สวัสดีค่ะ เราเป็นนักศึกษาที่กำลังจะจบป.ตรี เราไม่มีแฟน มีเพื่นน้อยมากเราเลือกคบเพื่อน เราโลกส่วนตัวสูงมาก สูงที่แบบไม่อยากวุ่นวายกับใคร ไม่ชอบที่ๆมีคนเยอะๆวุ่นวาย ไม่ชอบความเสียงดัง  อยากทำสิ่งใหม่ๆ แต่ไม่ชอบการเปลี่ยนแปลง เพร่ะกลัวความสูญเสีย กลัวความโดเดี่ยวที่สัมผัสถึงใครไม่ได้เลย และ เราไม่มีเป้าหมายในชีวิตเลย เราไม่รู้ว่าเราต้องใช้ชีวิตแบบไหน อย่างไร ให้ประสบความสำเร็จ คนใกล้ตัวเรา หรือเพื่อนๆเราส่วนใหญ่ตอนนี้ เริ่มมีครอบครัวเริ่มเริ่มสร้างตัวได้แล้วแล้วเค้าเริ่มมีทุกอย่างแล้ว เราไม่ได้อิจฉานะ เรายินดีและดีใจที่เห็นเพื่อนมีชีวิตที่ดีกันแล้ว  แต่เรากับเก็บเอาจุดนั้นมากดดันตัวเองตลอดเวลาเลย ซึ่งดราเข้าใจในภาระของแต่ละครอบครัวไม่เท่ากัน เราเองก้เป็น 1 ในนั้นที่ เป็นเพียงนักศึกษาที่เพิ่งจะอายุ22ปี ใช้ชีวิตครบ7วันต่อสัปดาห์ วันจันทร์-ศุกร์ เราจำไปทำงาน วันเสาร์ -อาทิตย์เราจะไปเนียน ดูหนักมากเลยใช่ไหมค่ะ ดูมีอนาคตตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ใช่ค่ะ คนอื่นอาจจะมองแบบนั้น แต่เราไม่ได้มองแบบนั้นเลย เราไม่มีเป้าหมายในชีวิตเลย  เราทีบ้านมีรถ มีหนี้สินจากตรงนี้ที่ช่วยพ่อแม่อยู่  ซึ่งดูเหมือนจะเป็นอะไรที่พร้อมเพราะแม่พ่อสร้างไว้ให้ ไม่ต้องพยายามมากมีทุกอย่างเเล้วแต่สำหรับเรา มันหนักมากเราแทบไม่สามารถทำอะไรที่เราอยากทำได้เลย แค่อยากจะไปดูหนังที่อยากดูในโรงยังคิดแล้วคิดอีกเลยว่าถ้าไปดูแล้วจะมีเงินพอใช้ถึงสิ้นเดือนไหมเงินที่ทำแล้วออกมา เชื่อว่าหลายคนที่อยู่ในครอบครัวที่พ่อแม่กำลังสร้างทุกอย่างไว้ให้ เราทำงานแล้วเราจะมีเงินใช้โดยไม่ต้องขอพ่อแม่ แต่สำหรับ เงินที่เราได้มา ประมาณ30-60%เราใช้ไปกับการช่วยจ่ายค่าบ้านค่ารถร่วมไปถึงค่าใช้จ่ายในบ้านและของตัวเอง  เราใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ตั้งแต่ที่เราเริ่มทำงาน ซึ่งทำให้เรา ไม่สามารถที่จะใช้ชีวิตที่อยากใช้ได้ ไม่ได้ทำอะไรที่ยากทำ ไม่สามารถซื้อความสุขบางส่วนที่เราชอบได้ ไม่สามารถพาตัวเองไปที่ๆอยากไปได้เพราะต้องคิดเสมอว่าหากเราใช้ไปในส่วนนั้น เราอาจจะไม่พอถึงสิ้นเดือนเราไม่อยากขอเงินพ่อแม่ใช้เพียงเพราะอยากซื้อความสุขบางส่วนมันทำให้ดูเห็นแก่ตัว  