ก่อนหน้านี้เราทำงานอยู่กรุงเทพค่ะ แต่ด้วยสภาวะโควิดเลยตกงานต้องกลับบ้าน เราคิดว่าการกลับมาอยู่บ้านมันดีมากๆเพราะได้อยู่ใกล้ครอบครัว แต่ที่ไหนได้ กลับมาอยู่บ้านเหมือนต้องเอาสภาพจิตใจเข้าแรก เหมือนจะมีความสุขนะ (แค่เหมือน)
หลังจากที่เราตกงาน มาได้2 เราก็พยายามหาดิ้นรนหาขายของเพื่อเอาเงินมาประทังชีวิต แบบขอแม่กับพ่อให้น้อยที่สุด แต่เหมือนกับว่าคนในครอบครัวก็ไม่พอใจต้องการให้เราหางานทำให้ได้ และให้เราตั้งหลักได้เร็วๆ ทุกคนคะเราอยู่ในเขตที่เป็นเมืองอุตสาหกรรมก็จริงค่ะ แต่งานมันหายากมากส่วนมากรับแต่ผู้ชาย เวลานานเข้า เดือนนี้เดือนที่3แล้วที่เราตกงาน แม่ก็ถามทุกวันๆ พี่สาวกะน้าก็คอยว่า เอาเราไปเปรียบเทียบคนอื่น เช่น โดนว่า ว่าปริญญาเอาตัวไม่รอด, คนอื่นได้ดิบได้ดีเพราะตัวเขาเองทั้งนั้นไม่มีใครมาซับพอต,เอาตัวไม่รอด รอบนี้มาทะเลาะกับแม่อีก คือเขาถามเราทุกวันๆ ว่าได้งานหรือยัง แค่หางานก็เครียดจะตายแล้วอ่ะ เราเลยชักสีหน้านิดหน่อยเท่านั้นแหละค่ะเป็นเรื่อง  ไม่คุยกันมาจะ3วันแล้ว เครียดหนักเข้าไปอีก  เราอยากจะหนีไปไกลๆมาก
ไปในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก อยากทำตัวตามสบายๆ แบบไม่ต้องทำตามใจใคร  อยากจะลองไม่สนใจโลกดูบ้างแต่อีกมุมก็รู้สึกผิด เห้อออออ บ้างที่ก็คิดว่าถ้าเรามีเงินเราถึงจะเป็นคนสำคัญขึ้นมาบ้างใช่มั้ย?
เธอ...ทำไมการที่เราพยายามทำทุกอย่างออกมาดีแต่มันไม่ดี ไม่ได้ดั่งใจเขานี่มันผิดมากเลยเหรอวะ  

อือแค่นี้แหละมาบ่น