🙏💕คือชีวิตผม ตัวผมเองยังไม่เข้าใจตัวเองเลย ว่าเราเป็นคนยังไง ผมอยู่ ม ปลาย นะครับ เป็นคนเฮฮา บ้าบอพูดเสียงดัง เเต่บางทีก็เศร้า เงียบๆ ไม่ได้เฮฮาทุกครั้ง เเต่เวลาอารมณ์บ้าบอๆ ไม่ค่อยจะสนใจใคร เป็นตัวของตัวเองมาก เฮฮาตลก ขี้โม้ สนุก อยากเห็นเพื่อนๆหัวเราะ
เเต่กลับมาจากบ้านก็เป็นคนขี้เหงา เเฟนไม่มี โสดมา4ปี ไปโรงเรียนก็เห็นเพื่อนๆคุยกันเเต่เรื่องหาผู้หญิง เรื่องเล่นพนันบ้าง ทําให้ผมไม่ค่อยมีเรื่องคุยกับเขาเพราะผมเด็กเรียน ผมก็ฟังผ่านๆบางทีก็คุยเรื่องผู้หญิงคนนั้นคนนี้ในเรื่องเสียๆหายๆว่า โดนกูเเล้วยังงั้นยังงี้ ผมก็คิดมันคุยกันเล่นๆ เเต่ผู้หญิงเขาก็เสียหาย ในความคิดผม
เเต่ก่อนผมก็เป็นคนเเซวสาว จีบผู้หญิงเเบบไม่อาย มีเเฟนเเต่ไม่กี่คน ไม่ค่อยสนเรื่องเรียน โดนเรียนก็มาก เเต่พอมาย้ายโรงเรียนตอนมอต้น ก็เลิกราเเฟนเก่ากันไป เเล้วเรียนโรงเรียนใหม่ ผมก็เข้าสังคมไม่ได้ที่โรงเรียนใหม่ เพื่อนที่มาเรียนด้วยกันเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากในโรงเรียนเก่า
เเต่มันไม่ค่อยมาคุยกับผมให้ผมอยู่คนเดียวเเละมันไม่นั้งเรียนข้างผมเลยเพราะเเม่มันสั่งห้ามนั่งใกล้ผมเพราะผมไม่ค่อยตั้งใจเรียน(เเอบรู้มา) ผมเรียนไม่กี่วันก็ต้องออก ทนไม่ได้ จากเพื่อนสนิทมากๆ ปัจจุบันเจอหน้ากันไม่ทักกันเลย เเล้วผมกลับมาเรียนที่มอต้น โรงเรียนเก่า เกือบไม่ได้เรียน1ปี เเต่ดีที่สนิทกับครูโรงเรียนเก่าเลยให้เขาช่วยฝาก
ผมก็เจอเพื่อนๆเก่าๆ ก็ถามทําไมเรียนไม่ได้ ผมไม่กล้าบอกเรื่องเพื่อนคนนั้น เพราะเพื่อนเก่าๆผมจะคิดว่าเพื่อนคนนั้นเปรียบเสมือนหัวหน้าเเก็งค์ เดินตามมัน ทําตามมันนิสัยดี ไม่ทิ้งเพื่อน ผมก็ไม่กล้าบอกตัวตนจริงของเพื่อนคนนั้น บอกไปมันอาจไม่เชื่อ ผมก็บอกไปว่าไม่อยากเรียน (เเต่ที่จริงก็เป็นที่ตัวผมที่ไม่รู้จักอดทนเเค่การไม่มีเพื่อนเเละโดนกลั่นเเกล้งเอง)
เวลาเพื่อนคนนั้นมาเยี่ยมที่โรงเรียนมันก็ชวนมาคุยกับผมเเต่มันก็ไม่กล้ามา ผมกล้าพูดเลยว่าเพื่อนที่ผมคบมา10กว่าปีตั้งเเต่อนุบาล ยังไม่รู้เลยผมเป็นคนยังไง เเละผมก็เปลี่ยนไปช่วงม1เเละม3
