ทำอย่างไรกันบ้าง ความเคยชินแห่งการถือตัว(มานะ) ว่าเป็นเราว่าเป็นของเรา (อหงฺการมมงฺการมานานุสย) 
...(ในสันดาน) จึงจะถูกถอนขึ้นด้วยดี ?
.

สารีบุตร !  เราจะแสดงธรรมโดยย่อก็ได้ เราจะแสดงธรรมโดยพิสดารก็ได้  เราจะแสดงธรรมทั้งโดยย่อและโดยพิสดาร ก็ได้  แต่ว่าผู้รู้ทั่วถึงธรรมหายาก.  
  
“ข้าแต่พระผู้มีพระภาค ! ถึงเวลาแล้ว ข้าแต่พระสุคต !  ถึงเวลาแล้ว ที่พระผู้มีพระภาค จะพึงแสดงธรรมโดยย่อบ้าง จะพึงแสดงธรรมโดยพิสดารบ้าง จะพึงแสดง ธรรมทั้งโดยย่อและโดยพิสดารบ้าง  ผู้รู้ทั่วถึงธรรมจักมี” . 
  
สารีบุตร !  ถ้าอย่างนั้น ในเรื่องนี้ เธอพึงทำการศึกษาอย่างนี้ว่า “(ธรรมที่เราแสดงนั้น จะมีดังนี้ว่า :- ) 
อหังการมมังการมานานุสัยทั้งหลาย  ต้องไม่มี ในกายอันประกอบอยู่ด้วยวิญญาณนี้ (นี้อย่างหนึ่ง) ; 
อหังการมมังการมานานุสัย ทั้งหลาย ต้องไม่มีในนิมิตทั้งหลายทั้งปวงในภายนอก (นี้อย่างหนึ่ง) ;  
เราจักเข้าถึงแล้วแลอยู่ ซึ่งเจโตวิมุตติปัญญาวิมุตติอันเข้าถึงแล้วแลอยู่ แล้วอหังการมมังการมานานุสัยทั้งหลาย ย่อมไม่มี ดังนี้ (นี้อีกอย่างหนึ่ง).” 

สารีบุตร !  เมื่อใด อหังการมมังการมานานุสัยของภิกษุ ไม่มีในกายอันประกอบด้วยวิญญาณนี้ ก็ดี,  
อหังการมมังการมานานุสัยของภิกษุ  ไม่มีในนิมิตทั้งหลายทั้งปวงในภายนอก ก็ดี, 
ภิกษุเข้าถึงแล้วแลอยู่ ซึ่งเจโตวิมุตติปัญญาวิมุตติอันเข้าถึงแล้วแลอยู่ แล้วอหังการมมังการมานานุสัย ย่อมไม่มี ก็ดี;
สารรีบุตร ! เมื่อนั้น ภิกษุนี้ เรากล่าวว่า ได้ตัดขาดแล้วซึ่งตัณหา รื้อถอนแล้ว ซึ่งสังโยชน์ กระทำที่สุดแห่งทุกข์ได้เพราะรู้ซึ่งมานะโดยชอบ.  
 - ติก. อํ. ๒๐/๑๗๐/๔๗๒. 
(ว่านิพพานเป็นของเรา)
.