แสงกราดกรายกิ่งไม้    หมาดฝน
ทาท่อนทรุมถาทาน      ผ่านครึ้ม
พานโพรงพร่องพึงยล   พอใหญ่
เซ็งแซ่กันให้หรึ้ม           ป่าคน
พักตราต่างใส่เศร้า       โศกศัลย์
ขุดช่องทรุมพรรค์พล   พ่างพื้น
พอสมรุกขพรรณ          หลุมต่าง
พอใส่ร่างสะอ้านสะอื้น  สะอึกทรวง
ขาวทนต์ยังว่างขึ้น        เหงือกเงา
ทารกทั้งรกยวง             หยุดร้อง
ทิ้งเสียงที่ผ่าวเผา          จิตผ่าน
ทิ้งร่างที่ทั้งท้อง             จบอรรถ์
มารตาหว่านเวิ้ง             ชีวี
ยังปทุมถัน                    ปล่อยใช้
วิญญาณห่างเหินหนี     ไปก่อน
ยังปทีปร้างไร้                ร่างลาญ
ร่างรู้พักผ่อนแล้ว           บรรจุ
ในช่องทรุมสืบสาน        ขนบเศร้า
หวังเทพรุกข์ทำนุ           กายกร่อน
สลายรูปรวมเข้าเคล้า    ธาตุธรรม
ใบปาล์มปิดท่อนไม้        โพรงพราง
ถึงที่ควรวางกำ-              สรดแล้
สูรย์ดับหากรุ่งสาง         คืนส่อง
เงาทอดยอดไม้แม้          ครู่บัง  ๚ะ๛