— ช่วงเด็กๆตอนที่ได้โทรศัพท์มา พ่อกับเเม่จะสลับกันโทรมาหา ซึ่งเเม่โทรทุกวัน พ่อนานๆทีเขาจะโทรมา (เราไม่ค่อยสนิทกับพ่อเท่าไหร่) เเม่จะถามเรื่องทั่วไปเเต่บางทีก็มีเสียงเเข็งใส่เราบ้าง อาจจะเพราะว่า เขาถามประมาณว่าคนอื่นอยู่ไหน(คนในบ้าน) เราตอบไม่รู้ เขาก็เสียงเเข็งใส่เรา เเต่ปัจจุบันถ้าจะคุยกับเเม่ทางโทรศัพท์เราคุยได้นะคะ
-ส่วนพ่อ อันนี้ไม่รู้เป็นปมหรืออะไร เเต่เราจะปิดกั้นการคุยโทรศัพท์กับพ่อเเบบไม่รับไม่โทร ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น กลัวการเผชิญหน้ากับเสียงเเข็งๆนั่น พ่อจะชอบเสียงเเข็งเวลาเราตอบว่าไม่รู้ ตอนนั้นปอหก-มอหนึ่ง เรารับสายตาลอด เเล้วจะได้ยินเขาถามคำถาม ซึ่งมันกดดัน เพราะถ้าตอบไม่รู้ก็จะโดนว่า(ไม่ได้ด่า) เเต่เจ็บ ร้องค่ะ เเต่ไม่รู้ต้องทำไง บ่อน้ำตาตื้นด้วย พอขึ้นมาประมาณมอสอง เราไม่รับสายใครเลย  
- ส่วนปัจจุบันคุยกับเเม่ทางโทรศัพท์ได้บ้าง เเต่ถ้าเจอในชีวิตจริงคุยได้ไม่เลี่ยงค่ะ

- ส่วนพ่อทางโทรศัพท์ไม่อยากคุย ไม่โทรหา คือ กลัวค่ะ ไม่รู้เป็นอะไร เเต่ถ้าเจอในชีวิตจริง ก็คุยได้นะคะ เเต่ก็ไม่อยากพูดเยอะกับเขา พอพูดเยอะหรือผิดเขาจะสอนที่เหมือนการเอาความรู้มาข่มเรา หรือบางทีก็หัวเราะ ทำให้เราเสียความมั่นใจไปเลย เเบบอย่างไม่ทานก๋วยเตี๋ยว พ่อให้ไปเอาหลอด เราก็เดินไปเอาเเต่มองไม่เห็นพ่อก็บอกว่าอยู่นั่นไง พอเราเดินไปดูอีกก็อ่อมันอยู่ตรงนี้ พอกลับโต๊ะมาเขาก็พูดว่า ทำอะไรไม่เป็นเลยหรือไง เราก็ได้เเต่หัวเราะกลบเกลื่อน ซึ่งจริงๆก็ควรจะหุบยิ้มมากกว่า เวลาเราอยู่กับเพื่อนหรือใครเราทำเป็นหมด เเต่เวลาอยู่กับพ่อมันให้ความรู้สึกทำอะไรก็จะผิดไปหมด 

จริงๆก็เเค่อยากมาเบ่ามาระบายเฉยๆค่ะʕ⁠´⁠•⁠ ⁠ᴥ⁠•̥⁠`⁠ʔ