สวัสดีครับผมคือเด็กอายุ17ปีกำลังทำงานอยู่ร้านขายอาหารแห่งหนึ่ง
เรื่องมีอยู่ว่าสถานที่ศึกษาของผม(ขอไม่เอ่ยชื่อ)แจ้งว่านักศึกษาปี2ต้องหาที่ฝึกงานวาเหตุเพราะมีนักศึกษาปี3หางานลำบากยากบางคนก็ไม่ผ่านเค้าเลยมีระบบใหม่ว่าให้สามารถฝึกงานกับธุรกิจส่วนตัวได้โดยจะต้องแจ้งทางสถาบันก่อนผมเลยบอกคุยกับทางครอบครัวผมซึ่งมีพ่อเลี้ยงทำงานเป็นผู้รับเหมาตอนเเรกผมว่าจะไปทำกับเค้าแต่ด้วยถ้าไปทำผมต้องไปอยู่ห้องพักและอยู่ห่างไกลจาก สถานศึกษาทำให้จะไปเรียนไม่ได้ผมเลยเสนอว่าหางานทำแถวบ้านได้ไหมผมจะหาเองจะได้ได้งานที่ตัวเองไหวด้วยคือปกติผมเป็นวุ้นในตาเสื่อมไม่สามารถดื่มแอลกอฮอลได้และมองแสงนานๆไม่ได้คือทำอะไรค่อยข้างลำบาก ผมปกติเป็นชอบอยู่บ้านเก็บตัวไม่ค่อยชอบเจอผู้คนพอเจอแล้วไม่รู้ทำไมปฏิกิริยาผมทำงานช้าลงหัวเต้นเร็วมากผมหอบด้วยไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร ต่อเรื่องฝึกงานนะ
แล้วพ่อเลี้ยงผมก็พาผมไปฝึกงานที่หนึ่งแถวบ้านซึ่งเป็นร้านเพื่อนสนิทเค้าเองความรู้สึกแรกที่มาบอกเลยไม่ชอบเอามากๆคนเยอะและเป็นงานบริการลูกค้าเซิร์ฟพวกเหล้าเบียร์กับพวกกับข้าวตอนเเรกผมิยากปฏิเสธแต่ด้วยระยะเวลาที่เหลือแค่2วันผมต้องลงทะเบียนฝึกงานแล้วเเละเผื่อไม่ให้หักหน้าพ่อเลี้ยง
คือผมกับเค้าไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่เราไม่ค่อยลงรอยกันเค้าพยายามให้ผมไปพบปะกับผู้คนหลายครั้งมากซึ่งแน่นอนผมขัดเค้าไม่ได้พาผมไปในที่ต่างแต่ละคนที่เห็นผมส่วนใหญ่อยู่ต่อหน้าพ่อเลี้ยงผมก็พูดดีทำตัวดีด้วยพอเค้าไม่อยู่ก็ไม่สนใจผมคือผมไม่มั่นใจในรูปร่างตัวเองด้วยแหละซึ่งงานบริการมันต้องใช้ประสบการณ์และหน้าตาเป็นสำคัญซึ่งแน่นอผมเคยพยายามแล้วหลายครั้งเพื่อเข้าสังคมแต่ไม่ไหวเมื่อวานนี้ไปทำงานวันแรกพ่อเลี้ยงไปดู