ตอนนี้ผมอยู่ชั้นปี 3 แล้วครับ แฟนผมก็อยู่รุ่นเดียวกัน
คือนางเริ่มเป็นไบโพล่าจากสาเหตุเรื่องเพื่อนๆ หรือเรื่องบุคคลที่3อื่นๆเป็นหลัก ช่วงนั้นผมรู้สึกว่าผมสามารถรับฟัง และเข้าใจนางได้ดี
นางก็ไว้ใจผม และมักจะสบายใจที่ได้เล่าให้ผมฟัง ผมก็รู้สึกโอเครและยินดีมากๆครับ
แต่ในช่วงปีนี้ปัญหามักเกิดขึ้นบ่อยโดยที่ผมเป็นต้นเหตุ บางครั้งก็รู้ตัวบ้าง บางครั้งก็ไม่รุ้ตัว เพราะ รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่คุยกันได้ แต่ผมก็พยายามเป็นฝ่ายเย็นลงโดยตลอดเพราะ โดยนิสัยส่วนตัวผมเป็นคนไม่ชอบทะเลาะ และชอบใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ แต่กลับกันด้วยตัวโรคทำให้นางรส.ใช้อารมณ์เป็นหลักและไม่ค่อยฟังเหตุผล และด้วยบุคลิกเดิมนางเป็นคนที่เวลาโกรธก็มักจะไม่พูดด้วย แบบนานเป็นวันได้เลย มันเลยทำให้ผมเริ่มรส.เหนื่อย และรส.ว่าช่วงเวลาทะเลาะเป็นช่วงที่ผมไม่ชอบที่สุด แต่ก็ต้องทำใจสักแปบแล้วไปง้อต่อ555
แล้วปัญหาคือช่วงนี้เป็นเดือนสุดท้ายก่อนสอบใบประกอบวิชาชีพ เวลาเตรียมตัวน้อยมาก ผมค่อนข้างจริงจังกับการอ่านมาก พยายามวางแพลนเพื่อให้เตรียมตัวทัน และข้อเสียของผมคือชอบไปจัดการชีวิตนาง อยากให้นางผ่านสอบไปด้วยกัน เลยพูดเรื่องเรียน เรื่องสอบกรอกหูนางบ่อยครั้งรวมถึงพูดเชิงให้กำลังใจอยู่เรื่อยๆเช่นกัน แต่มันยิ่งไปกดดันนาง จนนางงอนหลายครั้ง (ผมเข้าใจนางนะครับ แต่ผมนิสัยเสียที่อยากให้นางอ่าน เพราะผมนึกภาพว่าถ้าเกิดสมมตุผมผ้านแล้วนางตกขึ้นมาก ผมคงไม่รุ้ว่าทำตัวยังไง เลยพยายามจะไปพร้อมๆกัน) จนบ่อยครั้งที่นางไม่อ่านแล้วเห็นผมนั่งอ่านในห้อง นางก็เครียดแล้วก็ไม่ชอบ แล้วนางก็จะบอกว่า นางจะออกไปขับรถเล่นเข้าเมือง คือเหตุการแบบนี้เกิดประมาณเกือบสิบครั้งแล้วในเดือนนึง ซึ่งเวลาที่ผมแพลนไว้ว่าจะอ่านก็คือตั้งใจอยากจะอ่าน แต่ถ้าไม่ไปด้วยนางก็โกรธ ผมเลยมักถามตลอดว่าจะไปไหน แล้วก็ไปทำอะไร คือก็แค่อยากไปขับรถเล่นไม่อยากอ่านหนังสือ แล้วต้องทะเลาะกันก่อนทุกครั้ง แต่ผมก็ไปกับนางอยุ่ดีเพราะขับรถไกลกลัวเกิดอันตราย แต่ก็ต้องเริ่มด้วยการทะเลาะก่อนทุกครั้ง แล้วถ้าพอกลับมาผมอ่านหนังสืออีกนางก็จะออกไปอีก แล้วมันวนลูปอย่างงี้เรื่อยๆ จนผมไม่รุ้ทำยังไงดี ผมแค่อยากให้นางลำดับความสำคัญ สิ่งที่ควรทำ หรือแบ่งเวลาให้ดีก็พอ แต่ก็กลัวพูดแล้วนางเครียดอีก จนตอนนี้ผมเครียดเอง ไม่มีกะจิตกะใจจะอ่านหนังสือแล้วครับ เพราะนั่งคิดและกังวลอยุ่ตลอด แต่ก็อยากจะผ่านพ้นช่วงนี้ไปพร้อมๆกันแล้วก็ผ่านสอบด้วย-*-
อยากรู้ว่าคนอื่นๆเคยมีปัญหารับมือกับรื่องที่ตัวเองเป็นต้นเหตุ แล้วไม่สามารถเป็นที่รับฟังให้กันได้ไหมครับ แล้วจัดการกันยังไงบ้างอ่อครับ
**ขออภัยนะครับที่เหมือนระบายด้วยนิดหน่อย แบบมันเครียดจริงๆ จนไม่สามารถโฟกัสอะไรได้
แฟนเป็นไบโพลา ผมรับมือและเป็นผู้รับฟังได้มาเสมอ แต่เรื่องที่เป็นต้นเหตุผมรับมือไม่ได้เลย ผมควรทำยังไงดีครับ
