ตะวันคราส เคลื่อนครึ้ม    มืดมิด
เงาซ่าน กลืนอาทิตย์    ทั่วหล้า
เมฆมารล่อง กลืนปิด    แสงส่อง ประชา
ป่วนแผ่นดิน คลั่งบ้า    ฟ้าครึ้ม กาลี

เสียงหวีดหวิว ลิ่วร้อง    ราวเปรต
ผุดโผล่ นรกเขต        ชั่วช้า
กรีดแหลมลิ่ว อึงเอ็ด    หลอกล่อ ปราชญา
สยบเล่ห์ มนต์มารกล้า    แบ่งข้าง มวลชน

ภูติผยอง เคลื่อนย้าย    หมายครอง
แดนถิ่น สยามทอง        ผ่องแผ้ว
บัณฑิตเง่า ร่ำร้อง        ยกย่อง อสูร
ฤาประเทศ สิ้นแล้ว        แซ่ซ้อง หมู่มาร
    
แต่ประชา อย่าคร้าม    ภูตผี
แสงย่อมหวน คืนมี        ส่องให้
แต่จะผ่าน ยามนี้        เลยไป
จุดเทียนไล่ เงาร้าย        ฟ้าครึ้ม มวลมาร    


โคลงบทนี้ ผมได้แนวคิดจากการไปอ่านเจอคำคม บทหนึ่งแล้วถูกใจ เลยนำมาผูกเป็นโคลงการเมือง



ขอบ่นสักนิด
แต่งโคลงแก้เครียด หลังจากนั่งงม หาข้อมูลเรื่องการเสียภาษีกับงบพัฒนาพื้นที่ หาแทบตาย แต่สุดท้าย คนบางกลุ่มก็ยังคิดว่า คนที่เสียภาษีเยอะกว่า สมควรมีสิทธิพิเศษเหนือคนอื่น  เอ้อ.......เซ็ง ประเทศชาติ  (ท่อนหลังนี้ ส่วนตัวล้วนๆครับ)