ผมหอบหายใจไม่ออกทำงานไม่ได้ชงเหล้าเบียร์ไม่เป็นแทบไม่ได้ทำงานเลย8ชั่วโมงลูกค้าเต็มร้านแต่ผมทำๆด้แค่นั่งดูพี่ๆเค้าทำงานเพราะแต่ละคนดูรวยๆทั้งนั้นกลัวว่าถ้าทำพลาดจะทำให้ร้านเสื่อมเสียผมเลยพยายามไม่เกะกะแต่ก็ดูนะว่าต้องทำตัวอย่างไรพ่อเรียกผมไปคุยเรื่องอนาคตสรุปง่ายๆว่าเค้าอยากให้ผมเป็นตำรวจยศสูงๆเพราะเวลาเค้าป่วยครอบครัวลำบากมะนมีสิทธิ์ในการรักษาสูงฐานะก็จะดีอยากให้เป็นเจ้าึนนายคนแล้วถ้าเรื่องแค่นี้ทำไม่ได้ก็ไม่ต้องทำอะไรแล้วแค่เรื่องง่ายชงเหล้าก็ไท่ได้เรื่องทำหกบ้างอะไรบ้างคนในร้านก็มองผมอายมากผมแอบได้ยินพ่อแม่คุยกันว่าเค้าเครียดเรื่องผมที่ผ่านมาผมทำอะไรไม่ได้สักอย่างเค้าสั่งงานผมมาตลอดแต่ผมก็ทำไม่ได้มาตลอดล่าสุดคือให้ผมเอาขนมไปให้ลูกของลูกค้าแต่ผมก็ไม่กล้าคือจริงๆมันคือการให้ไปประจบนั้นแหละแต่ผมกลัวเมื่อคืนผมก็แอบร้องไห้อีกแล้วสำหรับผมผมกลัวคนๆนี้เอามากสมัยก่อนผมกล้ามากกว่านี้ชอบเล่นเกมชอบสิ่งประดิษพวกเรื่องหุ่นยนเค้าเคยบอกให้ผมทำแบบที่เค้าบอกคือเหมือนเค้าจะสนับสนุนแต่ก็ไม่สำหรับผมเค้าเหมือนเป็นคนที่เอาความฝันผมไปผมเคยทำได้ทุกอย่างแบบไม่กดดันเคยบริการอะไรคล้ายๆแบบนี้มาแล้วเคยเป็นหนึ่งที่กล้ามากๆนี้ รู้อะไรไหมผมเป็นพวกเพ้อฝันด้วยผมเพ้อมาตลอดว่าผมเนี้ยเก่งที่สุดในชีวิตจริงไม่มีเพื่อนเลยแต่ในโลกแห่งความปัญญอ่อนผมมีเพื่อนเต็มไปหมดเพราะเค้าคนเดียวที่ทำให้ผมต้องจากเพื่อนไปเพราะมันไร้สาระเมื่อเป็นอีกหนึ่งวันที่โลกแห่งความฝันผมพังทลายไปมากว่า90%เป็นวันที่ผมคิดอะไรไม่ออกจำชื่อเพื่อนไม่ได้ผมจำไม่ได้เเล้วด้วยซ้ำว่าเค้าเนียกคุยเรื่องอะไรแต่ใจความคือผมมันตัวถ่วงผมทำอะไรไม่เป็นสักอย่างจริงๆไม่กดดันตัวเองนะผมรู้ตัวดีคิดเองไม่ได้ด้วยทำไมการโตเป็นผู้ใหญ่มันแย่แบบนี้ขอโทษที่นอกเรื่องตอนเเรกคิดอยากลองเอาคัตเตอร์กีดแขนดูด้วยแต่ไม่กล้าจะว่าผมเบียวก็ได้นะผมเองก็รู้สึกงั้นแต่ก็รู้สึกสบายใจหลังได้เล่นเกมๆหนึ่งแล้วมันบอกว่าเก่งมากนายชนะแล้วนะอะไรพวกนี้ผมคิดถึงพ่อแท้ๆของผมคิดถึงแม่ที่เคยสนใจผมมากกว่าอะไรผมคิดถึงตัวเองสมัยที่ยังไม่เป็นโรคพวกนี้คิดถึงเมื่อก่อนเอามากๆตอนนี้ในชีวิตสำหรับผมไม่เหลืออะไรแล้วจริงจังนะโลกเเห่งฝันก็พังไปแล้วจะฟื้นขึ้นมากก็ยากเพราะผมใช้เวลาสร้างมันมา10กว่าปีเลยเรื่องกรีดแขนผมทำได้แค่หักนิ้วตัวเองเพราะยังอยู่ในเวลางาน