าวให้เขาเข้าใจว่สมันเป็นวิชาเดียวที่หนูได้ความรู้ และต่อยอดให้หนูได้ ขอโอกาสให้หนูได้ทำ หนูพูดทั้งทำตา แต่เขาก็ได้ยืนยันคำเดิมว่า”ไม่” จนหนูหมดคำพูด

จนมาถึงตอนนี้หนูได้เก็บทุกอย่างไว้ในใจ ในหัวหนูมีแต่ว่าทำไมๆ หนูถึงไม่ได้เรียน ไม่ได้ทำในสิ่งที่อยากจะทำ ไม่มีโอกาศแม้แต่มีเพื่อนหรือออกไปเที่ยวเล่นแบบวัยรุ่นบ้าง หนูกดดันมาก ในตอนนี้หนูความคิด ถ้าหนูอยู่แบบนี้ไม่ได้อะไรหนูต้องทำสักอย่าง หนูต้องไม่รอแค่เขาอนุญาตอย่างเดียวหรือชี้นิ้วสั่งให้ทำแล้วหนูถึงค่อยทำ หนูเครียดจนไม่รู้จะพูดคำไหน ได้แต่ร้องไห้ พูดกับแม่ก็ไม่ได้ เพราะหนูกับแม่มักทะเลาะกันบ่อยๆ เรื่องที่หนูเล่ามาในทั้งหมดเป็นเรื่องแค่บางส่วนนะคะ อาจจะมีความผิดถูกบ้าง แต่หนูอยากจะระบายมันออกมา หนูอยากหนีออกไปไกลๆจากคนที่หนูเรียกเขาป๊า แต่หนูทำไม่ได้ หนูหวังว่าหนูจะมีชีวิตที่ดีขึ้นและไม่ต้องใช้ชีวิตอยู่ในบ้านไม้กึ่งปูนเก่าๆ สภาพแวดร้อมดีขึ้น หนูจะพยายามให้มากขึ้น และจะเรียนต่อ

📌 พี่ๆคนไหนอยากจะแนะนำเรื่องต่างๆ สามารถแนะนำได้เลยนะคะ (ด้วยความสุภาพนะคะ) ขอบคุณมากๆค่ะที่อ่านมาจนจบ