คือนางเริ่มเป็นไบโพล่าจากสาเหตุเรื่องเพื่อนๆ หรือเรื่องบุคคลที่3อื่นๆเป็นหลัก ช่วงนั้นผมรู้สึกว่าผมสามารถรับฟัง และเข้าใจนางได้ดี
นางก็ไว้ใจผม และมักจะสบายใจที่ได้เล่าให้ผมฟัง ผมก็รู้สึกโอเครและยินดีมากๆครับ
แต่ในช่วงปีนี้ปัญหามักเกิดขึ้นบ่อยโดยที่ผมเป็นต้นเหตุ บางครั้งก็รู้ตัวบ้าง บางครั้งก็ไม่รุ้ตัว เพราะ รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่คุยกันได้ แต่ผมก็พยายามเป็นฝ่ายเย็นลงโดยตลอดเพราะ โดยนิสัยส่วนตัวผมเป็นคนไม่ชอบทะเลาะ และชอบใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ แต่กลับกันด้วยตัวโรคทำให้นางรส.ใช้อารมณ์เป็นหลักและไม่ค่อยฟังเหตุผล และด้วยบุคลิกเดิมนางเป็นคนที่เวลาโกรธก็มักจะไม่พูดด้วย แบบนานเป็นวันได้เลย มันเลยทำให้ผมเริ่มรส.เหนื่อย และรส.ว่าช่วงเวลาทะเลาะเป็นช่วงที่ผมไม่ชอบที่สุด แต่ก็ต้องทำใจสักแปบแล้วไปง้อต่อ555
แล้วปัญหาคือช่วงนี้เป็นเดือนสุดท้ายก่อนสอบใบประกอบวิชาชีพ เวลาเตรียมตัวน้อยมาก ผมค่อนข้างจริงจังกับการอ่านมาก พยายามวางแพลนเพื่อให้เตรียมตัวทัน และข้อเสียของผมคือชอบไปจัดการชีวิตนาง อยากให้นางผ่านสอบไปด้วยกัน เลยพูดเรื่องเรียน เรื่องสอบกรอกหูนางบ่อยครั้งรวมถึงพูดเชิงให้กำลังใจอยู่เรื่อยๆเช่นกัน แต่มันยิ่งไปกดดันนาง จนนางงอนหลายครั้ง (ผมเข้าใจนางนะครับ แต่ผมนิสัยเสียที่อยากให้นางอ่าน เพราะผมนึกภาพว่าถ้าเกิดสมมตุผมผ้านแล้วนางตกขึ้นมาก ผมคงไม่รุ้ว่าทำตัวยังไง เลยพยายามจะไปพร้อมๆกัน) จนบ่อยครั้งที่นางไม่อ่านแล้วเห็นผมนั่งอ่านในห้อง นางก็เครียดแล้วก็ไม่ชอบ แล้วนางก็จะบอกว่า นางจะออกไปขับรถเล่นเข้าเมือง คือเหตุการแบบนี้เกิดประมาณเกือบสิบครั้งแล้วในเดือนนึง ซึ่งเวลาที่ผมแพลนไว้ว่าจะอ่านก็คือตั้งใจอยากจะอ่าน แต่ถ้าไม่ไปด้วยนางก็โกรธ ผมเลยมักถามตลอดว่าจะไปไหน แล้วก็ไปทำอะไร คือก็แค่อยากไปขับรถเล่นไม่อยากอ่านหนังสือ แล้วต้องทะเลาะกันก่อนทุกครั้ง แต่ผมก็ไปกับนางอยุ่ดีเพราะขับรถไกลกลัวเกิดอันตราย แต่ก็ต้องเริ่มด้วยการทะเลาะก่อนทุกครั้ง แล้วถ้าพอกลับมาผมอ่านหนังสืออีกนางก็จะออกไปอีก แล้วมันวนลูปอย่างงี้เรื่อยๆ จนผมไม่รุ้ทำยังไงดี ผมแค่อยากให้นางลำดับความสำคัญ สิ่งที่ควรทำ หรือแบ่งเวลาให้ดีก็พอ แต่ก็กลัวพูดแล้วนางเครียดอีก จนตอนนี้ผมเครียดเอง ไม่มีกะจิตกะใจจะอ่านหนังสือแล้วครับ เพราะนั่งคิดและกังวลอยุ่ตลอด แต่ก็อยากจะผ่านพ้นช่วงนี้ไปพร้อมๆกันแล้วก็ผ่านสอบด้วย-*-
อยากรู้ว่าคนอื่นๆเคยมีปัญหารับมือกับรื่องที่ตัวเองเป็นต้นเหตุ แล้วไม่สามารถเป็นที่รับฟังให้กันได้ไหมครับ แล้วจัดการกันยังไงบ้างอ่อครับ
**ขออภัยนะครับที่เหมือนระบายด้วยนิดหน่อย แบบมันเครียดจริงๆ จนไม่สามารถโฟกัสอะไรได้