ตอนนี้สิ่งที่เหลืออยู่คือคำสั่งของเค้าเท่านั้นที่บอกให้รับราชการและอย่าทำให้เค้าดูไม่ดีขอโทษผมเอยชื่อใครไม่ได้เลยไม่งั้นเค้ารู้ผมไม่โพสรูปใดๆในชีวิตจริงเพราะเค้าดูอยู่ผมเคยได้ยินเค้านินทาผมหลายครั้งเพราะห้องมันไม่เก็บเสียงผมไม่รู้พ่อเลี้ยงคนอื่นเป็นแบบนี้ไหมหรือผมเก็บตัวมากไปจนไม่รู้อะไรเองมั้งจริงๆเรื่องพวกนี้ผมบ่นเองแหละผมแค่อยากถามผมจะตอบทุกคนนะด่าก็ได้ผมรู้ผมมันโง่ถึงได้อยากถามอีก2ชั่วโมงผมต้องไปทำงานวันที่2อ่อผมทำงานตอน16:00ถึง00:00น.นะแต่เห็นมันจะเลทๆมาสักเกือบ2ชั่วโมงถ้าไปเรียนละผมเเย่แน่เลยแต่ผมต้องทำตามที่เค้าบอกไม่งั้นผมไม่มีห้องส่วนตัวแน่ของสุดท้ายที่เป็นของๆผมซึ่งแน่นอนในห้องนี้มีแค่เตียงนอนผ้าห่มหมอนพัดลมเสื้อผ้าที่เหลือก็จินตนาการผมเองอย่างน้อยผมสนุกนะได้บอกเรื่องอะไรแบบนี้เริ่มจำได้แล้วว่า1ในความฝันวัยเด็กคือผมไม่อยากตายแบบไม่มีใครจำอย่างน้อยสิ่งที่ผมเขียนก็จะอยู่ที่นี้ต่อไปมันอาจจะมีอายุมากว่าผมอีกตอนนี้ผม17แต่อีก8ชั่วโมง29นาทีก็ปีใหม่แล้วทุกคนสู้ๆนะพยายามเค้าผมอ่ะไม่เหลือเพื่อนหรือปู่ที่เคยสอนผมเลี้ยงดูผมแล้วไม่เหลือแบ้วึรสำคัญที่รักผมแต่พวกคุณมีลูกหรือเพื่อนหรือใครก็ตามที่อาจไม่รักคุณแล้วแต่คุณนั้นแหละที่คอยดูพวกเค้าอย่างห่างๆพวกคุณเก่งมากนะที่อ่านมาได้ขนาดนี้เหมือนผมลืมอะไรไปแต่ช่างเถอะ อ๋อ เรื่องคำถามผมอยากรู้ครอบครัวพวกคุณเป็นยังไงบ้างของผมถือว่าปกติแต่ผมอ่อนแอไปใช่ไหมแล้วก็แนะนำเรื่องฝึกงานให้หน่อยงานบริการแบบนี้ผมควรปฏิบัติตัวยังไงแน่นอนเรื่องนี้ก็ไม่ใช่ืทำเพื่อผมหรอกเพื่อเค้าต่างหากแต่เอาจริงๆถ้าผมได้ไปในโลกแห่งความฝันผมก็จะตื่นจากฝันร้ายนี้สักทีถ้าผมเก่งๆผมคงอยู่อีกสัก20ปีแต่คงไม่หรอกมั้งจาการที่เค้าทำร้ายผมถึง10ปีก็บุญเก่าเเล้วปีนี้แย่ที่สุดในชีวิตผมหวังว่าปีผมจะได้เจอเรื่องดีๆบ้างนะ ปล.ปู่ครับผมเข้าใกล้ป๔่อีกปีแล้วนะอีกไม่นานผมจะไปหาปู่นะครับ ปล.2 เอรินพี่รู้ว่าน้องคงไม่เห็นคำเขียนนี้หรอกแต่ถ้าความบังเอิญมีจริงน้องรัก พี่รักน้องนะขอบคุณมากสำหรับทุกอย่างเลยน้องเก่งที่สุดที่พี่เจอมาเลยเอรินนี้พี่เอง คนที่หล่อที่สุดในโลก ขอโทษคนทีไม่รู้เรื่องด้วย