ตอนนี้ม.6 แล้วค่ะ คือ พอรู้อยู่มั้งนะ ว่าพ่อแม่เป็นห่วงไม่ให้ไปนอนกับบ้านคนอื่น แต่ปัจจุบันนอนได้แล้วนะ แต่ขอยากมากๆ

เพราะงั้นจะถามเหตุการณ์ตอนเด็กค่ะ เมื่อตอนป.4 มั้งนะ ไม่ก็3 คือเรา มีเพื่อนสนิทอยู่ค่ะ ไม่สิ เป็นรุ่นน้องห่างกัน 1 ปี แล้วแม่ของน้องคนนี้ ก็เป็นแม่เลี้ยงเรา(พ่อแม่เราทำงานไม่ค่อยมีเวลามาดูแลเราค่ะ) บ้านเราอยู่ในซอย แคบมากเลยค่ะ คือบ้านติดกันทุกหลังเลยค่ะ ถ้าร้องเพลงแหกปาก ก็คงจะได้ยินค่ะ ซึ่งบ้านน้องคนนี้ อยู่ห่างจากบ้านเรา 2 หลังเองค่ะ เดินไป 1-2 นาทีก็คือถึงน่ะ ตอนนั้น น้องเค้าก็ชวนไปนอนบ้านค่ะ เพราะเรากำลังเล่นกัน คือยังสนุกกันไม่หายค่ะ ติดลมม ก็เลยชวนนอนบ้าน เราก็เลยไปขอพ่อ พ่อให้อยู่แล้วค่ะ หลังจากที่เราเก็บของ พวกผ้าห่ม ชุดใส่ ตุ๊กตามาแล้ว กำลังเดินไปพร้อมกับน้องที่มาหา แม่เราก็เดินมาอยู่หน้าบ้าน ตรงประตูบ้านค่ะ แล้วแบบว่า คือเหมือนนางปริ๊ดแตกค่ะ ด่าเรา ขู่เราสารพัด มีอยู่ประโยคนึงที่จำได้จนตอนนี้เลยค่ะ เรากลัวมากจริงๆ คือนางพูดแบบว่า "จะไปนอนบ้านมันใช่มั้ย จะไปก็ไปเลย แล้วเก็บของออกจากบ้านกุไป" คือเรากลัวค่ะ เรากลัวแม่เรามาก ปัจจุบันเราก็เกร๊ง ไม่กล้าทำอะไรต่อหน้าแม่ ไม่อยากอยู่ใกล้แม่ค่ะ เราอึดอัด คือ เราจะถามว่า เหตุการณ์ตอนประถม คือแม่เป็นห่วงเรารึเปล่าคะ คือเราไม่เข้าใจค่ะ ว่าท่านเป็นอะไร😭