สวัสดีค่ะ เราอายุ 15 ปี เราอยากจะมาเล่าเรื่องของตัวเองและขอคำแนะนำค่ะ
ตามชื่อกระทู้ค่ะ “ความเจ็บปวด ความฝังใจ ที่อยู่ในใจตลอดมา”
สิ่งที่เรากำลังจะเล่าคือแผลในใจในวัยเด็กของเราเรื่องครอบครัว พ่อกับแม่เป็นวัยรุ่นตอนให้กำเนิดเราตอนี่เราเกิดแรกๆไม่กี่ขวบทุกอย่างก็ดูจะสุขสบายมีความสุขดีค่ะ แต่ช่วง 4-5 ขวบ เราจำความได้ว่า พ่อกับแม่ทะเลาะกันบ่อยมากๆ เราเห็นแม่ร้องไห้กอดเข่าอยู่ในห้องมืดๆทุกวัน เราในวัยเด็กที่ยังไม่ค่อยรู้อะไรทำได้แค่นั่งมองทุกวัน ได้เห็นเหตุการณ์ที่ทั้งสองทะเลาะตลอด จนวันหนึ่ง แม่ได้บอกเราว่า “พ่อมีคนอื่น” นั้นเป็นสาเหตุที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันอยู่บ่อยครั้ง หลังจากการบอกของแม่วันนั้นแม่ก็ยังนั่งร้องไห้แล้วก็ยังทะเลาะกับพ่อเหมือนเดิม และมีวันนึงที่มาถึงวันนั้นเป็นวันที่ฝังใจเราที่สุด เป็นวันที่เจ็บปวดที่สุดเท่าที่เด็ก 5 ขวบ อนุบาล 3 จะรู้สึกได้ วันนั้นพ่อกับแม่ทะเลาะกันหนักที่สุด พ่อกับแม่ได้ตัดสินใจหย่ากัน ภาพที่เราเห็นคือพ่อกำลังเก็บเสื้อผ้าใส่รถแล้วก็มาคุยกับเราที่ร้องไห้อยู่เท่าที่เราจำความได้พ่อพูดกับเราว่า “อย่าร้องไห้” พร้อมกับปาดน้ำตาเรา “พ่อรักเรานะ” พ่อยังบอกอีกหลายอย่างว่าจะมาหาเราจะมารับเราไปบ้านย่า หลังจากที่คุยกับเราพ่อก็ขี่รถออกไปจากบ้าน เป็นภาพที่เราเจ็บปวดมากเลยค่ะ
เราได้ไปค้างบ้านย่าหาพ่ออยู่บ่อยครั้งช่วงที่ปิดเทอมค่ะ และทุกๆวันเกิดเราพ่อจะมารับไปที่บ้านญาติที่ใกล้ๆบ้านเรา เพื่อไปเป่าเค้กวันเกิดทุกๆปีค่ะ แต่หลังจากเราเริ่มโตขึ้นน่าจะช่วงป.5 ปีนั้นแม่ไม่ให้เราไปเราจึงไม่ได้เจอพ่อตั้งแต่ตอนนั้นจนพ่อหายไปเลย 2 ปี เราไม่รู้ข่าวคราวเลยว่าพ่ออยู่ที่ไหนพ่อทำอะไร ไม่รู้เหตุผลที่พ่อหายไป จน 2 ปีที่ผ่านมา พ่อทักมาในเฟสบุ๊คเก่าเรา ว่า “สุขสันต์วันเกิดนะลูก” เราตกใจมาก เราได้กลับมาคุยกับพ่ออีกครั้ง พ่อได้โทรมาหาเราแล้วคุยเรื่องที่ผ่านมาว่าที่พ่อไม่ได้ไปหาเพราะน้อยใจที่ไม่ให้เราไปเป่าเค้กวันเกิด แล้วก็ยังพูดถามถึงแม่เขาเริ่มว่าแม่เรา เราร้องไห้ตลอดเสียใจมากที่เขาพูดอย่างนั้น เพราะเราเห็นแม่เสียใจมามากแต่เขากลับพูดไม่ดีใส่แม่ หลังจากนั้นพ่อบอกว่าอยากเจอเราพาเราไปค้างที่บ้านพ่อด้วย (พ่อเราอาศัยอยู่กับน้าฝั่งพ่อเพราะพ่อไม่ค่อยดีกับย่าและปู่เท่าไหร่ ประมาณว่าดื้อหัวรั้นน่ะค่ะ) แต่เราก็ปฎิเสธไป แล้วก็ตั้งแต่วันนั้นที่เราคุยกันเราก็ย้ายไปเฟสบุ๊คใหม่โดยที่ไม่กลับเขามาดูอีกเลย