สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผม เคยแต่อ่านของคนอื่นไม่เคยคิดว่าจะมาตั้งกระทู้เอง ผมมีเรื่องอยากระบายและอยากถามความเห็นด้วยครับ 

ผมกับภรรยาแต่งงานมาปีนี้ครบ 10 ปี (่เป้นแฟนกันมาก่อนอีก 8 ปี) มีลูกสาวด้วยกัน 2 คน ตอนเป็นแฟนกันก็ดูเป็นคนร่าเริงแจ่มใสตามปกติ แต่ลึก ๆ จะอารมณ์ขี้โมโห งอนง่าย ทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ แต่ผมในตอนนั้นก็พอจะทนได้ ประกอบกับเธอก็ดูจะรู้ตัวบางครั้ง ก็มีเข้ามาขอโทษผม ซึ่งผมก็โอเคนะ

หลังจากแต่งงานกัน (แต่งงานตอนอายุ 33 และเราอายุเท่ากัน) และมีลูกสาวคนแรก เธอก็รักลูกน้อยเฉกเช่นแม่ทั่ว ๆ ไป  พอลูกสาวอายุได้ 2 ขวบครึ่ง เราก็มีลูกสาวคนที่สอง ทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ มีงอนมีทะเลาะบ้างก็ประปรายทั่วไป แต่พอลูกสาวคนโตเข้าสู่วัยกำลังซน (สัก 4 ขวบ) ผมสังเกตว่าภรรยาเริ่มมีความเครียดกับลูก เมื่อก่อนเคยพูดจาดี ๆ กับลูก ก็เริ่มเปลี่ยนเป็นการใส่อารมณ์ด้านลบกับลูกมากขึ้น (ผมไม่ได้ปล่อยให้ภรรยาเลี้ยงลูกคนเดียวนะ ผมก็ช่วยเลี้ยงสุดความสามารถด้วย) ซึ่งพอจะเข้าใจได้เพราะภรรยาเป็นแม่บ้านต้องเผชิญกับความซนความดื้อของเด็ก 2 คนตลอดเวลา 

แต่ทีนี้พอผ่านไปนานวันเข้า ๆ อารมณ์ลบของภรรยามันเริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอดุลูก (ไม่ได้ด่าลูกนะครับ ไม่มีคำหยาบ) แบบตะโกนลั่นบ้าน หน้าดำคร่ำเครียด ด้วยเหตุที่ลูกทำผิดหรือทำไม่ได้ดั่งใจ (ตอนนั้นลูกสาวคนโตก็ประมาณอนุบาล 1-2 เท่านั้นเอง) หนังสือวิธีเลี้ยงลูกเธอซื้อมาเต็มบ้านแต่เชื่อไหมครับว่าไม่เคยเปิดเลยแม้แต่หน้าเดียว (ผมมาคิด ๆ ว่าเธอน่าจะเป็นโรคชอบสะสมหนังสือแต่ไม่อ่าน เพราะเล่มอื่น ๆ ก็เป็นแบบนี้) เธอเริ่มมีวิธีการแปลก ๆ ที่จะทำให้ลูกกลัวและยอมเชื่อฟัง เช่น เอาลูกไปขังในห้องน้ำ ในห้องเก็บของ ตะคอกลูกอย่างดุเดือดเสียงดังไปถึงถนนหน้าบ้าน ผมพยายามบอกเธอว่าดุลูกสั่งสอนลูกน่ะทำได้ แต่ขอให้เบา ๆ เสียงลง อย่าตะคอก ตะเบ็ง ตะโกน ซึ่งตอนนั้นเธอก็เหมือนจะรู้สึกตัวและทำตามอยู่บ้าง 

แต่สิ่งแรกที่ทำให้ภรรยาเจ้าอารมณ์มากขึ้นไปอีก คือ การที่ต้องรับเลี้ยงหลานชายของภรรยาให้มาเรียนมาอยู่ด้วยกัน (มาเข้าอนุบาล 1) เพราะพ่อแม่เขายุ่งกับการขายของทั้งวันและอยากให้ได้มาเรียนโรงเรียนที่ดีกว่าแถวบ้าน ซึ่งใหม่ ๆ เธอก็ดุหลานชายไปตามปกติทั่วไป แต่เนื่องจากเจ้าหลานชายมีพฤติกรรมที่ดื้อเงียบ ตีมึนกับคำสั่งบ่อย ๆ ทำให้ภรรยาเริ่มอารมณ์เสียมากยิ่งขึ้น เคยขังหลานชายไว้ในห้องน้ำ เอาเชื่อกมัดไพล่หลังแล้วให้นั่งตากแดดหลังบ้าน ฯลฯ ซึ่งผมก็เคยพูดแล้วว่าอย่าทำ แต่เธอก็บอกนี่หลานเธอ ผมเลยนิ่งเสีย (แต่ก็พยายามแซะ ๆ บ้างตอนเธออารมณ์ดี) โชคดีที่หลานชายไม่ไปฟ้องพ่อแม่เขาเพราะคงยังเด็กและคิดว่าเป็นเรื่องปกติ หรือมิฉะนั้นก็คงกลัวได้กลับไปเรียนโรงเรียนแถวบ้านเพราะมีเพื่อนที่นี่ไปแล้ว

