สวัสดีค่ะ กระทู้นี้ไม่มีอะไรมากแค่อยากพิมพ์ระบายเรื่องราว ความน้อยใจที่ถูกสะสมมาตลอด
   
    เราเป็นคนหนึ่งที่ต้องยอมรับเลยว่าเป็นคนไม่กล้าปฏิเสธ ไม่กล้าเห็นแก่ตัว หลายต่อหลายครั้งที่เรามักเจอสังคมเพื่อนที่มักเห็นแก่ตัว หลายต่อหลายครั้งที่เพื่อนมักจะเข้าหาเราในยามที่ต้องการผลประโยชน์ แต่รู้ไหมคะ การที่เด็กคนหนึ่งไม่เคยมีเพื่อนที่รู้ใจ ไม่เคยมีเพื่อนสนิท ทำอะไรด้วยตัวเองคนมาตลอด เรากลับมองข้ามให้ความเห็นแก่ตัวของเพื่อนๆเข้ามาทำให้ชีวิตเราเกิดความน้อยใจ ซึ่งต้องยอมรับว่าเรามันโง่จริงๆ ที่ปล่อยให้คนพวกนี้เข้ามาเพียงเพราะเราเองก็ต้องการที่ยังมีคนนึกถึง ไม่ใช่ตัวไร้ประโยชน์

    จนบางครั้งก็เกิดความคิดน้อยใจซะเหลือเกิน ในวันที่เพื่อนมีงานส่งอาจารย์ หรือแม้กระทั้งงานที่เราถูกขโมยความคิด รายงานต่างต่านานา ที่เราพยามทำด้วยตัวเอง แต่กลับถูกเพื่อนนำไปคัดลอกส่งอาจารย์ แต่ในขณะเดียวกันกลับเป็นเราที่ถูกอาจารย์หรือใครๆก็ตามมองว่าเราผิดอยู่เสมอ หาว่าเราก็อปงานเพื่อนบ้าง ทั้งที่งานที่เพื่อนทำส่งนั้นเป็นความคิดเรา และไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่เราพยามสู้กลับเป็นเราที่เเพ้และถูกมองว่าผิดเสมอ

    ทุกอย่างสะสมมาเรื่อย จนกลายเป็นความเครียด จากความเครียดกลายเป็นซึมเศร้าที่บอกใครไปก็หาว่าเราแสร้งเป็น  เหนื่อยกับการเป็นมนุษย์จัง แต่ถึงอย่างไรเราเองก็ยังเห็นคุณค่าในตัวเอง หวังว่าแค่สักวันจะนำพาตัวเองออกจากสังคมแบบนี้และหวังว่าทุกอย่างจะใจดีกับเราบ้างก็เพียงพอแล้ว…