จนวันนึงเรากลับเข้าไปดู เขาโทรหาเราเยอะมาก แต่เราไม่ได้รับเพราะสลับเฟส เหตุผลที่เราไม่อยากคุยตั้งแต่วันนั้นเพราะ เรารู้สึกกลัวที่จะคุยกับเขามันอึดอัดเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกค่ะ ทุกครั้งที่เขาโทรหาเราตั้งแต่เด็กจนโตเรามีความรู้สึกนั้นค่ะแล้วเราก็จะร้องไห้ตลอดเลย มันเป็นความรู้สึกแบบนั้นมาโดยตลอด ความรักที่เรามีให้เขามันไม่เหมือนเดิมตั้งแต่เด็กที่เขาทะเลาะและหย่ากับแม่ไป
วันนี้เราได้เข้าไปดูอีกครั้งในเดือนธันวาเขาส่งข้อความมาหาเราว่า “เป็นยังไงบ้าง พ่อคิดถึงลูกนะ” เราเห็นข้อความแล้วก็ร้องไห้ค่ะ ความรู้สึกคิดถึงแต่ก็ยังมีความรู้สึกเสียใจรู้สึกอึดอัดเหมือนเดิมเลยค่ะ เราสับสนมาก เราไม่อยากที่จะตลอดหรือเข้าไปอ่านด้วยซ้ำเราทำวิธีการอ่านโดยไม่ให้เขาเห็นเพราะเราไม่อยากคุยกับเขา แต่เราก็คิดถึงเขาที่เป็นพ่อนะคะแต่มันมีความรู้สึกกลัวอึดอัดมากกว่าค่ะ
เราควรทำยังไงกับความรู้สึกตัวเองหรือสิ่งนี้ดีคะ เรากลัวการที่แม่ทะเลาะกับแฟนแม่ทุกๆคนที่ผ่านมามากเลยค่ะ ใจเราสั่นอยากจะร้องไห้ตลอดเลยที่มีเหตุการณ์คล้ายๆกัน ช่วยให้คำแนะนำเราทีนะคะ
**ขอโทษที่ข้อความเราอาจจะยาวไปนะคะ** ขอบคุณล่วงหน้านะคะที่เข้ามาอ่าน
ความเจ็บปวด ความฝังใจ ที่อยู่ในใจตลอดมา
ตามชื่อกระทู้ค่ะ “ความเจ็บปวด ความฝังใจ ที่อยู่ในใจตลอดมา”
สิ่งที่เรากำลังจะเล่าคือแผลในใจในวัยเด็กของเราเรื่องครอบครัว พ่อกับแม่เป็นวัยรุ่นตอนให้กำเนิดเราตอนี่เราเกิดแรกๆไม่กี่ขวบทุกอย่างก็ดูจะสุขสบายมีความสุขดีค่ะ แต่ช่วง 4-5 ขวบ เราจำความได้ว่า พ่อกับแม่ทะเลาะกันบ่อยมากๆ เราเห็นแม่ร้องไห้กอดเข่าอยู่ในห้องมืดๆทุกวัน เราในวัยเด็กที่ยังไม่ค่อยรู้อะไรทำได้แค่นั่งมองทุกวัน ได้เห็นเหตุการณ์ที่ทั้งสองทะเลาะตลอด จนวันหนึ่ง แม่ได้บอกเราว่า “พ่อมีคนอื่น” นั้นเป็นสาเหตุที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันอยู่บ่อยครั้ง หลังจากการบอกของแม่วันนั้นแม่ก็ยังนั่งร้องไห้แล้วก็ยังทะเลาะกับพ่อเหมือนเดิม และมีวันนึงที่มาถึงวันนั้นเป็นวันที่ฝังใจเราที่สุด เป็นวันที่เจ็บปวดที่สุดเท่าที่เด็ก 5 ขวบ อนุบาล 3 จะรู้สึกได้ วันนั้นพ่อกับแม่ทะเลาะกันหนักที่สุด พ่อกับแม่ได้ตัดสินใจหย่ากัน ภาพที่เราเห็นคือพ่อกำลังเก็บเสื้อผ้าใส่รถแล้วก็มาคุยกับเราที่ร้องไห้อยู่เท่าที่เราจำความได้พ่อพูดกับเราว่า “อย่าร้องไห้” พร้อมกับปาดน้ำตาเรา “พ่อรักเรานะ” พ่อยังบอกอีกหลายอย่างว่าจะมาหาเราจะมารับเราไปบ้านย่า หลังจากที่คุยกับเราพ่อก็ขี่รถออกไปจากบ้าน เป็นภาพที่เราเจ็บปวดมากเลยค่ะ
