“ทำไมผู้ชาย อย่างเสี่ยชัชต้องเอาเงิน จ่ายให้ ผู้หญิง เยอะๆ แล้วรู้ว่าโดนหลอกก็ ยังจ่าย” ป้าถาม ผมในรีสอร์ท แหมกำลังนั่งซดเบียร์เพลินๆ ต้องตอบคำถามป้า
 “มันก็เรื่องของเขา ผมไม่เปย์หรอก”ผมตอบ
 “แต่พี่อยากรู้” ป้าไม่เลิก
 “มันขึ้นอยุ่กับจ่ายเพื่ออะไร จ่ายเพื่อหวังผล วันหน้า ว่ากูได้ อีนี่แน่ หรือ จ่ายเพราะสงสาร กรณีหลังก็มีนะไม่น้อย”
ป้า งง ป้าคงไม่เคยสงสารใคร
 “ไม่เข้าใจ สงสาร แล้วไม่รัก ลูกเมียตัวเองหรือ เห็นหลายคนก็เอาเงินเมียไปให้ ผู้หญิงอื่น ว่าแต่ลุงเหอะ ไปสงสารใครมั่งไหม”
 “อ๊ายยยยยยยย ไม่มี ป้า นี่เนอะผมนี่มนต์รักอสูร โหดเหี้ยม ไม่มีใครเกิน ยากที่จะสงสาร” ต้องเลี่ยงก่อน เดี๋ยวซวย
 “เอางี้ ว่าพี่น่าสงสารไหม” 
เบียร์ แก้วนี้ไงมันขม วะ อุตส่าห์ ขอหมึกเจ้าของร้านมา นั่งกิน กะว่า กินไปมองทะเลขนอมไป มีความสุข เจอแบบนี้ ขมหมดเลย
 “อย่าง ป้า นี่นะ น่าสงสาร ไม่ได้น่าสงสารเลย เป็น ข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ มีเงินเดือน มีพร้อม ความมั่นคงระดับได้เหรียญ จักรพรรดิมาลา มั่นคงในหน้าที่การงาน ไม่เชื่อ ส่องกระจอกดู ตรงไหนบาง เอาปากกามาวง” ขอใช้ภาษาวัยรุ่นหน่อย
 “เดี๋ยวมีตบ แบบไหนถึงน่าสงสารลุงเคยสงสาร สาวไหนป่ะ” ป้านี่ไม่เลิก
 “เอาตรงๆ เคยสงสาร แต่ สังคมผม สังคมผู้ชาย แล้วเด็กๆ ผมก็ ดิบเถื่อนๆ ดังนั้น ผมจะเช็คประวัติก่อน เคยเจอ นะ ป้า ชีวิตน่าสงสารเปิดร้านขายของ แถว เดอะมอลล์บางกะปิ ขายไม่ได้เลย วันนี้เงียบ ถามกี่ทีก็วันนี้ เงียบ แต่ เสื้อผ้าหน้าผม นางเป๊ะ ดัดลอนหัวล่ะเท่าไร ยืดผมเท่าไร ขนาดผมป้ากระจุกหนึ่ง ยังหลายอัฐ หรือป้างก”
 “แล้วไง”
 “พอสงสาร แต่ มีสังเกตุ บวกเข้ามา ว่า ไอ้นี่อยู่บ้านนอกเลี้ยงควาย แต่อยู่เมืองกรุงจะหาควายเลี้ยง ใครจะอยากเป็นควาย ก็ ปล่อยไม่สนใจ เคยเจอนะป้า ทักทีไร ยืมเงิน ขอเงิน ทำที เหนื่อย อยากพัก อยากมาบางแสน ไม่ได้แอ้มหรอก บุ้ยไปว่าที่ตัวไม่มีเงิน ป้าเก็บหมด ป้าโอนรายวัน ๆละ 140 บาท พวกเปิดเลย”
 “สงสาร เสี่ย อีกคนที่ว่าโอน ที่ดินให้ ผู้หญิงด้วยหมดตัวเงินจะกินไม่มี”
 “สงสารทำไม สงสารผมดีกว่า พวกนี้ เรียก มือทำรวย.......เซนเซอร์ ทำจน”
 “ทะลึ่ง นั่งเมาเบียร์ต่อไปเหอะ ไปเดินชายทะเล ต่อดีกว่า” ป้า พูดจบสะบัดก้นไป