คือเราอายุ22ปี ไม่ได้เรียนปอตรีอย่างที่อยากเรียน ต้องออกมาหางานทำประจำเพื่อหาเงินเลี้ยงครอบครัวและชีวิตตัวเอง เราหาเงินเข้าบ้านตั้งแต่ป.2 แม่ให้เราร้องเพลงตามงานต่างๆหรือตามตลาดนัดเพื่อเปิดหมวก ตอนม.ต้นเราได้ไปทำงานเป็นพาสทามทำความสะอาดร้านล้างจานปัดกวาดเช็ดถูตามที่เขาสั่งแต่สามีเจ้าของร้านก็ชอบลวนลามเราแบบลูบหลังคุยเรื่องเสื้อชั้นใน เปิดหนังปาปิรันย่าที่มีฉาก18+ให้ดูตอนภรรยาไม่อยู่มันฝังใจเรามากถึงแม้ไม่ได้มีเพศสัมพันธ์ุ แต่เราก็รู้สึกฝังใจและไม่ชอบคุยหรือยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายวัยโตเลยค่ะรู้สึกรังเกียจ พอเราไม่ได้เรียนต่อและมาทำงานแบบเต็มตัว ชีวิตปีที่แล้วก็กำลังไปได้ดีค่ะ ได้ออกรถ มีแพลนจะดาวบ้านตอนจบรถ3ปี มีเงินพอจะใช้จ่ายแต่ละเดือน แต่จู่ๆก็มีการเปลี่ยนผู้บริหารกลางเดือน ไม่มีชดเชย เราหางานไม่ทันกว่าจะได้แต่ละงานก็ยากลำบาก บางที่ก็ไกลทำ5วันเติมน้ำมันไปแล้ว3รอบ ทำงาน5วันตอนสิ้นเดือนพอดีได้630บาท โดยที่ไม่ได้แจ้งว่าคิดกี่วันวันนี้ไม่คิดก่อนเริ่มทำงานเราก็คิดว่าอย่างน้อยก็ได้เงินหลักพันขึ้นต่อชีวิต (เขาแจ้งแค่ว่ารายเดือนเท่านี้+ค่านั่นนี่เท่านี้ เราก็ไม่คิดว่าจะมีแบบ3วันแรกไม่คิดเพราะไม่ได้แจ้งเรา) สุดท้ายรู้สึกหดหู่กับชีวิตและท้อ เหนื่อย รู้สึกไม่อยากจะทำอะไรแล้วค่ะ ทำงานที่ไหนก็รู้สึกไม่มีความสุข อยากหายไปเลย ไม่อยากเหนื่อยแล้ว จากที่เราเลี้ยงแมวเพื่อรักษาใจแมวเป็นความสุขเดียวที่เรามีอยู่ค่ะ แต่ล่าสุดเรารู้สึกว่ามันไม่มีอะไรมาเหนี่ยวรั้งให้เราอยู่ต่อได้อีก เราสู้ชีวิตมากค่ะ ทำงานที่ไหนมันก็มีเรื่องราวให้เจ็บปวด 

