ตั้งแต่เด็กเราเคยพยายามทำทุกสิ่งทุกอย่างที่ผู้ใหญ่บอกให้ทำมาโดยตลอด ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ชอบก็ตาม เราไม่สามารถปฏิเสธมันได้ เราจะต้องเรียนให้ได้เกรดดีๆ จะให้ทำอะไรก็ทำได้ทั้งนั้น จะจับเราแต่งตัวนู่นนี่นั่น จะจับเราเต้น จะจับเรารำ จะจับเราเล่นดนตรี จะจับเราร้องเพลง จะจับเราพูดหมูหมากาไก่อะไรก็ทำได้ โดยไม่สนความเห็นของเราว่าอยากทำไหม เพราะเราก็ไม่ได้ชอบไปซะหมด ตอนเด็กๆ เราก็ไม่ได้คิดอะไร เขาให้ทำอะไรก็ทำ จะว่าจะดุจะด่าอะไรก็ได้เพื่อให้เราได้อยู่ในกรอบของเขา แต่พอโตขึ้นมาเราเริ่มไม่รู้สึกสนุกกับมันแล้ว เหมือนว่าเราทำอะไรก็ไม่รู้ ทำไปเพื่ออะไร? แล้วก็เริ่มเครียดกลับสายตาคนอื่นเวลามองเรา กลัวจะไม่เป็นที่ชื่นชอบ กังวลว่างานที่ทำออกมาจะไม่ดีที่สุด เรามีเวลาให้ตัวเองน้อยมาก คนอื่นอาจคิดว่าเรามีเพื่อนเยอะ ใครก็อยากเป็นเพื่อนกับเรา แต่จริงๆ แล้วเรารู้สึกได้เลยว่า ไม่มีเพื่อนคนไหนจริงใจกับเราจริงๆ ซักคน ไม่เคยช่วยกันเวลาลำบาก ไม่เคยสนใจ ไม่เคยห่วงใย ไม่เคยมีใครทักมาคุยก่อนด้วยซ้ำ เราอยากปฏิเสธ ปฏิเสธทุกอย่างที่เราทำอยู่เลยTT ไม่นานช่วง ม.3 เราก็เริ่มป่วย ไปหาหมอก็พบว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า อาระวาดที่บ้านหนักมาก แม่เลยพาเรากลับมาอยู่ที่ต่างจังหวัด ย้ายมาหมดครอบครัวเลย เราเลยเพิ่งจะได้รับรู้ในความรักจากแม่ ไม่นานอาการเราก็ดีขึ้น เราสดใสร่าเริงกว่าอยู่ที่กรุงเทพมาก อากาศดี วิวก็ธรรมชาติ มาเรียนต่อที่นี่มีเวลาเยอะ ญาติก็เยอะ ที่เที่ยวก็เยอะ อยู่กับปู่ย่าตายายมีความสุข มีของกิน ของขาย เพื่อนๆ เป็นกันเอง นิสัยดีมาก อยู่กันเป็นครอบครัว จะไปอยู่ที่บ้านหลังไหนก็อยู่ได้ เพิ่งจะรู้ว่าทำไร่ทำนา ปลูกผักปลูกหญ้า เลี้ยงวัวเลี้ยงตวาย ถึงจะหนัก แต่มีความสุขมาก สุขที่บอกไม่ถูก เพราะคนข้างๆ พี่ป้าน้าอาใจดีกับเรามาก คิดไม่ผิดเลยที่มากับแม่ แต่เราก็ยังต้องเรียนต่อนะ เรากฺ็จะตั้งใจเรียนเหมือนเดิมแหละ แต่เครียดให้น้อยลง เรียนไปทำงานเล็กๆ น้อยๆ ไป เพิ่งรู้ว่าฝันของเราก็คือได้มาทำงานที่ต่างจังหวัดค่ะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