สวัสดีดีค่ะ กระทู้นี้จะขอความคิดเห็นนะคะ
    ตัวหนูเอง อายุตอนนี้ได้ 21 ปี อยู่กับพ่อมาตั้งแต่เด็กๆ ประมาณ1 ขวบได้ พ่อพามาอยู่ด้วยตั้งแต่เด็ก
ที่ต่างจังหวัด แม่ไม่ได้ตามหาหนู หนูโตมาเพราะพ่อ
ที่ส่งเสียเลี้ยงดูตั้งแต่อายุ 1 ขวบ แม่หนูไม่ได้ส่งเสียอะไรเลยตั้งแต่เด็กปล่อยให้พ่อดูแลคนเดียว
ตลอดการเติบโต เกือบ 20 ปีที่ไม่มีแม่
มันโดดเดี่ยวมาก โดนนินทาว่าเป็นเด็กมีปัญหา
เป็นเด็กไม่มีแม่ ยอมไหว้แม่คนอื่นในวันแม่ทุกปีที่โรงเรียน ตั้งแต่อนุบาล1จนเข้ามหาลัย
แข่งวาดรูปวันแม่
ร้องเพลงวันแม่ หวังให้แม่ภูมิใจและมาเห็น
สุดท้ายก็เป็นปีที่ผิดหวังเหมือนทุกปี 🥲

หนู จะจบม.ปลาย รอเข้ามหาลัย
หนูได้รับข่าวว่าแม่ติดต่อหนูมาจากเพื่อนในเฟสของหนูและได้คุยกับแม่ ตอนนั้นหนูดีใจมาก
แต่ก็เเอบคิดว่า นี้เราก็ผ่านโลกมาเยอะมาก
แล้วทำไมแม่พึ่งติดต่อกลับมา 🥲
แต่ก็ได้แค่คิดไปงั้น
หนูก็ใช้เวลาปิดเทอม
เดินทางไปหาแม่เองครั้งแรกที่สมุทรปราการ
เป็นการเดินทางครั้งแรก
ที่หอบความหวังความดีใจไป
พอถึงก็ต้องรออยู่ท่าเรือคนเดียว
น้าน้องสาวแม่มารับที่ท่าเรือ
นอนรอแม่ที่บ้านน้า รอเจอตอนพรุ่งนี้เช้าอีกวัน
( ตื่นเต้นมาก ) คิดทั้งคืนพรุ่งนี้คงเป็น
วันที่ได้กอดแม่ครั้งแรกแล้ว
พอถึงเช้าหนูได้เจอกับแม่ แม่ร้องไห้และกอดหนู
หนูก็กอดแม่พร้อมน้ำตาไหลออกมา
หลังจากนั้นก็เป็นครั้งแรกที่ได้เจอแม่ แล้วได้รู้ว่าแม่มีครอบครัวใหม่ มีน้องสาว 1 คน น้องชาย 1 คน
ก็เเอบเสียใจที่แม่ไม่ได้ตามหาเพราะเเม่มีครอบครัวใหม่สินะ 🥲🥲
   ถึงวันกลับพิษณุโลกหนูก็ไม่อยากไปหาแม่อีกเลย
หนูเข้ามหาลัย เรียนที่ต่างจังหวัด2ปี
หนูส่งตัวเองเรียนพ่อก็ช่วยไปด้วย  🥲
ชีวิตหนูมีแค่พ่อ💗จริงๆสินะ 🥹
หนูลำบากเพราะหนูมาเรียนในเมืองแล้วต้องประหยัดค่าใช้จ่ายต่างๆ หนูเข้าใจแม่เพราะแม่ต้องดูแลน้อง 💗
   จบที่ต่างจังหวัด 2 ปี มาต่อที่กรุงเทพ มาหาทำงานและเรียน ม.รามคำแหง ตอนนี้หนูได้ทำงานไปด้วยที่เงินเดือนดีระดับหนึ่ง ทำงานหนักมากเพื่อ
ได้ซื้อของให้พ่อ ได้ซัพพอร์ตพ่อในบ้างจุด
ได้ส่งตัวเองเรียน ดูแลตัวเองได้ และเริ่มเก็บเงินสร้างตัวเพื่อทำให้พ่อสบายในอนาคต
โตพอที่จะแยกแยะออกทุกอย่าง จนมาถึงตอนนี้
ประเด็นของเรื่อง
แม่ของหนูเขาทักมาพูดเรื่องราวในครอบครัวของเขา และพูดถึงที่เรื่องการเงินที่ติดขัดมากๆ ระบายความในใจทุกอย่าง หนูให้ความคิดบวกกับแม่ ให้กำลังใจแม่ และให้เงินช่วยเหลือเพื่อที่จะช่วยได้
และเอาทองสลึง1ที่ไม่ได้แพงมาก ให้แม่ไปขายเพราะแม่เดือดร้อนมากๆตอนนั้นและมาขอความช่วยเหลือ ตัวหนูเองตอนนั้นก็ให้พ่อ และเหลือเก็บเหลือใช้ไว้ถ้าให้แม่ไปคงไม่มีแน่ๆ เลยตัดสินใจเอาทองให้แม่ไปขาย
ตอนนั้นหนูรู้สึกดี ที่ได้ช่วยน้องให้มีเงินไปซื้อข้าวกิน
แต่หนูก็เเอบน้อยใจบ้าง 🥲
ต่อมา…… แม่ก็มาระบายความทุกข์ หรือมาพูดเรื่ิองราวในครอบครัวให้ฟังสม่ำเสมอ และบอกรักหนูคิดถึงหนู ที่ต่างกับพ่อ ที่ไม่เคยบอกรักหนูสักครั้งและไม่เคยขอเงินเรา หรือเดือดร้อนในชีวิตสักครั้ง
แต่พ่อมีปัญหาชีวิตนะ แค่พ่อเลือกไม่เล่าให้ฟัง  

ตอนนี้หนูคิดว่าหนูเหนื่อยงาน เหนื่อยเรียน เหนื่อยสังคมในกรุงเทพ แล้วต้องมาเหนื่อยกับพลังลบของแม่ตัวเอง มันท้อใจ 🥹 หนูควรเลี้ยงดูแม่ หนูควรคอยซัพพอร์ตแม่เหมือนเดิม หรือหนูต้องทำตัวยังไงกับแม่ของหนูค่ะ หนูคิดอยู่มันผิดไหมคะ หนูสับสน🥲🥲

ขอความคิดเห็นชี้ทางหนูทีค่ะ