อาจเป็นเพราะผมสงสารพ่อเเม่มาก ที่ตั้งความหวังให้ผมเรียนดีๆเเต่ผมทําไม่ได้ ช่วงม1ถึงม3ผมก็เป็นกลายเป็นตั้งใจเรียนเเต่ก็ไม่ได้เก่งมาก เฮฮา บ้าบอเเต่ก็ไม่มาก ไม่เป็นคนมั่วเเต่หาเเฟนเเซวเขาไปมั่วเหมือนเเต่ก่อน ทําให้ผมเป็นคนดูหยิ่งๆเลย เพื่อนผู้หญิงที่สนิทมากๆสมัยก่อนก็มองหน้ากันไม่ค่อยติด
เเต่ใครรู้จักผมก็จะรู้ผมเฮฮา พอย้าย มา ม ปลาย ผมตั้งใจเรียนยิ่งกว่าเดิม กลัวประวัติสํารอย เเต่พอมา ม ปลาย ผมกลายเป็นไม่ค่อยสนใจใคร อยู่คนเดียวก็ได้ กินข้าวคนเดียวก็ได้ เเต่ก็เเอบอยากเที่ยวๆกับเพื่อนบ้าง บางทีก็เศร้าๆเหงาๆ
ทีเลิกเรียนเพื่อนชวนกันไปหอกัน ไปสูบบุหรี่กันล้ะ(ผมรู้)มันรู้ผมไม่สูบก็เลยไม่ชวน เเต่ที่จริงผมเเอบสูบเเต่ไม่มีใครรู้ผมก็เลิกเเล้ว มีการบอกผมด้วยสูบได้มันอยู่ที่ใจถ้าจะเลิก ผมยังขํายังเลิกไม่ได้เลยไอ้เวรมาสอนกุ ทําให้ผมมีเพื่อนเเต่ไม่ค่อยสนิทมากที่ ม ปลาย มาเรียนเเล้วก็กลับบ้าน ก็ดูเหงาๆ
เเฟนก็ไม่มี เเต่มีผู้หญิงที่เเอบชอบอยู่ เเต่เขาดูห้าวๆบ้าๆบอๆเหมือนเรา เขาสักด้วย สูบบหรี่ ด้วย ผู้หญิงนะเนี่ย ดันไปเเอบรักเขาอีก เเต่ไม่กล้าไม่รู้เป็นไร คงคิดว่าเขาดูห้าวๆ เเละตอนนี้เราเป็นเด็กเรียน คิดว่าเขาคงไม่สน เเต่ชอบเขามากจิงๆส่องเขาตลอด เเละอาจไม่มีเสต็ปเหมือนเมื่อก่อน อาจเพราะโสดนานเกินไป เเต่ก็ยังหวังสักวันที่กล้ากว่านี้ เเต่หน้าเราก็ไม่ค่อยหล่อด้วยรอพัฒนาตัวเองก่อน เพราะเขาสวยมากคนรอต่อคิวเยอะ
เสาอาทิตย์ก็อยู่เเต่บ้าน บางทีก็ชวนเพื่อนเก่ามาเที่ยวกันเเต่บอกมาไม่ได้ไม่ว่าง เเต่เห็นโพสไปเที่ยวกับเพื่อนใหม่ๆ เเต่บางทีก็มาได้ พอผมไปเที่ยวกับเพื่อนผมกับมีความรู้สึกว่า อยากอยู่คนเดียวอีก ผมเลยไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเท่าไรบ้างทีก็บ้าก็บ้ามาก เศร้าก็เศร้ามาก คนอย่างผมควรอยู่คนเดียวดีกว่าไหมครับ เเต่ผมอยู่คนเดียว
ผมก็มีเรื่องที่อยากทํามากมาย เกี่ยวกับความฝันผม ผมต้องฝึกฝนหลายอย่างเพื่อบรรลุความฝันผม ทําให้การเหงาโดยไม่มีเพื่อนหายไปหน่อย ผมทําเเบบนี้มันดีไหมครับ สนใจเเต่ความฝันตัวเองไม่ค่อยเที่ยวสักเท่าไร เอาเเต่ฝึกๆอยู่เเต่บ้าน เเละตกลงผมเป็นคนยังไงก็ไม่รู้