เราได้ไปค้างบ้านย่าหาพ่ออยู่บ่อยครั้งช่วงที่ปิดเทอมค่ะ และทุกๆวันเกิดเราพ่อจะมารับไปที่บ้านญาติที่ใกล้ๆบ้านเรา เพื่อไปเป่าเค้กวันเกิดทุกๆปีค่ะ แต่หลังจากเราเริ่มโตขึ้นน่าจะช่วงป.5 ปีนั้นแม่ไม่ให้เราไปเราจึงไม่ได้เจอพ่อตั้งแต่ตอนนั้นจนพ่อหายไปเลย 2 ปี เราไม่รู้ข่าวคราวเลยว่าพ่ออยู่ที่ไหนพ่อทำอะไร ไม่รู้เหตุผลที่พ่อหายไป จน 2 ปีที่ผ่านมา พ่อทักมาในเฟสบุ๊คเก่าเรา ว่า “สุขสันต์วันเกิดนะลูก” เราตกใจมาก เราได้กลับมาคุยกับพ่ออีกครั้ง พ่อได้โทรมาหาเราแล้วคุยเรื่องที่ผ่านมาว่าที่พ่อไม่ได้ไปหาเพราะน้อยใจที่ไม่ให้เราไปเป่าเค้กวันเกิด แล้วก็ยังพูดถามถึงแม่เขาเริ่มว่าแม่เรา เราร้องไห้ตลอดเสียใจมากที่เขาพูดอย่างนั้น เพราะเราเห็นแม่เสียใจมามากแต่เขากลับพูดไม่ดีใส่แม่ หลังจากนั้นพ่อบอกว่าอยากเจอเราพาเราไปค้างที่บ้านพ่อด้วย (พ่อเราอาศัยอยู่กับน้าฝั่งพ่อเพราะพ่อไม่ค่อยดีกับย่าและปู่เท่าไหร่ ประมาณว่าดื้อหัวรั้นน่ะค่ะ) แต่เราก็ปฎิเสธไป แล้วก็ตั้งแต่วันนั้นที่เราคุยกันเราก็ย้ายไปเฟสบุ๊คใหม่โดยที่ไม่กลับเขามาดูอีกเลย จนวันนึงเรากลับเข้าไปดู เขาโทรหาเราเยอะมาก แต่เราไม่ได้รับเพราะสลับเฟส เหตุผลที่เราไม่อยากคุยตั้งแต่วันนั้นเพราะ เรารู้สึกกลัวที่จะคุยกับเขามันอึดอัดเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกค่ะ ทุกครั้งที่เขาโทรหาเราตั้งแต่เด็กจนโตเรามีความรู้สึกนั้นค่ะแล้วเราก็จะร้องไห้ตลอดเลย มันเป็นความรู้สึกแบบนั้นมาโดยตลอด ความรักที่เรามีให้เขามันไม่เหมือนเดิมตั้งแต่เด็กที่เขาทะเลาะและหย่ากับแม่ไป
วันนี้เราได้เข้าไปดูอีกครั้งในเดือนธันวาเขาส่งข้อความมาหาเราว่า “เป็นยังไงบ้าง พ่อคิดถึงลูกนะ” เราเห็นข้อความแล้วก็ร้องไห้ค่ะ ความรู้สึกคิดถึงแต่ก็ยังมีความรู้สึกเสียใจรู้สึกอึดอัดเหมือนเดิมเลยค่ะ เราสับสนมาก เราไม่อยากที่จะตลอดหรือเข้าไปอ่านด้วยซ้ำเราทำวิธีการอ่านโดยไม่ให้เขาเห็นเพราะเราไม่อยากคุยกับเขา แต่เราก็คิดถึงเขาที่เป็นพ่อนะคะแต่มันมีความรู้สึกกลัวอึดอัดมากกว่าค่ะ
เราควรทำยังไงกับความรู้สึกตัวเองหรือสิ่งนี้ดีคะ เรากลัวการที่แม่ทะเลาะกับแฟนแม่ทุกๆคนที่ผ่านมามากเลยค่ะ ใจเราสั่นอยากจะร้องไห้ตลอดเลยที่มีเหตุการณ์คล้ายๆกัน ช่วยให้คำแนะนำเราทีนะคะ
**ขอโทษที่ข้อความเราอาจจะยาวไปนะคะ** ขอบคุณล่วงหน้านะคะที่เข้ามาอ่าน