เรารู้สึกว่าเราเหนื่อยมาตั้งแต่เด็กๆเลยค่ะ พ่อก็ออกบ้านเข้ากลับค่ำทุกวันแต่ไม่มีเงินเลยค่ะ ช่วงที่เราเพิ่งว่างงานพอมีเงินสักหน่อย รายรับก็ไม่มี พ่อกลับมาก็จะขอยืมเงินแบบไม่คืนค่ะ แล้วบอกไม่มีเงิน ไม่มีเงินของพ่อคือต้องการให้เราเลี้ยงข้าว ถ้าเราไม่เลี้ยงน้องชายก็จะไม่ได้กินข้าว คือน้องก็เรียนอยู่ม.ต้นค่ะงานก็เพิ่งหาแบบพาสทามได้ทำเดือนแรกพ่อก็เอาเงินน้องไปใช้ไม่คืน เราชอบเห็นพ่อปั่นสล้อต บางทีก็ขอเราโอนเงินให้บอกจะเอาไว้ซื้อข้าวละก็ให้น้องโรงเรียน แต่น้องก็ไม่ได้เงินไปโรงเรียนค่ะ ทำงานทุกวันแต่ไม่มีเงินสักที บอกไม่มีเงินตลอดเวลากลับบ้าน เมื่อก่อนเราก็จะเป็นคนเลี้ยงข้าวค่ะ แต่พอเราไม่มีงานเราเลยแบบว่าไม่มีก็อดกินกันค่ะ ส่วนแม่ก็ไม่อยากยุ่งกับพ่อแยกออกไปอยู่คนเดียว เราเหนื่อยมากค่ะ แค่ชีวิตตัวเองก็จะเอาไม่รอดแล้ว ยังต้องมาแบกพ่อกับน้อง เราก็ไม่อยากให้น้องอดเพราะน้องไม่ควรต้องมาอดเพราะพ่อแม่ที่ไม่มีความรับผิดชอบ ทางบ้านไม่มีเงินแต่ก็มีลูกถึง3คน พอเราว่างงานเราไม่สามารถพึ่งพาครอบครัวได้เลยค่ะ รถก็ต้องผ่อน ค่าข้าวก็ต้องประหยัด ไหนจะค่าครองชีพต่างๆ แล้วดันมาว่างงานตอนอะไรๆก็แพง มาม่ายัง7บาทเลยค่ะ 
เราเลี้ยงแมวเพื่อหาความสุขให้ตัวเอง แล้วแมวก็สามารถให้ความสุขเราได้จริงๆค่ะ เรารักแมวมากกว่าครอบครัวอีก แมวเป็นสิ่งเดียวที่มอบความสุขให้เรา เคยมีคนบอกว่าแมวเป็นภาระเลี้ยงทำไม ถ้าเราไม่เลี้ยงแมวเราคงไม่อยู่ถึงวันนี้

เคยมีครั้งนึงค่ะช่วงม.6เราเครียดเรื่องสอบ เรื่องต่อปอตรี เรื่องงานกิจกรรมโรงเรียน เรื่องเงินต่างๆ เลยเดินไปหาแม่ แม่นอนเล่นเกมอยู่ เรานั่งลงข้างๆแล้วน้ำตาคลอบอกว่า แม่...เหนื่อยยย...กอดหน่อย พร้อมผายมือออก  แล้วสิ่งที่แม่ทำก็คือหันมาหาเราแล้วยิ้มหัวเราะเบาๆว่าอะไร แล้วหันไปเล่นเกมต่อ จากนั้นเราก็ถอยออกมาแล้วนั่งร้องไห้คนเดียวเงียบๆในห้องค่ะ มันดิ่งมากนะคะ ที่เราต้องการกำลังใจ แต่คนที่เราคิดว่าเขาคือที่พึ่งของเราได้ เขากลับไม่สนใจเราเลย

ทุกสิ่งอย่างมันสะสมจนเราอยากร้องไห้ดังๆแล้วหลับไป เรายังทำไม่ได้เลย เราเข้มแข็งมาตลอด ณจุดที่อยากร้องไห้ เรายังร้องไม่ออกเลยค่ะ มันอึดอัด หดหู่ เหนื่อย อยากพักผ่อน อยากจะหลับแล้วไม่ต้องตื่นมาอีกเลยค่ะ

ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ อาจจะดูเหมือนเราอกตัญญูเรายอมรับเพราะครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนของเราเลย เราสงสารน้องเราที่ต้องมาใช้ชีวิตแบบรันทด ตอนจะเกิดก็คิดแค่ว่าจะได้เลี้ยงดูตอนแก่ แต่ไม่ได้คิดเลยว่าเราจะเติบโตมาแบบไหน

พอมีคำแนะนำบ้างไหมคะ ว่าเราควรทำยังไง ชีวิตมันไม่มีอะไรเลยค่ะ ไม่มีคนที่จะคุยและรับฟังปัญหาเลยค่ะ🙏🏻🙏🏻