ภายหลังผมแอบสงสัยพฤติกรรมผิดปกติบางอย่างของหลานชายเลยสืบค้นพบว่าน่าจะเป็น สมาธิสั้น  ก็เลยพาไปหาหมอเพื่อตรวจเช็คซึ่งผลก็เป็นสมาธิสั้นจริง ๆ สิ่งนี้แทนที่ภรรยาจะเข้าใจและทำตามคำแนะนำในการเลี้ยงดูเด็กสมาธิสั้น กลับปรากฎว่าเธอเหมือนเข้าใจเป็นพัก ๆ แต่บทที่จะดุรุนแรงเธอก็ทำโดยไม่ใส่ใจหลานชายเลยว่าเป็นสมาธิสั้น (ตรงนี้ผมเข้าใจภรรยาอยู่หน่อยนึงเพราะเจ้าหลานชายบางทีก็แกล้งมึน แกล้งลืม โกหก ดื้อเงียบจริง ๆ ไอ้ครั้นทุกอย่างจะโยนมาที่การเป็นสมาธิสั้นอย่างเดียวก็ไม่น่าจะใช่ น่าจะเป็นนิสัยส่วนตัวด้วย) การกระตุ้นอารมณ์โมโหจากหลานชายก็ลามไปสู่การใส่อารมณ์กับลูกสาวทั้งสองด้วย พฤติกรรมการตะคอกตะโกนใส่ลูกเริ่มมีอย่างต่อเนื่อง ยิ่งพอผมพูดผมปรามกลับยิ่งโมโห และลงเอยด้วยการทะเลาะกันต่อหน้าลูก ด้วยประสบการณ์ที่ไม่ดีในวัยเด็กของผมทำให้ผมไม่อยากทำกับลูกแบบที่ผมเคยโดนมาก่อน เกือบทุกครั้งผมจะเป็นฝ่ายเดินหนีไปหลบร้องไห้อยู่บนห้องนอนอีกห้องหนึ่งคนเดียว ต่อด้วยการทะเลาะกันต่อในแชต  และแน่นอนว่าสิ่งนี้ยิ่งทำให้เธออารมณ์ร้ายมากยิ่งขึ้น เธอยิ่งประชดผมด้วยการดุลูกอย่างรุนแรงให้ดังทั่วบ้านกว่าเดิม ตอนนั้นผมสงสารลูกมาก วันต่อมาผมเลยยอมที่จะมาง้อแม้ว่าผมจะไม่ผิดก็ตาม เพื่อให้สถานการณ์มันดีขึ้น เพื่อไม่ให้ลูกรู้สึกแย่ไปกว่านี้

เรื่องต่อมาที่ทำให้เธออารมณ์ร้ายมากขึ้นจนผมคิดว่าผมไม่ไหวแล้ว คือ การสูญเสียคุณแม่ของภรรยาซึ่งแม้จะทำใจกันไว้ล่วงหน้าแต่ก็ไม่คิดว่าท่านจะไปเร็วกว่าคาด แม่ภรรยาเป็นคนใจดีใจเย็น ภรรยาเคยเล่าว่าสอนลูก ๆ ด้วยความนุ่มนวล มียกตัวอย่างประกอบ (ซึ่งผมงงมากว่าทำไมภรรยาผมไม่ได้จากแม่เขาเลย แต่เดาว่าได้จากย่าของเขาที่ชอบถือไม้เรียวเดินฟาดลูกหลาน)  วันแรกของงานศพ เธอแอบเดินมากระซิบกับผมว่า ต่อไปนี้เธอจะเลิกอารมณ์เสียแล้ว ซึ่งผมแอบดีใจมากและคิดว่าคงเพราะเธออยากเปลี่ยนไปเป็นในแบบที่แม่ของเธอเป็นและเพื่อให้วิญญาณแม่สบายใจ  แต่สิ่งที่ผมคิดมันผิดถนัด หลังงานศพผ่านพ้นไปเธอก็ทำพฤติกรรมเหมือนเดิมอีก และแถมหงุดหงิดกับเด็ก ๆ ง่ายกว่าเดิมอีกด้วยอย่างเห็นได้ชัด เธอแทบไม่เคยโอบกอดลูกเลยยกเว้นตอนที่ลูกได้รางวัลทางวิชาการหรือกีฬา (ลูกสาวเป็นคนเรียนหนังสือเก่ง) มีวันหนึ่งภรรยาเจอเพื่อนในวัยเด็กซึ่งสนใจเรื่องธรรมะโดยบังเอิญที่สุสานคนญวน (มาเคารพแม่ที่เสียไปแล้วเหมือนกัน) เพื่อนเธอบอกว่าแม่เธอมาบอกผ่านเพื่อนเธอมาว่าอย่าอารมณ์เสียกับลูกกับผัว (ซึ่งภรรยาตกใจมากเพราะเป็นไปไม่ได้ที่คนนอกจะรู้เรื่อง เลยเชื่อว่าแม่มาเตือนเธอจริง ๆ) แต่กระนั้นถึงแม้วิญญาณแม่ของเธอถึงขนาดมาบอกด้วยตัวเอง แต่เธอก็ยังคงทำพฤติกรรมเหมือนเดิม

