ขอบ่นหน่อยค่ะ คือไม่ไหวแล้ว เพื่อนในกลุ่มไม่ค่อยช่วยกันทำงานเลย คือถ้าเป็นงานเดี่ยวจะไม่แคร์เลย แต่นี่เป็นงานกลุ่มไง มีวิชานึงอาจารย์ให้ไปหางานวิจัยและสรุปทำเป็นสไลด์ เราก็หามา มันมี200กว่าหน้า ถามว่าเยอะมั้ยก็เยอะ แต่ทำไงได้อ่ะ มันก็ต้องอ่านป่าววะ เพื่อนนี่ไม่ทันได้อ่านก็บ่นซะละว่าเยอะ ขก.อ่าน อ่าววว แบบนี้ก็ได้หรอ เราก็ไม่ได้ขยันอะไรมากหรอกนะ แต่โตๆกันแล้ว ก็ควรแยกแยะได้มั้ยว่าอะไรคืออะไร ล่าสุดต้องพรีเซนต์เราก็แจ้งเพื่อนในกลุ่มล่วงหน้าว่าไปทำการบ้านมาให้ดีนะ อันไหนไม่เข้าใจถามได้เลย จะได้ช่วยๆกันบรีฟ ที่ไหนได้เพิ่งจะมาอ่านสไลด์10นาทีก่อนพรี เห้ยยยยย มันไม่ใช่ป่าววะ ล่ะตอนพรีก็คือยืนอ่านสไลด์ให้เพื่อนฟัง จนอาจารย์ไล่ให้พรีใหม่วีคหน้า คือแบบนี่นะหรอสภาพของเด็กปี2อ่ะ ทำได้แค่นี้เองหรอ กระจอกมากบอกเลย ในขณะที่เรานี่ซ้อมพูดทั้งวันทั้งคืน สรุปต้องพรีใหม่ ล่ะพอนัดทำใหม่ก็ไม่ค่อยอยากจะมากัน ไม่เข้าใจว่าขี้เกียจอะไรกันขนาดนั้น วันๆอยู่หอก็ดูแต่ซีรีย์ไถติ๊กตอก นี่ยังไม่รวมกับงานเดี่ยวที่ชอบมาขอลอกเราอีก โดยเฉพาะรีพอร์ตแลป จะบอกว่ากว่าเราจะเขียนรีพอร์ตมาได้1เล่ม เราเสิร์ชข้อมูลจนตาแตก บางอันต้องหาข้อมูลจากต่างประเทศและมาแปลภาษาเอง แต่เพื่อนคือง่ายมาก มาปุ๊บขอลอกปั๊บ หลังๆเราก็พยายามบ่ายเบี่ยง ไม่ค่อยให้ลอกเท่าไหร่ หมั่นไส้ ขก.ทำงานล่ะจะมาลอกอีก ย้ำว่าทุกครั้งเลย เห้อออออออออ ถ้าขี้เกียจแล้วไม่ส่งผลกระทบต่อคนอื่นก็ขี้เกียจไปเถอะ แต่นี่ กินแรงเพื่อนสุดๆ อาจารย์ก็นะ สั่งแต่งานกลุ่มอย่างเดียว งานกลุ่มนี่แหละตัวดีเลย พอนึกๆก็ขำนะ โตขนาดนี้แต่ความรับผิดชอบคือไม่ผ่านจริงๆ ได้แต่หวังว่าวันนึงพวกเขาจะรับรู้ถึงผลของการกระทำของพวกเขา
เราก็พยายามพูดดีๆแล้วว่าเออช่วยกันนะ เป็นงานกลุ่ม เพราะถือว่าเป็นเพื่อนกัน ไม่อยากพูดแรงให้เสียน้ำใจ แต่นั่นแหละ เป็นแบบนั้นทุกรอบ ยังไม่ทันได้เริ่มก็บ่นว่าเยอะ ยาก ทั้งๆที่ยังไม่ทันได้พยายามอะไรเลย 
ปล.เราเองก็ไม่ได้ขยันหรือดีไปกว่าเพื่อนหรอก เพียงแต่เรารู้ว่าเวลาไหนควรทำอะไร อีกอย่างโตๆกันแล้วน่าจะคิดได้โดยที่ไม่ต้องบอก