คือเราไม่เคยเสพติดเเละไม่กินยาอะไรเลย เเต่มีอาการเเบบนี้ตั้งเเต่เด็กๆเเล้วที่จำได้อาการเริ่มมีตั้งเเต่ป.4 จะเป็นเเค่ช่วงดึกๆ อาการจะเป็นเเบบว่าเริ่มจากมือจะเริ่มรู้สึกซากๆ ปากซาก ทั้งๆที่ความจริงมันไม่ซากเเต่ในช่วงเวลานั้นมันทำให้รู้สึกเเบบนั้นเริ่มจากปากลามไปทั้งตัว ถ้าเรายังไม่ทำให้อาการเล่านั้นหายเราจะเริ่มเเย่ลงคือจะมีอาการมึนๆที่หัวเหมือนคนวูปนิดหน่อยเเละก็มือเเละขาทั้งหมดจะรู้สึกบวมเเละเริ่มใหญ่ มองจากสายตามันไม่ได้ใหญ่ขึ้นเเต่ความรู้สึกมันใหญ่มาก จนหนักถ้าเราเอามือมาเเตะอีกข้างจะรู้สึกเหมือนโดนบีบรุนเเรงในความเป็นจริงเเค่เเตะมือ เราก็ต้องนอนนิ่งๆให้ร่างกายไม่โดนกัน เราต้องเปิดไฟเสื่อมีอาการนี้เเม้ว่าตินที่ลุกขึ้นไปเดินเท้าจะต้องโดนกับพื้นมันทรมานเเต่ก้ต้องยอม ถ้าไม่เปิดไฟอาการก้จะยิ่งเเย่ลงจะเวียนหัวอย่างรุนเเรงได้ยินเสียงคนกระซิบกระซาบเต็มไปหมดเหมือนมีคนอยู่1,000คนกระซิบ ได้ยินเสียงวี๊ดๆเหมือนเสียงไมค์หอนด้วยเเล้วถ้าหลับตาในความมืดจะเห็นภาพหลอนคนเอาหน้ามาใกล้ๆ เราเคยอาการมาถึงเห็นภาพหลอนไม่กี่ครั้งเเต่ทุกครั้งที่เจอมันทรมานมากมันรู้กลัวกลัวมากๆ เราเก็บเรื่องนี้ไม่เคยบอกใคร จนตอนนี้ขึ้นมหาลัยเเล้วอาการพวกนั้นก็ยังไม่หายนะ มีช่วงนึงที่อาหารมันหายไปเป็นปีจนเราคิดว่าเราหายดีเเล้วเเต่ไม่เลยมันยังกลับมาอีก เเต่เป็นไม่ถี่เท่าตอนยังเด็กๆเเละอาจจะเพราะเรารับมือกับมันได้