สวัสดีค่ะ นี้เป็นกระทู้ที่ตั้งมาระบายเรื่องครอบครัว+ขอคำแนะนำค่ะ เพราะไม่รู้จะต้องทำยังไงจริงๆกับตอนนี้ค่ะ หนูอายุ 15 ค่ะ ตอนนี้อาศัยอยู่กับพ่อและน้องชาย

   พ่อกับแม่เลิกกันกันตอนที่หนูอยู่ป.6ค่ะ  เหตุการณ์ตอนนั้นโคตรห่วยแตกสำหรับหนูมากๆ  ถ้าเล่าโดยสรุปเท่าที่หนูจำได้คือ แม่หลอกว่าจะไปทำงานที่ภูเก็ต เลยไปปบ่อยหนูไว้ที่บ้านยาย จากนั้นก็ขาดการติดต่อกับพ่อเลย เป็นช่วงที่หนูกำลังจะขึ้นม.1 ค่ะ ตอนนั้นเครียดมากๆเลยเพราะพ่อก็คอยโทรมาด่าแม่ทางหนู เพื่อให้หนูเอาคำที่เค้าพูดไปให้แม่ฟัง คือหนูเป็นคนกลางนั่นแหละค่ะ สุดท้ายก็เลิกกันไป ตอนนั้นพ่อก็รับหนูกลับไปบ้านเกิดค่ะ ย้ายกลางเทอมกันเลย หนูมีความทรงจำกับแม่ที่ไม่ดีเท่าไหร่ เพราะเหมือนโดนทิ้งเลยค่ะ เพราะเค้าไม่ติดต่อมาพักนึงเลย ช่วงเวลาตอนนั้นนิสัยหนูก็เลยไม่ค่อยดี จากที่มีเพื่อนเป็นคนที่ทำกิจกรรมของโรงเรียนแบบปกติ ก็เป็นคนที่เหม่อลอยค่ะ แล้วก็เริ่มไม่มีเพื่อน และเพราะพ่ออกหักมา ช่วงนั้นเค้าชอบระบายให้ฟังค่ะ ตอนแรกก็ฟังได้ แต่เค้าพูดเรื่องเดิมตอนเลยค่ะ หนูเบื่อจะฟัง ไม่ใช่เพราะไม่เข้าใจพ่อ แต่มันเจ็บเพราะหนูก็อยากลืมไป แต่เค้าก็พูดออกมาตลอด  
   
     ช่วงม.2 พ่อเริ่มดีขึ้นค่ะ เค้าไม่พูดออกมาตรงๆแบบช่วงแรก แต่เค้าเหม่อค่ะ บางทีก็มองไปที่ท้องฟ้าเป็นวันเลยค่ะ  งานที่ทำปกติ ก็ไม่ค่อยไปทำปล่อยตัวเองเละเทะ ไม่ค่อยอาบน้ำ ซมเลยค่ะ จนกระทั่งรับแม่ใหม่เข้ามาค่อยดีขึ้นหน่อยแต่แม่คนนั้น มาๆหายๆค่ะ ช่วงที่ไม่อยู่พ่อหนูเปลี่ยนเป็นคนละคน เพราะเค้า เริ่มระแวงโทรศัพท์ตัวเองค่ะ เค้าชอบคิดว่ามาแฮกเกอร์มาแฮกโทรศัพท์บลาๆๆ เพราะคิดว่าแม่คงไปมีผัวฝรั่งไปแล้ว ผัวแม่คนนั้นจะมาแฮกโทรศัพท์อะไรแบบนั้น หนูก็พยายามอธิบายว่ามันไม่ใช่ เขาก็ไม่ฟังจนเถียงกันหนักมาก ก็เลยปล่อยให้เค้าทำตามที่คำไป ล้างเครื่อง ทุบทรศ. แต่มันลามปามมาที่ทรศ.หนู แต่ก็โชคดีที่แม่เลี้ยงห้ามไว้ แต่พอทรศ.เค้าพัง เค้าก็เอาของหนูไปใช้ค่ะ อ้างว่ากลัวพวกแอบคุยกับแม่ไง 
