เรื่องมันเป็นอย่างงี้ ตอนนั้นอายุ 15-16 วันนั้นเนี่ยก่อนนอนเวลาประมาณ 21:30 ดันมีอาการเครียดหนักจนถึงขั้นร้องไห้ จมูกตอนนั้นก็ตันเป็นที่เรียบร้อย

ไม่รู้ใครเป็นแบบเรามั่งนะ เวลาร้องไห้มักจะไม่ชอบให้ใครได้ยิน เลยมักจะต้องเอาผ้ายัดปากไว้เสมอ

ทีนี้ร้องไปร้องมาเกิดเหนื่อยก็อยากจะนอน เราก็เลยลงนอน แต่เราอะดันมีพฤติกรรมติดตัวเวลานอน คือ
1.มักจะต้องมีผ้าขนหนูผันหน้าไว้เสมอ แต่จะเปิดปากไว้ให้หายใจ แต่ครั้งนี้ปิดหมดเลยและพับทับกันให้หนากว่าเดิม **โดยวิธีการปิดหน้าคือเอาผ้าทั้งสองด้านไขว้กันเอาไว้**
2.กั้นหายใจจึงถึงช่วงหนึ่ง เพราะสำหรับเรามันช่วยให้หลับง่ายขึ้น เพราะเดี๋ยวร่างกายมันก็หายใจให้เราเองตอนเราหลับไปแล้ว
3.เป็นคนนอนกอดหมอนข้างแบบชอบเอาจมูกกับหมอนข้างมาบี้กันอะ เพราะมันช่วยให้หายใจได้ไม่แสบจมูกลงและช้าลง ไม่เร็วไปและไม่แสบจากฝุ่นจากพัดลม
4.เป็นคนติดนอนตะแคงข้าง

หลังจากหลับไปแล้ว พอถึงช่วงหนึ่งจู่ๆเราก็สดุ้งตื่นมาแบบสะลึมสะลือ หัวใจตอนนั้นเต้นรั่วจัด เรารู้สึกตัวเราก็พยายามหายใจทางจมูกสลับกับปากอยู่ครู่หนึ่ง

จมูกตันมันก็หายใจได้ไม่ดี พอสลับมาหายใจทางปากก็ติดผ้า หายใจไปๆมาๆเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจ

ทีนี้เราก็เลยพยายามจะดึงผ้าออกเพื่อให้เราหายใจได้แต่ด้วยความที่เราผันแบบไขว้และนอนตะแคงทับผ้าเอาไว้ แถมติดหมอนข้างที่ตัวเองใช้ขาแขนหนีบกอดเอาไว้อีกมันก็ช่วยกดทับผ้าไปด้วย

เมื่อเราพยายามจะดึงมันก็ไม่ออกอะดิ ทีนี้เริ่มทรมานเหมือนคนที่ได้อากาศไม่พออยู่ในที่แออัด หัวใจเริ่มแรง เราก็เลยพลักหมอนข้างออก พยายามดึงผ้า ผ้าก็ไม่ออกอีก หัวใจก็เต้นรัวขึ้นอีก จมูกก็พยายามหายใจตอนนั้นลืมไปเลยว่ามันตัน

พอตอนนั้นคือตื่นแล้ว ไม่สะลึมอีกแล้ว เลยติดสันใจกระเด้งตัวลุกขึ้นมาแล้วดึงผ้าออก ผ้าก็โดนดึงจนหลุด ก็เลยกลับมาหายใจเข้าได้ทางจมูกได้เล็กน้อยและหายใจเข้าทางปากไม่ทรมานแล้ว จำได้เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ตี 3.32

**คำถามคือ ทำไมตอนหลับถึงไม่เป็นอะไร แต่พอรู้สึกตัวกับทรมานเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ ทั้งแต่ตอนนอนกลับไม่เป็นอะไร

**คำถามสอง ทำไมหายใจทางปากได้อยู่แต่ยังคงทรมาน

**คำถามสาม ถ้ายังทำแบบนี้ต่อไปเรามีโอกาสตายไหม กั้นหายใจก่อนนอนเนี่ย