เราขอระบายได้มั้ยคะช่วยรับหังช่วยปลอบเราทีได้มั้ยเราไม่มีใครที่จะรับฟังเราจริงๆ คือเราอยู่ในครอบครัวที่มันToxic มากค่ะยิ่งพ่อเรายิ่งหนักเลยพ่อกับแม่เราท่านนิสัยที่ชอบบ่นประมาณเราทำอะไรไม่ถูกใจเขาเขาก็จะบ่นจะด่าเราบ้างบางทีไล่เราออกจากบ้านบ้างไล่ให้เราไปตายบ้างจนเราไม่โอเคมากที่จะอยู่บ้านเเล้วเราก็จะชอบอยู่กับเพื่อนเพราะจะได้ไม่ต้องอยู่กับพ่อแม่ที่บ้านแล้ววันที่5ธันวาคม64เราเกิดอุบัติเหตุรถชนเลือดคลั่งในสมองต้องเปิดกะโหลกพ่อกับแม่เราก็ไปหาเราที่เกิดเหตุตั้งแต่วันนั้นพ่อกับแม่เราเปลี่ยนไปมากไม่บ่นไม่ด่าว่าอะไรเราจนเราเริ่มพักฟื้นตัวเริ่มจะหายดีเริ่มจะเดินได้เราก็ช่วยงานบ้านช่วยเท่าที่เราช่วยได้ก็เริ่มจะกลับมาบ่นว่าเราอีกเราขอบอกไว้ก่อนนะคะว่าเราเป็นคนที่เส้นสถีบเรื่องครอบครัวมาก เราก็ร้องไห้ทุกครั้งเวลาที่พ่อกับแม่ด่าเราอะไรรุนแรงขึ้นเสียงใส่เราแต่เราไม่เคยจะตอบกลับหรือเถียงพ่อกับแม่เลยเราจะชอบเงียบมากกว่าตอบโต้ แล้วล่าสุดนี้เราก็ขอแม่ไปเล่นกับเพื่อแล้วเราก็ไปหาเพื่อนหมู่บ้านใกล้กันเเล้วประมาณบ่าย3พ่อก็เริ่มโมโหไปด่าแม่ทะเลาะกันกับแม่(คือพ่อจะไม่ยอมให้เราไปไหนเลยถ้าเราออกจากบ้านพ่อจะไปด่าแม่ไปทะเลาะกับแม่ตลอด)พอเรากลับมาถึงบ้านเราก็เงียบไม่พูดอะไรเหมือนเดิมก็ทำงานบ้านตั้งแต่เรากลับเข้ามาบ้านแม่ก็ไม่คุยกับเราพอน้องกลับมาบ้านอีกคนก็มาโทษเราว่าเป็นเพราะถ้าไม่ไปพ่อก็คงไม่ด่าแม่ทำพ่อกับแม่ทะเลาะกัน(ขออนุญาตใช้คำหยาบนะคะ)แล้วเราได้ยินคำนี้ความรู้สึกเราแย่มากคือเราทำอะไรไม่ได้เลยใช่มั้ยเหมือนเราอยู่ในคุกมากค่ะแล้วตอนนี้เรารู้สึกไม่อยากอยู่ในครอบครัวนี้เราอยากหนีเราไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเราอึดอัดกดดันมากแล้วอีก6วันเราก็จะต้องเข้าผ่าตัดปิดกะโหลกเราไม่ได้รับกำลังใจจากครอบครัวเลยเรารู้สึกแย่ไปหมดแล้วใจเราก็ไม่สู้แล้วที่จะผ่าตัดปิดกะโหลกครั้งนี้คิดว่าจะไม่รอดแล้วความรู้สึกมันดิ่งมันแย่ไปหมดเลยค่ะ(เราเล่ายาวหน่อยนะคะเราอยากแค่ระบายอยากมีคนคอยรับหังเราบ้าง)ขอคุณทุกคนที่อ่านกทเราเเล้วให้กำลังใจเรามากๆนะคะ(เราไม่รู้ว่าเราจะพิมพ์ให้ทุกคนเข้าใจไหมเพราะเราทั้งร้องไห้ทั้งพิมพ์ไปด้วย)