:: 06.00 น.เสียงนาฬิกาปลุกเตือนครั้งที่หนึ่ง ครั้งที่สอง สามและเรื่อย ๆ ตื่นจริง ๆ ก็ปาไปเจ็ดโมงเช้า อุณหภูมิค่อยข้างหนาวเหมือนคืนแรกที่อุทยานฯตากสิน (ราว14-15องศา) ผมตื่นมาพบว่ายังคงปวดคอและหลังน่าจะเกินจากที่ผมหนาวและนอนขดตัว และเกร็งคอ บรรยากาศโดยรอบที่พักที่บ้านสวนวินเทจมันบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เลยจริง ๆ การเดินทางบางครั้งเราก็มาเพื่อฟังเสียงจากข้างในว่าต้องการอะไร และคุ้มกับที่เราเหนื่อยมา การเดินทางที่ไม่ได้เปรียบเทียบกับคนอื่นโดยเป็นตัวของตัวเองให้มากที่สุด การเดินทางที่ใจรีบร้อน แต่รถไม่เอื้ออำนวย ทำให้ข้างทาง ระหว่างทางมีเรื่องราวให้หยุดฟัง

:: และเป็นเช้าแรกที่ผมพบหมอกจากการเดินทางสองวัน คุณลุงที่ดูแลที่พักมารดน้ำแต่เช้า กระฉับกระเฉงด้วยความเคยชินแต่ดูไม่ได้ขาดความเอาใจใส่กับต้นไม้และผักเหล่านั้นเลย ผมขอถ่ายวิดีโอคุณลุงด้วยความนอบน้อมกับรอยย่นบนใบหน้าที่บอกประสบการณ์หลายอย่างในชีวิต ก่อนจะเดินไปถ่ายบริเวณรอบ ๆ ที่พักสลับกับโยนสายตามองไปรอบ ๆ ที่นานครั้งจะได้เห็น สิ่งที่แตกต่างไปจากเมืองมอบให้

:: ผักต้นจิ๋วกำลังเติบโต สะเก็ดน้ำที่เพิ่มความชุ่มชื่นกระทบใบทำให้ต้นไม้น้อยดั่งมีชีวิตกระโดดโลดเต้น ชโลมด้วยแสงทาบอ่อนของดวงอาทิตย์ในเช้าวันใหม่ ผมนั่งมองผักน้อยในแปรงผักพร้อมรูมากมายที่เกิดจากหนอน ไร้สารแค่มี ไร้สิ่งเจือปน บริสุทธิ์พอที่จะหยิบเด็ดเข้าปากได้ทันที

:: หมอกดูจะขี้เกียจ และไม่เคลื่อนตัวไปไหน ดั่งรอนักท่องเที่ยวขาจรที่แวะเข้ามาถ่ายรูป น้องที่เราเจอกันเมื่อวานเข้ามาทักทายด้วยคำถามง่าย ๆ ว่าหลับสบายไหม ผมยิ้มก่อนตอบไปว่าเกือบ ๆ เพราะเมื่อคืนได้ยินเสียงแมว เช่นเดียวกับที่น้องได้ยิน และเสียงไม้ลั่นตลอดทั้งคืน รวมถึงลมที่พัดประตูดังเอี๊ยดอ๊าดตลอดคืนจนหลับไปไม่รู้ตอนไหน แต่กลับพบว่าตัวเองสดชื่นกว่าวันแรก

:: น้องผู้หญิงมาร่ำลาผมด้วยคำว่า..ขอให้พระเจ้าอวยพร ผมก็ขอให้พระเจ้าอวยพรและสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองให้น้องถึงจุดหมายปลายทางเช่นกัน ผมเก็บสัมภาระล้างหน้าแปรงฟันโดยไม่ได้อาบน้ำเป็นครั้งที่สองของเช้าวันใหม่ พี่เจ้าของที่พักนำอาหารมาเสิร์ฟหน้าที่พักกินท่ามกลางสายหมอกเบื้องหน้า ล้อมไปด้วยภูเขา และต้นไม้ที่ภัตตาคารในเมืองไม่สามารถมอบให้ได้ ซึ่งมีทั้งไข่ต้มกับน้ำพริกมะเขือ และต้มปลา รวมถึงผักต้มที่น่าทานมาก ๆ ผมเห็นเมนูถึงกับตกใจเพราะมันเยอะมาก ยังคิดในใจว่ามื้อนี้มีร้อยห้าสิบถึงสองร้อยแน่ ๆ จนจะไปจ่ายเงินเท่านั้นแหละ พี่เขาถึงบอกว่ารวมไปกับค่าที่พักแล้ว หลังจากอิ่มและกำลังเก็บของขึ้นท้ายมอร์เตอร์ไซค์ ก็เห็นคุณยายสองท่านกับชุดชาวเขาจึงเดินตามไปขอถ่ายรูป โดยเลือกกดชัดเตอร์เพียงสองครั้งและได้รูปคุณยายที่น่ารักมาทั้งสองรูป