คือเราพึ่งกลับจากโรงเรียนมาเหนื่อยมากๆนั่งรถนานกว่าจะถึงบ้าน พอกลับมาที่บ้านเราก็ถามหาเงินค่าใบเสร็จอุปกรณ์การเรียนชุดนักเรียนของเราเลย ไม่ถามเลยว่าเราเหนื่อยรึป่าวเป็นไงบ้าง พอกลับมาเราก็ล้มลงเตียงเพื่อที่จะพัก ที่บ้านก็เอาแต่พูดอยู่แบบนั้นจนทนไม่ไหวเลยพูดไปว่า จะเอาไปทำไม ยุ่งไรด้วย ซึ่งเราก็รู้แหละว่าคำพูดเรามันไม่เข้าหู แต่เราก็ไม่อยากเสวนาต่อ เขาก็ด่าทอเราต่างๆนาๆบอกเราว่าต่อจากนี้ก็หาเงินเองข้าวก็ซื้อกินเองแล้วก็ไม่ต้องมาพูดกับกูพูดไปถึงจะให้เราออกจากโรงเรียนด้วยซึ่งเราก็รักการเรียนมาก เราพยายามที่จะปิดหูไม่ฟังแต่มันก็ได้ยินเหมือนเดิมอยู่ๆน้ำตาก็ไหลเองเราสะอึกดังมากแต่ไม่อยากให้ใครไม่ได้ยินเดี๋ยวจะหาว่าสำออย พอเราร้องไห้ไปเรื่อยๆก็เผลอหลับรู้ตัวอีกทีตื่นมาตอน9โมงของอีกวัน คือระยะเวลาถือว่านานที่สุดที่เคยนอนมาเลย น้ำไม่ได้อาบข้าวไม่ได้กินเราก็งงว่าตัวเองทำได้ยังไง แต่ก่อนเราจะหลับเราก็พูดกับตัวเองว่าไหลตายไปเลยคงจะดี ก็แค่นี้แหละค่ะคือเราพึ่ง15ไม่เข้าใจเลยว่าอายุแค่นี้ควรเจออะไรแบบนี้แล้วหรอ ไม่ว่าใครก็ไม่ควรทั้งนั้น เราทั้งเหนื่อยทั้งเครียดมากๆค่ะเราไม่รู้ว่าเราเป็นซึมเศร้ามั้ยเพราะไม่มีใครพาไปหาหมอเลย