ตามหัวข้อเลยค่ะ 
อยากรู้ว่าทุกคนคิดยังไงกับคนประเภทนี้คะ
เราเองไม่คิดไม่ฝันว่าจะต้องมาเจอกับคนประเภทนี้
เพราะตัวเราเอง พอเรียนจบ ชีวิตประจำวันของเราก็คือการทำงาน ทำมาหากิน หารายได้เลี้ยงตัวเอง และจุลเจือครอบครัว
    คือแฟนพี่เรา เป็นผญ.มีลูกติดค่ะ แต่ลูกเค้าให้ แม่เค้าเป็นคนเลี้ยงดูตอนนี้เข้าโรงเรียนแล้ว ส่วนพี่เราก็มีลูกติดเหมือนกัน แม่เราเป็นคนเลี้ยงดูค่ะ
แฟนพี่เราเค้าก็มาอยู่กับพี่เราค่ะ แรกๆก็หางานทำ ทำได้ประมาณ2อาทิตย์ก็ลาออก เป็นแบบนี้มาตลอด คือทำๆแปปๆออกๆ
จนล่าสุดทุกวันนี้ ก็ยังไม่มีงานทำ ก็ยังคงไม่ดิ้นรน เหมือนจงใจที่จะไม่หางานทำมากกว่า เพราะที่ๆเราอยู่ คนหางานง่ายมาก มีบริษัทเป็นร้อยๆบริษัทรอรับพนักงานอยู่เรื่อยๆ แต่เค้าก็ยังไม่ได้งานทำ เค้าเคยบอกเราว่า มีบริษัทโทรเรียกให้ไปเริ่มงาน แต่เค้าก็เลือกที่จะไม่ไป
แม่เราก็แนะนำ ให้ลองขายของ ให้ลองไปสมัครที่นั่นที่นี้ เราเองเลื่อนเฟส เจอก็แนะนำ ชวนไปสมัครงานด้วยกันตลอด
แต่ก็ไม่รู้จะว่ายังไง แต่ประเด็นหลักคือ ปัญหามันเกิดคือ พี่เราทำงานคนเดียว เงินเดือนก็ไม่ได้เยอะอะไรมาก15K
ก็นั่นแหละมันก็ต้องไม่พอใช้อยู่แล้ว เดือนชนเดือน บางเดือนไม่พอ ก็ต้องมาพึ่งพ่อแม่เรา แต่แม่เราก็ช่วยตลอด ลูกอะเนาะยังไงแม่ก็ไม่ปล่อย แต่นั่นแหละค่ะปัญหามันก็เกิดคือ ทุกคนรอบข้างก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมแฟนพี่เราเขาไม่ดิ้นรน หรือไม่เดือดร้อนอะไรเลย คือแต่ละเดือนก็แทบจะไม่พอใช้ เงินก็ไม่ได้ส่งให้ลูกเลย ปล่อยให้เป็นภาระแม่
      สรุปที่อยากถามคือว่า ทุกคนคิดยังไงกับคนที่ไม่ทำการทำงาน ไม่ดิ้นรน ทั้งๆที่ก็มีลูกที่ต้องส่งเสีย ดูแล เราไม่เข้าใจเลยจริงๆ
หรือจริงๆแล้ว มันเป็นเรื่องปกติรึป่าวคะ หรือเราต้องคิดยังไงกับเรื่องนี้คะ
เราสงสารพี่เรามากค่ะ ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ก็หวังอยากสร้างเนื้อสร้างตัว แต่ก็ทำสุดแรงแล้วะ