ตามหัวข้อเลยค่ะ ทำไมการเป็นแม่ที่ดีทำไมมันยากขนาดนี้ค่ะ เราคิดว่าเราก็รักลูกในระดับหนึ่งเลยและ แต่บางครั้งลูกยั่วโมโห แล้วเราคุมสติไม่ได้เลย ต้องตะหวาดออกไปเลย อย่างเช่นตอนกลางคืนลูกตื่นมาร้อง เรานี่คิดเลยค่ะ อะไรของลูกเนี้ย แล้วลูกก็ไม่เอาใครนะ เอาแต่เราเนี้ยแหละ ตั้งแต่มีลูกมาเวลาลูกตื่นหรือดิ้นกลางคืนเราไม่เคยเฉยต้องตื่นมาดูทุกการดิ้นของเขา คำว่านอนยาวไม่ค่อยมีกับเราเท่าไหร่ มันเหนื่อยค่ะ นอนหลับก็ยากอยุ่แล้ว เรื่องคิดก็มีให้คิดมาก
เราเคยคิดนะค่ะ ว่าหากในหัวสมองไม่ต้องมาคิดว่าจะหาเงินมาใช้จ่าย มาใช้หนี้ เราน่าจะเป็นคนใจเย็นมากกว่านี้ เป็นเพราะเราแยะแยกไม่ออก มันจุในอกอยากระบายให้ใครเข้าใจว่า เราก็ไม่อยากเป็นแม่ที่ใจร้าย ไม่อยากเป็นแม่ที่ขี้โมโห แต่ก็ไม่มีใครเข้าใจว่าทำไม เราถึงเป็นแบบนี้ มันก้องอยู่ในหัวค่ะ