ปัจจุบันเราทำงานกับที่บ้านค่ะ เรียนจบมาก็เข้ามาช่วยที่บ้านเลย เป็นธุรกิจเล็กๆ ทำกันในครอบครัว ส่วนตัวเรามีหน้าที่ที่รับผิดชอบอยู่ แต่ที่นี่พอได้เริ่มทำจนถึงตอนนี้มีความรู้สึกว่าเรามีความคิดบางอย่างไม่ตรงกับพ่อค่ะ พ่อจะออกแนวบงการ ไม่ค่อยยอมและรับฟังเท่าไหร่ ซึ่งนิสัยส่วนตัวเขาเป็นแบบนี้ค่ะ แรกๆเราไม่ได้ติดใจอะไร แต่พอเวลาผ่านไปเหมือนทุกอย่างมันเริ่มสะสม เขาพูดอะไรเราก็รู้สึกไปเข้าหูไปหมด จนทำให้เราเกิดความคิดที่อยากจะออกไปทำงานข้างนอกค่ะ แล้วเวลาเรากับพ่อทะเลาะกันทะเลากันแรงค่ะ แรงมากๆเลยก็กว่าได้ คือเราไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีกแล้วไม่อยากให้ความสัมพันธ์พ่อลูกต้องบั่นทอนไปมากกว่านี้ ตอนนี้เขาทำอะไรเราก็อคติไปหมด เราก็เลยคิดว่าไม่ต้องทำงานร่วมกันหรือห่างๆกันน่าจะดีกว่าค่ะ
ตอนนี้เราได้งานแล้วค่ะ ในใจตอนแรกคืออาจจะไปอยู่ข้างนอกเลย เพราะไม่โอเคกับคนนี้แล้ว เลยเลือกงานที่ค่อนข้างไกลบ้าน เราเพิ่งสัมภาษณ์ผ่านมาได้ 2 วัน ก็ยังคิดตัดสินใจอยู่ว่าจะเอายังไงดี จนเมื่อเช้าเราตัดสินใจบอกแม่ไปแล้วค่ะว่าเราจะไป
จนตอนนี้มันทำให้เราเกิดความรู้สึกนี้ขึ้นมาว่าเราตัดสินใจถูกแล้วไหม คือเรารักพ่อกับแม่เรามากนะคะ เราไม่เคยจากบ้านไปไหนเลย เรียนมหาลัยก็ไปกลับไม่อยู่หอ คืออยู่ด้วยกันตลอด 2-3วันนี้เราร้องไห้ทุกคืน วันนี้แม่เองก็ยังร้องไห้ทั้งวัน เราเห็นก็จะร้องไห้ตาม พ่อก็เหงาๆเงียบๆไป คือเราก็รู้สึกผิดว่าเราเห็นแก่ตัวไหมที่คิดแบบนี้ เพราะเค้า2คนก็รักเราค่ะอันนี้เรารับรู้ได้ แต่แค่นิสัยส่วนตัวบางอย่างของพ่อทำให้เราไม่โอเค แล้วเราก็ไม่สามารถที่จะเปลี่ยนเขาได้ เราเลยเลือกที่จะเปลี่ยนตัวเอง
ในความรู้สึกเรา เราทำงานที่บ้านจะตื่นกี่โมงก็ได้ จะทำอะไรก็ได้ บางทีมันทำให้เราขาดวินัย ขาดความขยันและกระตือรือร้น อันนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งที่เราอยสกออกไปทำข้างนอกด้วยค่ะ เราอยากโต อยากมีความคิดที่โลกกว้างกว่านี้ แต่พ่อกับแม่ก็จะคอยบอกว่าทำงานข้างนอกมันไม่ดีหรอก นู้นนี่ มาทำของเราเองดีกว่าอย่าเสียเวลาเลย เขาเคยทำมาหมดแล้ว ก็ทำให้เราเครียดและกังวลไปอีกว่าเราจะไปเจออะไรบ้าง คือเราอยากออกจากคอมฟอร์ตโซนนะคะ เพราะเราอยู่กับที่บ้านมาตลอด โลกมันไม่กว้างเลย หรือเราคิดอะไรผิดไปไหมคะ
ความรู้สึกตอนนี้มันเลยคิดวนๆ เป็นกังวลหลายอย่าง อยากให้ทุกคนช่วยชี้แนะเราทีค่ะว่าเราควรคิดและควรทำอย่างไร
