คือเราจนปัญญาจริงๆค่ะที่แม่เราเกิดไม่ลงรอยกันกับผัวคือปัญหานี้ไม่ได้พึ่งเป็นแต่มันค่อยๆสะสมมาเรื่อยๆทุกวันๆทุกเดือนๆทุกปีๆจนตอนนี้จากความไม่พอใจสะสมมานานจนกลายเป็นเกลียดชังกันไปแล้วทุกวันนี้ทั้งสองฝ่ายมองหน้ากันไม่ติดเลยเราเองก็เป็นคนกลางอีกคนก็แม่อีกคนก็ผัว เราต้องมารับฟังปัญหาของทั้งสองฝ่ายอยากให้ปัญหานี้จบเราก็มาจับเข่าคุยกับผัวว่าจะเอายังใง สรุปก็แก้ไม่หายอีโก้สูงกันทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมปรับตัวเข้าหากัน เราก็อยากจะมีครอบครัวที่ดีอยู่กันอย่างสงบสุขพึ่งพาอาสัยกันแต่ว่าไม่ได้เป็นไปตามอุดมคติเลยตรงกันข้ามอย่างเห็นได้ชัด

เคยคิดอยากจะย้ายไปอยู่ที่อื่นอีกใจนึงก็เป็นห่วงแม่แต่อีกใจนึงก็รักผัวเราอยู่สร้างครอบครัวกันมา20กว่าปีแล้วมีลูกแล้ว แต่ปัญหามันดันมาหนักขึ้นเอาตอนท้ายๆบั้นปลายชีวิต จะให้ย้ายที่ก็คงทำไม่ใหวแล้วอายุมากลูกก็โตแล้ว

เราคนกลางปล่อยเลยตามเลยมาหลายปีแต่นับวันยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุต่างฝ่ายต่างไม่คุยกันต่างคนต่างอยู่
แม่ก็โมโหพาลใส่ทุกวันว่า"อยู่บ้านเดียวกันไม่พูดไม่จา"
พาลใส่หมูหมากาไก่ไปทั่วเพราะด้วยอารมณ์หงุดหงิดแกอะเนอะ

ส่วนทางฝั่งผัวเราก็พยายามพูดแบบประณีประนอมมากที่สุดแล้ว  อะไรที่ปล่อยวางได้ก็ปล่อยไปไม่ต้องเก็บมาคิดอย่าถือสาผู้เฒ่าผู้แก่เลยแม่เราก็แก่แล้วอาจจะทำอะไรไปไม่ได้คิดแต่เรื่องบางเรื่องอะไรที่เขาห้ามไม่ให้ทำแม่ก็ชอบทำจนสามีเอื่มระอากับแม่มากขึ้นทุกวันพอคุยปัญหานี้ทีไรก็โมโหบอกว่าอึดอัด

เราคนกลางอย่างเราต้องแก้ปัญหายังใงดีค่ะทุกวันนี้ก็ไม่สบายใจอึดอันเหมือนกันระบายให้ไครฟังก็ไม่ได้