คือคนที่เรารักคือ''แม่''เราเองค่ะ ซึ่งเราทะเลาะกับแม่บ่อยมาก คือทุกวันแบบทุกวันเลยค่ะ เราไม่รู้ว่าแม่เปลี่ยนไปหรือเราเปลี่ยนไป คือมักจะมีปัญหาในเรื่องเล็กน้อย เช่น ดรากลับจากโรงเรียนแลเวไม่อาบน้ำ แต่เสื้อยังเป็นชุดนักเรียนอยู่ อยากรู้ว่าในมุมมองผู้ใหญ่มันเป็นยังไงหรอคะ แต่อันนี้เราไม่รู้จริงๆ แม่ชอบพูดกับเราเวลาที่เราไม่เปลี่ยนเสื้อว่าเป็น''อีนางสก๊อย''(อันนี้คือมันไม่ได้แรงหรืออะไรนะคะพูดกันเล่นๆ) แล้วก็เรื่องเราไม่ชอบจัดห้องหรือห้องรกนั่นแหละค่ะ แม่มักจะบ่นเราเรื่องนี้เดิมๆ แต่ส่วนตัวแล้วเป็นคนที่ค่อนข้างsinsitiveกับคำพูดมาก ก็เลยเวลาที่แม่ด่าอะไรก็แบบเหมือนจะร้อง แต่คือเก็บไว้เพราะแม่ชอบบอกว่าsensitiveกับคำพูดอยู่ได้ ซึ่งเราก็เลยพยายามไม่ร้องมันเลยเก็บไว้ไม่สามารถที่จะระบายออกมาได้เลย ซึ่งมันก็อาจจะนานมากจนเวลาที่เรานึกถึงเรื่องที่เราทะเลากับแม่ทีไรคือเราร้องไห้ทุกครั้งเลยอะค่ะ เข้าเรื่องกันต่อนะคะ แล้วก็เราเป็นคนอนดึกค่ะ แม่ก็เลยทชมักจะชอบด่าแต่อันนี้คือเราก็ผิดจริงๆนั่นแหละค่ะ แล้วก็เวลาที่เราทะเลาะกับแม่ทีไรแล้วเราจะอธิบายว่าเรื่องมันเป็นยังไง แม่ก็จะชอบพูดว่าอย่าเถียง แล้ววันนั้นเราจำได้ขึ้นใจเราพยายามอธิบายกับแม่แลเวแม่บอกอย่าเถียงสองรอบแล้วพอรอบที่สามแม่ตบปากเรา เราเลยเสียใจมากๆ คือเราแบบตั้งตัวไม่ถูก ตั้งแต่ที่เรา อยู่ ม.2แม่ตบแากเราไปหลายรอบมาก แม่เป็นคนที่ไม่ฟังเหตุผลเลยค่ะ จะฟังก็ต่อเมื่ออยากฟังและแม่เป็นคนอารมณ์ร้อน แต่นิสัยเราเป็นคนใจเย็นมากๆค่ะ คือเรารู้สึกว่าเราใจเย็นกับแม่มากๆ แต่เราเป็นคนไม่ยอมคนค่ะ มันเลยอาจจะเป็นเหตุผลนี้ด้วยรึเปล่าก็ไม่รู้เหมือนกัน คือเรารักแม่มากๆนะคะ แต่แบบบางการกระทำของแม่ก็ไม่ไหว เราไม่สามารถที่จะเล่าให้ใครฟังได้ เพราะเรามักจะพูดกับคนอื่นว่าแม่เราใจดีเหมือนกับว่าเล่าแต่ด้านบวกของแม่อะค่ะ แต่บางทีการที่เราทะเลาะกับแม่แล้วต้องเก็บน้ำตาเอาไว้หรือไม่มีที่ระบายมันก็ทำให้ไม่ไหวเหมือนกัน บางทีอยู่เฉยๆแล้วนึกถึงเรื่องแม่ตบเราเราก็ร้องออกมา คือที่เราเล่าออกมาอยากรู้มนมุมมองของแม่ๆ แต่มุมมองของผู้ใหญ่ว่าเราผิดตรงไหน หรือเราควรแก้ไขอะไรหรือเปล่า ขอบคุณล่วงหน้านะคะ