1.เราจะลดความรู้สึกคิดถึงบ้าน คิดถึงครอบครัวอย่างไรดีคะ เห็นแม่ร้องไห้ก็สงสารแม่ ใจเราก็จะอ่อนไม่อยากไปแล้ว
2.การที่เราอยากออกไปโต แนวคิดเราถูกแล้วไหมคะ เราเริ่มจะสับสนเพราะมันมีหลายๆประเด็นมารวมกัน
3.ถ้าเราไม่โอเคกับการที่ทำงานกับพ่อ เราควรที่จะออกมาทำงานข้างนอกดีกว่าไหมคะ
หรือมีเสนอแนะตรงไหนเพิ่มเติมบอกได้เลยนะคะ อยากได้ความเห็นค่ะ
จะต้องไปทำงานไกลบ้าน ออกจากบ้านไปอยู่ห้อง รู้สึกกังวล คิดถึงพ่อแม่
ตอนนี้เราได้งานแล้วค่ะ ในใจตอนแรกคืออาจจะไปอยู่ข้างนอกเลย เพราะไม่โอเคกับคนนี้แล้ว เลยเลือกงานที่ค่อนข้างไกลบ้าน เราเพิ่งสัมภาษณ์ผ่านมาได้ 2 วัน ก็ยังคิดตัดสินใจอยู่ว่าจะเอายังไงดี จนเมื่อเช้าเราตัดสินใจบอกแม่ไปแล้วค่ะว่าเราจะไป
จนตอนนี้มันทำให้เราเกิดความรู้สึกนี้ขึ้นมาว่าเราตัดสินใจถูกแล้วไหม คือเรารักพ่อกับแม่เรามากนะคะ เราไม่เคยจากบ้านไปไหนเลย เรียนมหาลัยก็ไปกลับไม่อยู่หอ คืออยู่ด้วยกันตลอด 2-3วันนี้เราร้องไห้ทุกคืน วันนี้แม่เองก็ยังร้องไห้ทั้งวัน เราเห็นก็จะร้องไห้ตาม พ่อก็เหงาๆเงียบๆไป คือเราก็รู้สึกผิดว่าเราเห็นแก่ตัวไหมที่คิดแบบนี้ เพราะเค้า2คนก็รักเราค่ะอันนี้เรารับรู้ได้ แต่แค่นิสัยส่วนตัวบางอย่างของพ่อทำให้เราไม่โอเค แล้วเราก็ไม่สามารถที่จะเปลี่ยนเขาได้ เราเลยเลือกที่จะเปลี่ยนตัวเอง
ในความรู้สึกเรา เราทำงานที่บ้านจะตื่นกี่โมงก็ได้ จะทำอะไรก็ได้ บางทีมันทำให้เราขาดวินัย ขาดความขยันและกระตือรือร้น อันนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งที่เราอยสกออกไปทำข้างนอกด้วยค่ะ เราอยากโต อยากมีความคิดที่โลกกว้างกว่านี้ แต่พ่อกับแม่ก็จะคอยบอกว่าทำงานข้างนอกมันไม่ดีหรอก นู้นนี่ มาทำของเราเองดีกว่าอย่าเสียเวลาเลย เขาเคยทำมาหมดแล้ว ก็ทำให้เราเครียดและกังวลไปอีกว่าเราจะไปเจออะไรบ้าง คือเราอยากออกจากคอมฟอร์ตโซนนะคะ เพราะเราอยู่กับที่บ้านมาตลอด โลกมันไม่กว้างเลย หรือเราคิดอะไรผิดไปไหมคะ
ความรู้สึกตอนนี้มันเลยคิดวนๆ เป็นกังวลหลายอย่าง อยากให้ทุกคนช่วยชี้แนะเราทีค่ะว่าเราควรคิดและควรทำอย่างไร
1.เราจะลดความรู้สึกคิดถึงบ้าน คิดถึงครอบครัวอย่างไรดีคะ เห็นแม่ร้องไห้ก็สงสารแม่ ใจเราก็จะอ่อนไม่อยากไปแล้ว
2.การที่เราอยากออกไปโต แนวคิดเราถูกแล้วไหมคะ เราเริ่มจะสับสนเพราะมันมีหลายๆประเด็นมารวมกัน
3.ถ้าเราไม่โอเคกับการที่ทำงานกับพ่อ เราควรที่จะออกมาทำงานข้างนอกดีกว่าไหมคะ
หรือมีเสนอแนะตรงไหนเพิ่มเติมบอกได้เลยนะคะ อยากได้ความเห็นค่ะ