สวัสดีค่ะเราอายุ12กำลังจะขึ้นม.2ค่ะ เรามีปัญหาหนึ่งที่เราแก้ไม่ได้ค่ะตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะตั้งแต่ตอนที่กินขวดนมแม่จะชอบบอกว่าเราเป็นคนหน้านิ่งมากแถมไม่ค่อยร้องไห้ เราเป็นคนที่หน้านิ่งเกือบตลอดเวลาเลยค่ะจนบางครั้งเพื่อนก็บอกว่าเราเย็นชาเราเป็นคนไม่ชอบยิ้มด้วยค่ะแต่ถึงเราจะหน้านิ่งไม่ใช่ว่าในใจไม่ได้คิดอะไรนะคะเช่นตอนเพื่อนร้องไห้เราก็คิดในใจว่า เราจะปลอบเขาดีไหมแล้วปลอบยังไงละเราไม่รู้จะพูดอะไรแล้วทำสีหน้ายังไงหรือมีเรื่องหนึ่งที่คนอื่นเขาสงสารกันหรือมีความสุข ยินดีเราก็จะรู้สึกสงสารเศร้ามีความสุขยินดีในใจค่ะแต่ไม่ได้แสดงออกมาทางหน้าตาหรือเวลาเราเสียใจโกธรก็ด้วยค่ะ เราเลยคิดว่าต้นเหตุที่ตั้งแต่อนุบาล1จนถึงปัจจุบันเรามีเพื่อนน้อยมากๆค่ะแล้วถ้ามีเพื่อนก็จะมาแปปเดียว ทั้งชี้วิตนี้เรายังมีเพื่อนที่คุยกันเกิน1ปีไม่ถึง5คนเลยค่ะ ส่วนเพื่อนที่คุยกันนานๆหน่อยก็เพราะแม่เรากับแม่เพื่อนสนิทกันด้วยค่ะเราเป็นคนที่คุยไม่เก่งด้วยค่ะแล้วเราก็เป็นคนกรี๊ดไม่เป็นด้วยค่ะเวลาตกใจเล่นเครื่องเล่นเสียวๆไม่เคยมีเสียงกรี๊ดออกมาจากปากเราเลยค่ะแม่เพื่อนเราเคยทำให้เราตกใจแบบแอบแล้วแฮ่ใส่อะค่ะเราก็แค่ตาโตอย่างเดียวแต่เงียบมากเลยค่ะมีแต่คนบอกว่าเราแปลกเพราะเพื่อนทุกคนของเราจะกรี๊ดเป็นกันทุกคนเลยค่ะ

ก็คือเป็นคนที่หน้านิ่งตลอดเวลาแสดงอารมณ์ที่รู้สึกในใจออกมาไม่ได้เช่นเวลาเป็นหวง เสียใจ ตกใจ ดีใจหรือเวลาคนทำอะไรให้เราก็จะพูดขอบคุณหรือขอโทษตลอดนะคะแต่แค่เราพูดในใจไม่ได้เปิดปากบอกเราไม่รู้ว่าเป็นอะไรแต่เราเปิดปากพูดไม่ออกมันเหมือนมันคาอยู่ในปาก หรือเวลาสวัสดีคนอื่นเราก็จะยกมือไหว้แล้วก็บอกสวัสดีค่ะในใจหรือไม่ก็พูดเบามากๆๆๆๆๆ เราขอเพิ่มเติมว่าเราเป็นคนที่คิดมากๆ ค่ะเพราะเรากลัวว่าถ้าเราพูดอะไรผิดไปเราก็จะโดนเกลียดหรือไม่ชอบถ้าเราโดนคนอื่นว่าหรือแม่แต่แค่ตักเตือนด้วยความหวังดีเราก็จะเอาเก็บมาคิดวนไปวนมาในหัวจนน้ำตาไหลบางเรื่องที่แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆที่มันจบไป7กว่าปีแล้ว แต่เราก็ไม่เคยที่จะลืมมันเลยค่ะหรือเวลาเราตั้งกระทู้เราเคยตั้งกระทู้ไว้ก่อนหน้านี้ค่ะแล้วก็มีคนมาพิมพ์แบบเชิงคัดคานอะค่ะเราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรแต่เราคิดมากมากๆเลยค่ะหรือเวลาเราจะทำอะไรเราจะเป็นคนขี้เกรงใจมากด้วยบางครั้งเราก็สงสัยนะคะว่าแม่กับเพื่อนเราไม่กลัวบ้างเลยหรอเวลาไปสั่งนํ้าสั่งข้าวกัน แล้วเราก็ไม่เคยชวนใครคุยก่อนเลยค่ะเพราะเราคิดว่าเขาจะลำคาญเราหรือเปล่าแต่เราก็จะคิดว่าไม่หรอกมั้งแค่นี้เองเราเคยพยายามจะเข้าหาเพื่อนแบบพูดประมาณว่าเรามีขนมนะกินไหมแล้วเพื่อนก็มองกันแล้วก็เงียบหรือเห็นเพื่อนเล่นเกมก็ถามเกี่ยวกับเกมแต่เขาตอบแบบส่งๆเราเลยชอบคิดว่าเขาจะไม่ชอบเราตลอดเลยค่ะ แล้วเราก็จะเป็นคนคิดแง่ลบด้วยค่ะเวลามีคนมาชวนคุยหรือแม้แต่เพื่อนของตัวเองที่คุยกันมานานพอสมควรแบบคิดว่าเขาเป็นงั้นเป็นงี้เข้ามาเพราะนู้นเพราะนี่ตลอดเลยค่ะเราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องระแวงเขาขนาดนั้น

จนถึงตรงนี้เราไม่รู้เลยค่ะว่าเราพิมพ์ออกนอกเรื่องไปแค่ไหนแล้ว แล้วเราก็ไม่รู้ว่าเล่าหมดหรือยังแต่น่าจะมีเยอะกว่านี้อีกแต่เรานึกไม่ออกแต่ถึงอย่างนั้นก็น่าจะพอจับใจความได้ใช่ไหมคะ

คำถามคือเราจะแก้ยังไงดีคะนิสัยแบบนี้มันเป็นนิสัยที่เราพยายามจะเลิกแต่มันเลิกไม่ได้ค่ะ