ก่อนนั้น  ผมใช้เงินขั้นต่ำเดือนละสองหมื่น...หนี้สินรุงรัง....

ปี 47  ถนนพระอาทิตย์ออกทีวีสัปดาห์ละครั้ง  ผมเริ่มสังหรณ์ใจว่าเหตุการณ์ข้างหน้าจะไม่ปกติ......

ผมเปลี่ยนแปลงตัวเอง  ลดเที่ยวลดใช้เงิน ฯลฯ  เหลือเดือนละไม่เกินหมื่น  เริ่มลดหนี้สินที่มี...

ปี 49  มีรัฐประหารเกิดขึ้น  ผมสังหรณ์ใจว่ามันจะไม่จบแค่ปีสองปี คงจะใช้เวลาอีกนาน...

ผมลดการใช้จ่ายส่วนตัวเหลือเดือนละ  ห้าพัน  หนี้สินที่มีลดลงเหลือผ่อนรถเท่านั้น...

ปี 52  ลางสังหรณ์ที่ผมเชื่อ  ยิ่งชัดเจนมากขึ้น  ปีนี้หนี้สินรถ  หมดลง  หมดแล้วหนี้สิน 

ที่เหลือคือ  ทำอย่างไรเราจะป้องกันให้ครอบครัวมีปัญหาจากภาวะที่จะพบเจอในวันข้างหน้า

จากนั้นเป็นต้นมาถึงปัจจุบัน  ผมก็ยังคงดำเนินชีวิตแบบนี้เหมือนเดิม  เพราะลางสังหรณ์ของผมบอกว่าจะต้องพบเจอกับสิ่งที่หนักหน่วงกว่านี้อีก

ทำไม?  - การเมืองไม่ยอมรับเสียงข้างมาก  หาทางเอาชนะกันอย่างเดียว

- หนี้สินกลุ่มชนชั้นล่างรุงรังจนเกินเยียวยา

- หนี้สินชนชั้นกลางเริ่มมากขึ้น ๆ จนพันคอเหมือนชนชั้นล่าง  เหลือเฉพาะชั้นสูงที่รอด

- หนี้ภาครัฐที่ ก่อไว้มากมาย  ใส่ลงไป 10  ออกมา 4 - 5  จนต้องยกเพดานเงินกู้

- หวังว่าเงินบาทจะยื่นอยู่แถว ๆ36-38 บาท  เพื่อทำให้ชนชั้นล่างลืมตาอ้าปากหนี้สินลดลง  บาท กลับสวิงรุนแรง  และแข็งมา 32-33 

- หวังการท่องเที่ยวจะฟูเฟื่อง  บาทแข็ง  ความคิดนี้เริ่มหดหายไป

- หวังการบริโภคภายใน  ความหวังนี้ห่อเหี่ยวลงไปเหมือนกัน

- ความหวังเศรษฐกิจโลก  ยิ่งห่างไกลออกไป  มองเห็นแต่ภาพเศรษฐกิจโลกถดถอย (เหมือนสมัยหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 )

 
 ผมจึงเตรียมตัวเพื่อรับภาวะนั้น..หวังว่าลางสังหรณ์นี้จะจะไม่เกิดขึ้น หรือลดลง ให้ความรู้สึกของผมที่อยากจะใช้เงินกลับมามาในเร็ววัน.....

ยาวไปหน่อย  ขอบคุณที่อดทนอ่านจนจบครับ