นี้คือเรื่องราวที่ผมอยากเราให้ฟัง มีไรเเนะนําสั่งสอนผมบอกได้อันไหนถูกผิดนะครับ🙏
🎤ผมอยากเรื่องชีวิตหน่อยครับ ช่วยเเนะนําผมได้ครับ
เเต่กลับมาจากบ้านก็เป็นคนขี้เหงา เเฟนไม่มี โสดมา4ปี ไปโรงเรียนก็เห็นเพื่อนๆคุยกันเเต่เรื่องหาผู้หญิง เรื่องเล่นพนันบ้าง ทําให้ผมไม่ค่อยมีเรื่องคุยกับเขาเพราะผมเด็กเรียน ผมก็ฟังผ่านๆบางทีก็คุยเรื่องผู้หญิงคนนั้นคนนี้ในเรื่องเสียๆหายๆว่า โดนกูเเล้วยังงั้นยังงี้ ผมก็คิดมันคุยกันเล่นๆ เเต่ผู้หญิงเขาก็เสียหาย ในความคิดผม
เเต่ก่อนผมก็เป็นคนเเซวสาว จีบผู้หญิงเเบบไม่อาย มีเเฟนเเต่ไม่กี่คน ไม่ค่อยสนเรื่องเรียน โดนเรียนก็มาก เเต่พอมาย้ายโรงเรียนตอนมอต้น ก็เลิกราเเฟนเก่ากันไป เเล้วเรียนโรงเรียนใหม่ ผมก็เข้าสังคมไม่ได้ที่โรงเรียนใหม่ เพื่อนที่มาเรียนด้วยกันเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากในโรงเรียนเก่า
เเต่มันไม่ค่อยมาคุยกับผมให้ผมอยู่คนเดียวเเละมันไม่นั้งเรียนข้างผมเลยเพราะเเม่มันสั่งห้ามนั่งใกล้ผมเพราะผมไม่ค่อยตั้งใจเรียน(เเอบรู้มา) ผมเรียนไม่กี่วันก็ต้องออก ทนไม่ได้ จากเพื่อนสนิทมากๆ ปัจจุบันเจอหน้ากันไม่ทักกันเลย เเล้วผมกลับมาเรียนที่มอต้น โรงเรียนเก่า เกือบไม่ได้เรียน1ปี เเต่ดีที่สนิทกับครูโรงเรียนเก่าเลยให้เขาช่วยฝาก
ผมก็เจอเพื่อนๆเก่าๆ ก็ถามทําไมเรียนไม่ได้ ผมไม่กล้าบอกเรื่องเพื่อนคนนั้น เพราะเพื่อนเก่าๆผมจะคิดว่าเพื่อนคนนั้นเปรียบเสมือนหัวหน้าเเก็งค์ เดินตามมัน ทําตามมันนิสัยดี ไม่ทิ้งเพื่อน ผมก็ไม่กล้าบอกตัวตนจริงของเพื่อนคนนั้น บอกไปมันอาจไม่เชื่อ ผมก็บอกไปว่าไม่อยากเรียน (เเต่ที่จริงก็เป็นที่ตัวผมที่ไม่รู้จักอดทนเเค่การไม่มีเพื่อนเเละโดนกลั่นเเกล้งเอง)
เวลาเพื่อนคนนั้นมาเยี่ยมที่โรงเรียนมันก็ชวนมาคุยกับผมเเต่มันก็ไม่กล้ามา ผมกล้าพูดเลยว่าเพื่อนที่ผมคบมา10กว่าปีตั้งเเต่อนุบาล ยังไม่รู้เลยผมเป็นคนยังไง เเละผมก็เปลี่ยนไปช่วงม1เเละม3
