ขอพูดแบบรัดรวบนะคะ จริงๆเรื่องยาวมาก คือแม่กดดันบังคับตั้งแต่เล็กๆ เช่น เรียนพิเศษทุกวัน รวมถึงวันหยุดไปเรียน2-3ที่ต่อวัน ส่งเราไปเรียนรำ ส่งเราเป็นตัวแทนของทุกงานโรงเรียน ต้องตื่นตีสามสี่แต่งหน้าแต่งตัวเดินตากแดดบ่อยๆ ให้เราไปรำงานต่างๆตากแดด ติดป้ายรับจ้างให้เราไปรำ เพราะเขาเป็นคนที่อยากมีหน้ามีตา อยากให้เราเด่นกว่าคนอื่น แม่เราชอบดูถูกคนอื่น ชอบรังเกียจคนไปทั่วแล้วสั่งห้ามเรายุ่งกับคนนู้นคนนี้ พอเราไปยุ่งกับคนที่แม่ห้ามก็จะโดนลากไปตบหน้า+ทุบหลัง+ตีหลังบ้านทุกครั้ง ตั้งแต่เด็กโดนแบบนี้แทบทุกวัน เอาไม้ฟาด เลยเป็นคนกล้วแม่ ไม่กล้าขัดคำสั่ง แม่เราขี้เกียจมากไม่ทำงานบ้านสักอย่าง เราเป็นคนทำเองหมดตั้งแต่ม.ต้น ทุกคนในบ้านบอกแม่เตือนแม่แล้วแต่ไม่มีใครเอาอยู่เลย คิดดูใช้เราเกาเท้าตั้งแต่เด็กยันโต วันไหนเราเรียนมาเพลียๆเราหลับ เขาจะเอาเท้าสะกิดหัวเรา แล้วสั่งให้ตื่นมาเกาต่อ จนตอนนี้ขึ้นมหาลัย ยังขู่ โทรจี้ กักไม่ให้เราออกไปไหน ไม่ให้ไปเที่ยว ไม่ให้ไปบ้านเพื่อน ไม่ให้ไปห้าง ไม่ให้ไปเดินเล่นข้างนอก ไม่ให่ใช้ชีวิตเหมือนคนอื่น เวลาเราขัดใจเขาเขาน่ากลัวมาก เรากลัวเขาเข้าไส้ ทุกครั้งที่แอบไปข้างนอกต่อหลังเลิกเรียนแล้วเขาโทรตาม(เวลา4โมงทุกวัน)เราจะวิตกกังวล ไม่มีอารมณ์เดินต่อ ใจเสีย หัวใจเต้นแรง กลัวมากๆ เลยรีบกลับบ้าน ไม่กล้ารับสาย เพราะเสียงสั่นโกหกไม่เป็น เขากำหนดชีวิตเราทุกอย่าง อยากไปไหนไม่ให้ไป ซื้อเสื้อผ้าหน้าผมก็ด่าเพราะเขาไม่ชอบให้เราแต่งหน้าแต่งตัวเหมือนเขาไม่อยากให้เราโตหรือเปลี่ยนไป  แม้กระทั่งเราขึ้นมหาลัย จู่ๆก็เข้าไปสมัครทางนั้นให่เรา(ปวส.)โดยไม่บอกหรือถามเราว่าอยากเข้าที่นี่ไหม จู่ๆเดินทางไปสมัครวิทยาลัยกับเลือกสาขาให้เราเองเลย และอีกหลายๆอย่างที่เขากดดันเรา เราเรียนมหาลัยทำกิจกรรมเรียนหนักนอนไม่พอ ยังต้องกลับมาทำงานบ้านทุกอย่างอีก แม่ก็ไม่ทำแทนสักอย่าง ทั้งที่การบ้านเราก็เยอะ เราก็เหนื่อยเพลีย ใช้นู่นใช่นี่ไม่มีหยุด เรากินข้าวทั้งน้ำตาบ่อยมากเพราะรู้สึกเหนื่อย คิดอยากจะหนีก็หนีไม่ได้ มีความคิดอยากตายหลายครั้ง และวันหยุดพักผ่อนแม่จะโทรปลุกเราตอนเช้าทุกเช้า ว่าให้เราตื่นมาทำงานบ้าน เราร้องไห้ เราอยากนอนพักผ่อน อึดอัดเหลือเกิน ไม่เคยมีความคิดแบบนี้มาก่อนเลย ความคิดที่น่ากลัวของเรา คือ...เราเกลียดแม่ เราพยายามไม่ยอมรับคำนี้ แต่สุดท้ายทนไม่ไหว เพราะเขาชอบด่าเราเวลาเขาโทโหเรา ทำอะไรไม่ได้อย่างใจหรือขัดใจ เขาจะพูดว่า ให้เราไปตาย กูไม่รัก กูไม่รับเป็นลูก เด็กเห** นรก ชิบ*** คิดว่าตัวเองดีเหรอ อยากตายมั้ย และคำtoxicบั่นทอนจิตใจอีกมากมาย เราร้องไห้บ่อยมาก เราเหมือนคนเปราะบางมากๆ เจอปัญหานิดหน่อยก็ร้องไห้ กลายเป็นคนอ่อนแอ เพราะไม่เคยไปโลกข้างนอก ไม่เคยออกไปเรียนรู้ พอเจอปัญหานิดเดียวก็ร้องไห้แล้ว
วิตกกังวล นอนไม่หลับ กินข้าวไม่ลง ย้ำคิดย้ำทำ ทุกวันนี้อายุจะ22ไม่มีอิสระอะไรสักอย่าง ไม่เคยได้คิดได้ทำได้ตัดสินใจอะไรเอง อยู่ในตารางกรอบของเขาทั้งหมด อยากใช้ชีวิตเหมือนเพื่อนๆบ้าง เห็นเพื่อนๆออกไปเที่ยวกัน นั่งกินของอร่อยกันถึงเย็น นอนบ้านด้วยกัน ลงรูปไปทะเลกัน บลาๆ อิจฉาและเศร้าใยเหลือเกิน... ถ้าไม่มีแม่ชีวิตเราจะดีขึ้นไหมนะ