ชีวิตก็ดำเนินมาแบบที่ไม่มีทรศ.ใช้มาจนจบม.3 เลยค่ะ;;-;; ตามงานทันบ้างไม่ทันบ้าง แต่ก็เรียนจบมาได้ ลำบากพอเรียนจบก็ขอแม่ซื้อทรศ.ค่ะ 
  ช่วงที่หนูเรียนจบม.3แล้ว หนูก็ได้ไปเรียนปวช.ค่ะ ช่วงนั้นหนูมีความสุขมากเลยค่ะ เพราะได้เจอเพื่อนใหม่ เค้าไม่รู้ว่าโรงเรียนเก่าหนูมืดมนยังไง ก็เลยรู้สึกดีค่ะ ได้มีคนมาแอบชอบด้วย555 อ้อ ช่วงนั้นกลับมาติดต่อกับแม่แล้วนะคะ  เพราะว่าพ่อไม่ทำงาน เงินที่เก็บมาตลอดก็หมดไปแล้วค่ะ พ่อเลยให้หนูขอเงินแม่มาใช้ประทังชีวิต   ก็เป็นแบบนั้นแหละค่ะ แล้วความบรรลัยก็เริ่มตอนที่เปิดเทอม 2 ค่ะ แม่ไม่ค่อยให้เงินค่ะ ช่วงนั้นเลยได้ไปเรียนบ้างไม่ได้ไปเรียนบ้าง ไปเรียนแทบจะสัปดาห์ละ 2 วัน 3 วันบ้าง ต่อให้แม่ส่งมาให้วันละ 200 300 ก็ไม่มีเงินให้หนูไปเรียนค่ะ ตั้งแต่เดือนกันยายนถึงตอนนี้หนูก็ไม่ไปเรียนอีกเลยค่ะ  ตอนนี้เหมือนหนูโดนขังให้บ้าน เพราะพ่อขู่ไว้ว่า ถ้าแม่มารับกูจะฆ่าทั้งแม่ทั้งลูก แล้วที่อึดอัดที่สุดคือหนูหางานไม่ได้ เพราะแค่จะออกจากบ้านก็ยากมาก เหมือนเค้าเป็นโรควิตกกังวลว่า แม่จะมารับ แต่ก็มีบางครั้งออกไปได้ บางครั้งที่เค้าใจดี หนูเลยสับสนไปหมดค่ะ บางครั้งหนูก็มีความคิดแวบเข้ามาว่าไม่อยากไปจากที่นี่ เพราะออกไปก็ไม่มีเพื่อน คนที่รู้จักก็ชอบพูดแซะ ว่าจะนอนเป็นลูกนกให้พ่อเลี้ยงไปจนแก่หรอ พ่อเค้าทำงานหาเงินมาเลี้ยงจนแก่ไม่ได้ หนูเข้าใจค่ะ ว่าป๊าเค้าไม่ได้รู้อะไรในครอบครัวจะมองอย่างนั้นก็ไม่แปลก แต่ก็เจ็บค่ะ เถียงก็ไม่ได้ พูดไปก็เหมือนจะพาซวยเข้าตัวเอง ช่างมันเถอะค่ะ หนูอยู่แบบนี้มาตลอดเลยค่ะ มีหน้าที่แค่ขอเงินแม่ทุกวันๆ ได้บ้างไม่ได้บ้าง พอไม่ได้ พ่อก็จะพูดอะไรหลายอย่างให้เจ็บใจค่ะ ถ้าแม่เกลียดดกูมากก็ให้มารับพวกไปเสีย, กูสร้างได้ก็ทำลายได้เหมือนกัน แล้วบ้างก็เล่าอดีตอันแสนเจ็บปวดตลอดเวลาจนจะบ้า หนูอัดเสียงตอนที่เค้าพูดไว้อยู่นะคะ 5555 แต่บางทีเค้าก็ดีค่ะ บางครั้งที่เค้าเล่นพนันออนไลน์อะไรเนี่ยแล้วได้เงินขึ้นมาก็กลายเป็นคุณพ่อแสนดีเลยค่ะ แต่วันไหนเงินหมดก็เป็นอย่างวันนี้ค่ะ หนูยังไม่ได้กินข้าวเลยค่ะ ไม่สิ ได้กินข้าวเปล่าค่ะ ก็อิ่มพอตัว ไม่ใช่เพราะแม่ไม่ส่งเงินมานะคะ ส่งมา200 ค่ะเป็นเงินที่กว่าหนูจะพูดกับแม่ กว่าได้มาเนี่ยยากมากค่ะ พอเค้าได้เงิน เค้าก็หายไปซักพัก ก็คิดว่าเค้าจะซื้อของกินมา แต่เค้าพูดกับหนูอย่างกล้าหาญว่า มิ้นขอแม่ใหม่ดิ กุเอาไปเล่นหมดแล้ว มันกินเรียบเลย เดี๋ยวครั้งหน้าเอาใหม่บลาๆๆๆ ในใจหนูตอนนั้นคือ.......ห้ะ?  โคตรแย่ เลยค่ะ หนูควรทำยังไงดีคะเพราะหนูสับสนมาก บางทีพ่อก็ดี บางทีก็โคตรแย่ แม่ก็อยากมารับให้หนูไปอยู่ด้วย หนูควรไปมั้ย เพราะหนูก็อยากเป็นวัยรุ่นธรรมดาๆ ไปเรียนไปเที่ยวกับเพื่อนใช้ชีวิต แบบนี้น ช่วงที่ติดต่อกับแม่แม่ก็บอกว่าที่เหมือนก่อนพาหนีจากพ่อเพราะพ่อเป็นแบบนี้ (ก่อนจะเลิกกันพ่อแม่ก็ทะเลาะกันทุกวันมาตลอด แต่หนูพยายามไม่สนใจมันเองค่ะ ตอนที่พวกเค้าทะเลาะหนูก็จะหนีออกไปข้างนอกตลอดเลยไม่เข้าใจที่พวกเค้าทะเละกัน) แม่บอกว่าตอนนั้นพาพวกหนูหนีออกมาเพราะพ่อพยายามฆ่าแม่อะไรแบบนี้ แต่ในตอนที่พ่อระบายให้ฟังเค้าก็บอกว่าไม่ได้จะฆ่า 

หนูสับสนมากว่าหนูควรเลือกใครดี เพราะหนูไม่ค่อยมีความทรงจำที่ดีกับแม่ เรื่องที่แม่ทิ้งไปหนูก็ยังกลัวๆอยู่ มันเรียกว่ากลังได้รึป่าวนะมันแบบรู้สึกใจสั่นๆอยู่เลย ส่วนพ่อ ถ้าตัดเรื่องอื่นออกเค้าก็เป็นพ่อที่ดีสำหรับหนู แล้วเรื่องที่เค้าเล่าให้หนูฟังมาตลอดมันไม่ใช่เรื่องจริงหรอคะ เค้าไม่ได้เล่าออกมาจากใจ เพราะความเศร้าหรอ หรือที่ผ่านมาเค้าพยายามล้างสมองหนูแล้วหนูอยู่ในสถานะตัวประกันรีดเงินแม่แบบที่แม่บอกหรอ หนูไม่รู้แล้วว่าอะไรถูกอะไรผิด หนูก็อายุ 15 อีกไม่กี่สัปดาห์ก็ 16 แล้ว หนูคิดว่าหนูโตพอจะเข้าใจได้แล้ว แต่หนูไม่เข้าใจเลยค่ะ หนูพยายามหาอ่านลทความหรืออะไรที่มีเหตุการณ์คล้ายหนูแต่ก็ยังสับสนอยู่ดีค่ะ หนูสงสัยมาตลอดว่า คนที่เค้าแยกกับครอบครัวไปแบบไม่กังวลเป็นยังไง เพราะเค้าบอกไว้ว่าถ้าหนูไปก็ตัดพ่อตัดลูกกัน ทำไมคะ ทำไมต้องมีเงื่อนไขแบบนี้ บางครั้งก็บอกว่าถ้าไปก็ตัดพ่อลูกบางทีก็ไล่ให้ไปอยู่กับแม่ซะ หรือบางทีหนูควรไปอยู่กับแม่จริงๆ  บางทีถ้ามองจากมุมมองของคนอื่นอาจจะดีกว่าค่ะ