ปกติจะไม่อะไรกับความรู้สึกพวกนี้ ปล่อยให้มันเกิดขึ้นจางๆแล้วหายไป แต่วันนี้มันชัดเจนจุกรู้สึกจุกขึ้นมา น้ำตาผมแทบจะไม่ไหลทั้งๆที่ลำคอและอกสั่นกระเพื่อมแทบตาย ผมรู้สึกเดียวดายเหลือเกิน
แต่ผมไม่สามารถหยุดเดินต่อไปได้

ยิ่งนานวันผมยิ่งรู้สึกเหมือนขังกรงตัวเองไว้ในที่แคบๆสักที่ ผมแทบไม่เหลือพื้นที่ที่ให้คอยปลอบโยนตัวผมเองเลย