สวัสดีค่ะทุกคน

เริ่มจากครอบครัวเรามีกัน3คนพี่น้อง(ญ.หมด)และแม่อีกคนนึง โดยเราเป็นคนสุดท้อง ด้วยความเป็นเด็กที่สุดไม่ว่าอะไรก็ต้องเชื่อตามคนโตกว่า

ยิ่งโตขึ้นเท่าไหร่ความคิดเราก็ยิ่งเปลี่ยน ในเวลาปกติหรือมีความสุขกันมันเป็นความทรงจำที่ดี แต่ทุกครั้งที่เขาว่าเราผิดด้วยถ้อยคำกระแทกกระทั้นและหงุดหงิดใส่เราต่อไปอยู่นานสองนาน สิ่งที่เราทำได้มีเพียงปั้นหน้านิ่งกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลเพราะกลัวจะทำให้สถานการณ์แย่ลงไปอีก ส่วนตัวเรารู้ตัวดีว่าเป็นคนอ่อนไหวง่าย

ตอนที่เราพยายามอธิบายอะไรด้วยเหตุผลและหวังว่าเขาจะรับฟังความเห็นเราบ้าง กลับกลายเป็นว่ามันคือการเถียงเเละอวดฉลาด

สิ่งที่แย่ที่สุดคือการที่เขาไม่สนใจสิ่งที่เราทำไว้อย่างดีเลย กลับมองข้ามและหาอะไรที่พลาดหรือยังไม่ทำมาตำหนิเรา แม้จะไม่ใช่ทุกครั้งแต่เราก็ไม่เคยลืมทุกสิ่งที่เขาทำกับเรา กลับกันเขาเหมือนว่าจะไม่จำเเละไม่เคยคิดว่ามันจะส่งผลกับเรายังไงเลย

เป็นแบบนี้มาหลายปีเเล้วค่ะ เราเคยดิ่งจนหัวมีแต่ความคิดแย่ๆอยากหายไปเฉยๆอยากให้พวกเขาลืมเราไปเลย แอบร้องไห้ทุกครั้งที่ไม่มีใครเห็นทั้งที่เคยเป็นคนมองโลกในแง่ดีและเห็นใจใส่ใจคนอื่นมาก จนคิดว่าตัวเองอาจจะมีภาวะซึมเศร้า พอเป็นแบบนี้เราคิดอยู่นานว่าจะบอกครอบครัวดีไหม สุดท้ายเราก็ขอไปหาหมอแต่เขาดันถามกลับมาว่า"เเล้วมันเป็นอะไร เป็นบ้าหรอไปหาจิตแพทย์ พี่มาเยอะกว่าเธอ"คำพวกนี้มันติดอยู่ในหัวเราตลอดถึงแม้ว่าเขาจะลืมไปแล้ว

ในครอบครัวไม่มีใครอยู่ข้างเราไม่มีใครเชื่อความรู้ความเข้าใจของเรา ไม่เคยมีใครขอโทษหรือรู้สึกผิดกับเรื่องที่เข้าใจเราผิด ในขณะที่เราต้องขอโทษกับทุกเรื่อง

แม่ที่ไม่เคยตีเรากลับตีเราเพราะเราบอกอะไรเขาไม่ชอบใจ พี่บอก"ไม่อยากมีมันเป็นน้อง"เพราะเราทำสิ่งเราอยากทำ

ตอนนี้เราไม่ชอบตัวเองที่ปิดกั้นตัวเอง ขึ้นเสียงหรือโมโหคืนเขากลับไป ทำหน้าตึงตอนเรารู้สึกแย่หรือไม่พอใจกันจนโดนว่า"เพราะเป็นแบบนี้ไงใครๆเขาถึงเกลียด" ยิ่งทางฝั่งสามีพี่กับเรามีเรื่องทำให้ไม่ลงรอยกันเหมือนบางครั้งเราก็แย่งชิงความรักของพี่กัน

ทุกครั้งที่เราแย่ลงเราก็พยายามกลับมาดีเหมือนเดิมได้ แต่เหมือนแผลที่ทำได้แค่พันผ้า

เพราะเหมือนจะวนลูปเดิมที่เราดิ่งจนไม่อยากทำอะไรสิ่งชอบที่ควรก็ไม่มีแรงใจทำอีกครั้ง คราวนี้เลยอยากขอความเห็นหรืออะไรสักอย่างจากคนอื่นบ้างค่ะ

ขออภัยที่เรื่องยาวและอาจทำให้ใครรำคาญใจ
ขอบคุณที่อ่านนะคะ