ทุกอย่างที่พูดมา เราไม่สามารถพูดทุกอย่างที่พูดในนี้ให้พ่อเเม่ฟังได้ เราเป็นความหวังของทุกคนในบ้าน เป็นความหวังที่ใหญ่และหนักมากๆ เราแทบจะแตกแล้ว เรารับมันแทบไม่ไหวแล้ว มันเป็นความหวังที่หนัก เราพยามที่จะใช้ชีวิตแบบมีความสุขกินให้อิ่มนอนให้หลับ พักผ่อนให้มากๆ รักตัวเองมากๆ แต่เราจะรักตัวเองได้ยังใงในเมื่อเราไม่มีความสุขเลย เป้าหมายไม่มี ตอนนี้เหมือนทำงานหาเงินเพื่อใช้ชีวิตให้ได้ให้ที่บ้านมีเงินใช้จ่ายพอแต่ละเดือน เรารู้ตัวนะว่าเราเหมือนคนเป็นซึมเศร้า แต่แล้วมันยังใงต่อ  เรากำลังจะเรียนจบแล้วอ่ะ แต่เรายังไม่รู้เลยว่าเราชอบทำอะไร เราอยากทำอะไร เรารู้แค่ว่าเราเป็นคนที่ชอบการไปเที่ยวแบบบรรยากาศของธรรมชาติ และนี่คือสิ่งเดียวที่เรารู้สึกว่าเรามีความสุขมาก ไม่ใช่สุขที่แบบสมหวัง แต่เป็นแค่ความสุขแบบสบายใจ รู้สึกได้พักจากทุกอย่างที่แบกรับ ต้องคิดอะไรนอกจากนั่งดูบรรยากาศกับธรรมชาติ เรารู้แค่นี้ เหมือนไม่ได้ใช้ชีวิตเพื่อตัวเองเลย แทบไม่รู้จักคัวเองด้วยซ้ำ เรากำลังใช้ชีวิตของเราเพื่อให้ครอบครัวเราอยู่รอดไปได้ เราเหนื่อย เราอดทน เราไม่ได้มีอาการอยากทำร้ายตัวเองหรือยากฆ่าตัวเองนะ แต่เราเบื่อ เราอยากหลุดพ้นจากความรู้สึกแบบนี้ มันแย่มาก เราไม่ชอบที่ตัวเราเป็นแบบนี้ แต่เราไม่รู้ว่าต้งทำยังใง ให้เรามีเป้าหมายในชีวิต เราแทบจำความรู้สึกที่มีความสุขไม่ได้แล้ว ความรู้สึกที่แบบเราสมหวังมันเป็นยังใงมันรู้สึกแบบไหน เราสัมผัสไม่ถึงความรักหรือความสุขเลย เราโดดเดี่ยว เราอดทน เราพยายามเป็นคนเก่งให้คนในบ้านไม่ผิดหวังในตัวเรา แต่เราเหนื่อย เราอ่อนแอร์มากเลย มันหนักมากเลย เรารับมันแทบจะไม่ไหวแล้ว  เราอยากทิ้งทุกๆอย่างที่ตอนนี้กำลังสร้าง แล้วไปอยู่ ตจว.ที่เรารู้สึกว่าเราไม่ต้องพยายามเพื่อจะมีชีวิตไปวันๆเดือนต่อเดือน  เราอยู่ที่ตจว.ทำให้เรารู้ว่า เราไม่ต้องมีทุกอย่างก็ได้ อยู่แบบธรรมดาบ้านๆ แต่ในชีวิตจริงตอนนี้ไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย เราทำแบบนั้นไม่ได้ 
อยากให้พี่ๆ เพื่อนๆ ลุงป้าน้าอา ที่มีประสบการณ์ ในการใช้ชีวิต ประมาณนี้ ช่วยแนะนำหน่อยค่ะ ว่าหนูควรต้องทำอะไร ควรแก้ยังใงเริ่มจากตรงไหน มีทางออกไหม หรือว่านี่คือชีวิตปกติ ..?