เราเป็นเด็กคนนึงที่เคยเป็นคนที่ร่าเริง ทำอะไรก็มีความสุขไปหมด แต่อยู่วันนึงทุกอย่างก็กลับเปลี่ยนไปเหมือนกับกำลังตกนรกทั้งเป็นเลยค่ะ เมื่อก่อนเราเคยสดใสและร่าเริงแต่พอโตขึ้นทุกอย่างมันกลับเปลี่ยนไป  พ่อกับแม่ที่เคยสนใจเราก็กลับดูห่างเหินกับเรามาก เหมือนไม่สนใจเราเลย เหมือนไม่เคยเห็นเราในสายตาเลยแม้เเต่น้อย มันมีอยู่วันนึงเรากลับมาจากโรงเรียน พอกลับมาเสร็จก็มาทำงานที่เป็นงานประจำตัวเอง พอทำงานเสร็จเราก็โทรไปบอกแม่ว่าฝากแม่ซื้อกระดาษรายงายกัยยาสระผมมาให้ แต่รู้มั้ยว่าพอแม่กลับมาเราได้อะไร เราไม่ได้อะไรกลับมาเลย สรุปคือพอแม่กลับมาสิ่งที่เราฝากไห้แม่ซื้ิไห้กลับไม่มีอะไรมาเลย สิ่งนี้เราว่ามันคงไม่เลวร้ายพอกับเรื่อฃที่เราจะเล่าหรอกนะเพร่ะเรื่องที่เราจะเล่านี้อ่ะมันคืออนาคตของเราเลยอ่ะ แต่การโดนกีดกันนี้มันเป็นอะไรที่โครตเเย่เเละทำร้ายจิตใจเรามากเลย เราเป็นคนที่รักอนาคตและพ่อแม่มากที่สุด ตอนนี้เรากำลังจะขึ้นมหาลัยเเล้ว แต่สิ่งที่เราจะเล่าคือ เราจะต้องทำการส่งพอร์ตรอบแรกเพื่อเข้ามหาวิทยาลัยเเต่รู้มั้ยว่าสิ่งที่ได้จากคนในครอบครัวคืออะไร เขาบอกกับเราว่าอาชีพที่หนูจะเป็นจะต้องเป็น หมอ พยาบาล เเพทย์ ตำรวจ และ ครู เท่านั้นนะลูก อาชีพอย่าไปเป็นเลย มันไม่มีอะไรดีหรอกลูก นี่เหรอคือสิ่งที่เราควรได้รับอ่ะ เราว่ามันไม่ใช่อ่ะ อย่างเเรกคอเขาควรถามเราก่อนมั้ยว่าเราอยากเป็นอะไร ถามเราก่อนมั้ยว่าเราถนัดเราชอบมั้ย เรามีความสุขมี้ยที่จะเลือกคณะนี้ ส่วนตัวคือเราไม่ชอบเลย ถึงเราจะรู้ว่าอาชีพข้าราชการมันจะมั่นคงสักแค่ไหนแต่เราก็ไม่ชอบเลย เราชอบในทางภาษามากกว่าอีก เราชอบในสิ่งที่เราถนัดมากกว่าอีก ข้าราชการมันไม่เหมาะกับเราเลย เพราะเราไม่ชอบงานอะไรแบบนั้นเลย เราอยากเป็นอาชีพเกี่ยวกับภาษาเพราะเราพูดภาษาได้แล้วเราก็ชอบภาษาด้วยถ้าครอบครัวไม่ให้เราทำงานด้านนี้เเล้วจะให้เราทำด้านไหนแล้วความสามารถที่มีอยู่ละจะให้เอาไปทำอะไรเราพยายามฝึกจนพูดได้แล้ว แล้วจะมาขัดกันอย่างนี้เนี่ยนะ มันไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ กับเด็กคนนึงอ่ะจะทนกับสิ่งที่ตัวเองไม่ได้รักไม่ได้ชอบได้นานแค่ไหนกัน ถ้าเราไม่ชอบอ่ะเราจะไม่ทำเลยเพราะมันไม่มีความสุข เราไม่ชอบทำงานเเบบต้อฃมาสอนอะไรใครอ่ะเราไม่ชอบ เราชอบงานเเบบใช้ความคิดมากกว่าใช้การเจรจามากกว่ามันไปทางเรามากกว่า มันถนัดมากกว่าด้วย เเละความสามารถอีกอย่างคือเราชอบเต้นมากด้วย ชอบแบบชอบมาก เราชอบเต้นมาก และเรื่องการเต้นเนี่ยก็เหมือนกันที่โดนขัดตอนเเรกอ่ะเราจับกบถังเพื่อนไว้ละนะว่าจะทำวงด้วยกันของทางโรงเรียนเเต่ครั้งนี้ถือว่สเร่ยังโชคดีที่ได้ทำนะเพราะมีเเม่สนีบสนุนทางนี้อยู่ แม่เป็นคนไม่ค่อยชอบบังคับเท่าไหร่ แต่คนที่บังคับอ่ะคือญาติทางฝั่งพ่อ คือย่านี่เเหละ บังคับมาก เห็นลูกคนอื่นเป็นอยากให้เราเป็นด้วยเราคือเราเราไม่ใช่เขานะ ถ้าอยากบอกได้ อยากจะบอกกับท่านว่า พอเถอะ เลิกบังคับกันสักที วัยรุ่นสมัยนี้มันไม่เหมือนสมัยนะ นี้ยุคไหนแล้วที่จะมาบังคับกันอยู่ เด็กมันก็มีหัวใจนะ  จะทำอะไรก็ปล่อยกันบ้าง ถึงย่าจะเป็นคนในครอบครัวเเต่ก็ไม่ได้เลี้ยงดูหนูมานะ ย่ามาเห็นเราก็ตอนเราโตแล้วนะ คนที่เลี้ยงเรามาคือแม่นะ เราอยู่กับแม่กับยายมาตลอดทางฝั่งพ่อไม่มีใครเคยสนใจเราเลยนะ แต่พอมาครั้งนี้ทำไมถึงมาห้าม มันผิดนักเหรอนี่ชอบภาษา ผิดเหรอที่รักการเต้น ก็เราชอบเเสดงออกอะไม่อยากปิด อยากบอกว่า พอได้เเล้วกับการเอาเราไปพูดเปรียบเทียบกับคนอื่นอ่ะ มันไม่มีประโยชน์หรอก หนูก็คือหนูหนูไม่ใช่เขาค่ะ ขอบคุณค่ะ

ถึงหนูจะมีเรื่องไม่พอใจแม่อยู่บ้างเเต่ไม่ใช่หนูไม่รักแม่ หนูรักแม่มากเพราะเเม่คือคนที่เลี้ยงหนูมาตั้งแต่เกิด แม่คือคนที่สอนหนูมา แม่คือคนที่คอยซัพพอร์ตเราในทุกเรื่องขอบคุณนะคะรักแม่นะคะ