คือเรา มีความคิดว่าอยาก ฆตต.มากๆอยากหลุดออกจากชีวิตแบบนี้ไม่อยากอยู่แล้ว แต่อีกความคิดนึงก็คิดว่าถ้าเกิดตๅยขึ้นมา พ่อแม่และแฟนจะเสียจากและผิดหวังกับเรามากมั้ย พวกเขาจะทุกข์ใจแค่ไหน แล้วก็ไม่อยากรู้สีกผิดที่ไม่ได้ตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ แต่ตัวเราไม่มีประโยชน์ไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่าง ถึงจะมีชีวิตอยู่หรือไม่มี ก็ทำให้พวกเขาเสียใจและผิดหวังอยู่แล้ว จะอยู่ไปทำไม มันท้อมาก ไม่อยากให้คาดหวังอพไาคกับเรา แต่เราลูกคนเดียว จะทิ้งพวกเขาไปก็ไม่ได้ เขารอดูเราโตและประสบผลสำเร็จอยู่ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมีวันนั้นมั้ย กับพ่อแม่เรากลัวเขาจะเสียใจมากๆ เพราะเขาไม่ได้คาดหวังอะไรกับเราไว้มากมาย แต่กับแฟน เรารู้สึกบั่นทอน เขาดูคาดหวังกับเราในหลายๆเรื่อง แต่เราก็ทำให้เขาผิดหวังเสมอ ถึงเราจะรู้ว่าเขาหวังดีอยากให้เราได้ดีมีความสุขในวันข้างหน้าและรักเรามากๆก็ตาม แต่เรารู้สึกกดดัน เราไม่มีเพื่อน ชีวิตตัดขาดสีสัน โลกภายนอก เราอยู่แต่บ้าน เป็นบ้างอาทิตย์ หรือ สองอาทิตย์ครั้ง เราจะเจอพวกเพื่อนแฟน ช่วยให้เราหายเหงา ชวนคุยเล่น มีความสุขในช่วงเวลานั้นในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงทำให้เราลืมความเศร้าหลายๆอย่างไป แต่พอพวกเขากลับเราก็ไม่ค่อยได้คุยกับแฟนเท่าไหร่ ใช้ชีวิตปกติ ไม่ได้หวือหวา หรือสร้างรอยยิ้มตลอด แต่ก็มีบ้าง แต่พอเราอยู่คนเดียวหรืออยู่กับตัวเอง ความคิดที่อยากจะฆตต.มันก็มีขึ้นมาตลอด เราพยายามหาอะไรที่เราชอบทำ เพื่อให้ไม่คิดถึงมัน แต่ก็กลายเป็นต้องนอนดึกตลอดเพราะนอนไม่หลับ พอนอนไม่หลับให้อยู่เฉยๆมันก็ฟุ้งซ่าน พิมพ์ระบายความรู้สึกในนานๆทีอย่างกับคนเก็บกด แต่เราไม่กล้าบอกแฟนว่าเราคิดอะไร อยากจะทำอะไร เพราะบอกไปเขาก็คงจะเครียดตามหรือไม่ก็บอกว่าอย่าให้เราคิดแบบนั้นเลย ทุกคนจะเสียใจ มันจะไร้ค่า แต่เราก็พยายามแล้วพยายามไม่คิด แต่มันทำไม่ได้เลย ได้อยู่กับตัวเองทีไรมันก็มาตลอด เราติดโทรศัพท์อ่านแต่การ์ตูนเพื่อช่วยจดจ่อไม่ฟุ้งซ่าน แล้วถึงแม้เราไม่ค่อยได้เจอภายนอกแต่เราก็กลัวจะถูกคนเกลียด กลัวถ้าจะได้ออกไปไหนแล้วเราไปทำตัวแย่ใส่ กลัวถูกนินทา กลัวอะไรหลายๆอย่างค่ะ (ส่วนมากแค่มาระบายอยากให้คนรู้ความรู้สึกเราเฉยๆค่ะ ไม่ได้ต้องการให้ใครมาปลอบหรือเรียกร้องอะไร แค่อยากให้คนรู้แล้วมันรู้สึกสบายใจขึ้นเหมือนได้ถ่ายเทความเศร้านี้ให้คนอื่นบ้าง จะว่าเห็นแก่ตัวก็ได้ค่ะ เราก็อยากรักตัวเอง อยากพยามจะอยู่ต่อไปแบบนี้ ถ้าเราไม่ได้ระบายให้ใครเลยมันไม่สบายใจเลยค่ะมันอึดอัดไปหมด ขอโทษที่ทำให้ทุกคนที่เข้ามาอ่านได้รับความรู้สึกแย่ หรือเศร้าตามนะคะ ขอโทษจริงๆ เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว) ส่วนคำถามคือ เราก็ยังพอมีจิตสำนึกใช่มั้ยที่ยังเป็นห่วงครอบครัวกลัวพวกท่านจะเสียใจ ยังไม่ตัดสินใจทำอะไรที่เลวร้ายไป เราไม่ได้ซึมเศร้าใช่มั้ยคะ เราแค่เหนื่อยกับชีวิตเฉยๆ เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นใช่มั้ย ถ้าพยายามมากกว่านี้