อาจเป็นเพราะผมสงสารพ่อเเม่มาก ที่ตั้งความหวังให้ผมเรียนดีๆเเต่ผมทําไม่ได้ ช่วงม1ถึงม3ผมก็เป็นกลายเป็นตั้งใจเรียนเเต่ก็ไม่ได้เก่งมาก เฮฮา บ้าบอเเต่ก็ไม่มาก ไม่เป็นคนมั่วเเต่หาเเฟนเเซวเขาไปมั่วเหมือนเเต่ก่อน ทําให้ผมเป็นคนดูหยิ่งๆเลย เพื่อนผู้หญิงที่สนิทมากๆสมัยก่อนก็มองหน้ากันไม่ค่อยติด
เเต่ใครรู้จักผมก็จะรู้ผมเฮฮา พอย้าย มา ม ปลาย ผมตั้งใจเรียนยิ่งกว่าเดิม กลัวประวัติสํารอย เเต่พอมา ม ปลาย ผมกลายเป็นไม่ค่อยสนใจใคร อยู่คนเดียวก็ได้ กินข้าวคนเดียวก็ได้ เเต่ก็เเอบอยากเที่ยวๆกับเพื่อนบ้าง บางทีก็เศร้าๆเหงาๆ
ทีเลิกเรียนเพื่อนชวนกันไปหอกัน ไปสูบบุหรี่กันล้ะ(ผมรู้)มันรู้ผมไม่สูบก็เลยไม่ชวน เเต่ที่จริงผมเเอบสูบเเต่ไม่มีใครรู้ผมก็เลิกเเล้ว มีการบอกผมด้วยสูบได้มันอยู่ที่ใจถ้าจะเลิก ผมยังขํายังเลิกไม่ได้เลยไอ้เวรมาสอนกุ ทําให้ผมมีเพื่อนเเต่ไม่ค่อยสนิทมากที่ ม ปลาย มาเรียนเเล้วก็กลับบ้าน ก็ดูเหงาๆ
เเฟนก็ไม่มี เเต่มีผู้หญิงที่เเอบชอบอยู่ เเต่เขาดูห้าวๆบ้าๆบอๆเหมือนเรา เขาสักด้วย สูบบหรี่ ด้วย ผู้หญิงนะเนี่ย ดันไปเเอบรักเขาอีก เเต่ไม่กล้าไม่รู้เป็นไร คงคิดว่าเขาดูห้าวๆ เเละตอนนี้เราเป็นเด็กเรียน คิดว่าเขาคงไม่สน เเต่ชอบเขามากจิงๆส่องเขาตลอด เเละอาจไม่มีเสต็ปเหมือนเมื่อก่อน อาจเพราะโสดนานเกินไป เเต่ก็ยังหวังสักวันที่กล้ากว่านี้ เเต่หน้าเราก็ไม่ค่อยหล่อด้วยรอพัฒนาตัวเองก่อน เพราะเขาสวยมากคนรอต่อคิวเยอะ
เสาอาทิตย์ก็อยู่เเต่บ้าน บางทีก็ชวนเพื่อนเก่ามาเที่ยวกันเเต่บอกมาไม่ได้ไม่ว่าง เเต่เห็นโพสไปเที่ยวกับเพื่อนใหม่ๆ เเต่บางทีก็มาได้ พอผมไปเที่ยวกับเพื่อนผมกับมีความรู้สึกว่า อยากอยู่คนเดียวอีก ผมเลยไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเท่าไรบ้างทีก็บ้าก็บ้ามาก เศร้าก็เศร้ามาก คนอย่างผมควรอยู่คนเดียวดีกว่าไหมครับ เเต่ผมอยู่คนเดียว
ผมก็มีเรื่องที่อยากทํามากมาย เกี่ยวกับความฝันผม ผมต้องฝึกฝนหลายอย่างเพื่อบรรลุความฝันผม ทําให้การเหงาโดยไม่มีเพื่อนหายไปหน่อย ผมทําเเบบนี้มันดีไหมครับ สนใจเเต่ความฝันตัวเองไม่ค่อยเที่ยวสักเท่าไร เอาเเต่ฝึกๆอยู่เเต่บ้าน เเละตกลงผมเป็นคนยังไงก็ไม่รู้
นี้คือเรื่องราวที่ผมอยากเราให้ฟัง มีไรเเนะนําสั่งสอนผมบอกได้อันไหนถูกผิดนะครับ🙏