ตั้งแต่ช่วงสอบปลายภาคที่ผ่านมาผมรู้สึกว่าตัวเองโฟกัสการสอบได้โดยที่ไม่คิดลบกับตัวเองมาก แต่พอหลังจากมาพักผ่อนที่บ้านในใจยังเหมือนมีความรู้สึกไม่ดีกับความล้มเหลวหรือผิดพลาดต่าง ๆ มาหลอกหลอนในใจตัวเองจน

หมายถึงว่าภาวนาพุทโธไปเรื่อยๆตลอดชีวิตแต่ไม่พิจารณาอะไรแล้วก็ไม่ได้เดินจงกรมเดินเช้าขึ้นมามานั่งสมาธิวันละ 10 นาทีแล้วนอกนั้นภาวนาหมดตลอดทั้งวันอะรแบบนี่จำเป็นต้องมีครูบาอาจารย์มั้ย

เเต่ก่อนผมไม่สนใจเรื่องนี้เลย เพราะคิดว่ามันยากเกินไป เคยได้ยิงใครต่อใคร ก็บอกว่า บางคนต้องใช้เวลาฝึกสมาธิทั้งชีวิต หรือบางคนภายในชาติเดียว ก็ยังเข้าฌานไม่ได้ เเต่มีเพื่อนผมอยู่คนนึง มันบอกว่า ไอ้ที่

บอกไม่ถูก ญาติที่มากินข้าวที่บ้าน มาขอของที่บ้าน มาหยิบยืม รวมๆ มาพึ่งพาแหละ  แต่ไปพึ่งพาญาติ อย่าคาดหวัง แทบไม่เคย รึน้อยที่สุด น้อยกว่าอีกฝั่งมากๆ แล้วตอนนั้น ญาตินั่งอยู่เฉยๆ นั่งรอนั่งเล่นนั่

#หลวงปู่ขาว แนะนำพระภิกษุรูปหนึ่งซึ่งกำลังจะหมดลมหายใจ "ตั้งใจดีๆ นะ อารมณ์อดีต อนาคต ปล่อยวางให้หมด เอาปัจจุบันธรรม พิจารณาทุกข์ ทุกลมหายใจเข้าออก เกิดก็

มีสวัสดิการเรื่องบ้าน เป้าหมายบั้นปลายชีวิต คือปฏิบัติธรรมไม่จำเป็นต้องที่วัดตลอด สวดมนต์ ภาวนา ฟังธรรม นั่งสมาธิ  ถือศีลตามโอกาส สงบ สันโดษ ฯลฯ อดีต ปัจจุบันก็ปฏิบัติได้บางอย่าง หาบ้านพักคนชรา บ

การสร้างมิเตอร์วัดคุณภาพของการภาวนา            วันนี้มาชวนคิดชวนคุยนะครับ             &nbs

พิจรณามหาภูติรูป จนวิญญาณดับมสลัดคืนสิ้น เห็นไตรลัก ในปัจุบันขณะ สรรพสิ่งไม่เที่ยง เป็นแค่สี แสง เย็นร้อนอ่อนเเข็งไหวตึง แต่ทำไม สมาธิเหล่านั้น ถึงไม่สามารถทคลายทิฏฐิมานะ หรือทำให้เมตตาในใจเจริญขึ้นได