และแน่นอนว่า นอกจากจะอารมณ์เสียกับลูกอย่างรุนแรงแล้ว เธอก็หันมาอารมณ์เสียกับผมด้วยแม้แต่ในเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ จนถึงบางครั้งพาดพิงถึงครอบครัวผมด้วย ซึ่งผมไม่เคยคิดว่าภรรยาจะเป็นคนแบบนี้ ผมเองเคารพไม่เคยพาดพิงครอบครัวเขาเลย แต่ว่าการพาดพิงยังถือว่าไม่รุนแรงมากนัก ผมพอทนได้ แต่ผมกังวลเรื่องลูกมากกว่า

ผมควรทำอย่างไรดีครับ ผมกลัวลูกสาวผมสักวันจะเครียดและฆ่าตัวตาย ลูกจะมีค่าก็ต่อเมื่อมีรางวัลบางอย่างมาให้แม่เขาโพสอวดในเฟสบุ๊ค ผมรักภรรยามากแต่ด้วยเหตุการณ์ต่าง ๆ ผมยอมรับเลยว่าความรักมันน้อยลงเรื่อย ๆ (ทุกวันนี้ผมต้องโกหกว่ายังรักเหมือนเดิมถ้าวันไหนเขาถาม) ผมพยายามบอกเขาให้ใจเย็นและค่อยพูดจากับลูกก็ได้แต่สุดท้ายก็จบด้วยการทะเลาะกัน และก็เป็นผม (เกือบทุกครั้ง) ที่ต้องไปง้อคืนดีเพราะสงสารลูก (เธอเป็นคนง้อยากมาก จนผมเหนื่อยมาก) ไม่อยากให้ลูกเห็นพ่อแม่เป็นแบบนี้ ผมเคยบอกว่าทุกอย่างผมอดทนได้ ผมไม่เคยขออะไร ของขวัญปีใหม่วันเกิดผมไม่ต้องการ ขออย่างเดียวคือให้ใจเย็นกับลูก แต่ก็ไม่เป็นผล ผมเคยคิดจะเลิกแต่ก็กลัวผลกระทบต่อจิตใจเด็กและเอาจริงก็กลัวว่าเธอจะยิ่งหนักข้อกับลูกกว่าเดิมเป็นทวีคูณ ที่สำคัญความคิดที่จะเลิกกันแทบไม่เคยอยู่ในหัวผมมาก่อน ผมเคยคิดแต่จะประคองไปให้นานที่สุดเพราะไม่อยากให้ลูกรู้สึกแย่ ภรรยาผมยามอารมณ์ดีเขาก็ดีแต่ถ้ามีอะไรมาสะกิดนิดเดียวจะเปลี่ยนโหมดทันที เรื่องนี้พี่น้องเขารู้กันหมดแต่พูดเตือนไม่ได้เลย ผมเคยพูดสนุก ๆ ตอนเขาอารมณ์ดีว่าเธอน่าจะไปหาหมอเช๋็คโรคซึมเศร้านะ แต่ภรรยาก็บอกว่าเธอไม่น่าจะเป็นหรอก แต่ผมว่าเธอน่าจะต้องผิดปกติบางอย่างแน่ ๆ แต่ผมจะไปบังคับให้เธอไปหาหมอหรือแกล้งให้ทำแบบทดสอบได้อย่างไรถ้าเธอไม่ยอม

นานวันเข้าเรื่องนี้มันกัดกร่อนจิตใจผมเรื่อย ๆ ผมควรต้องทำอย่างไรดีครับ จะให้สวดมนต์นั่งสมาธิภรรยาก็คงไม่ทำ เพราะเธอเชื่อว่าเธอไม่ผิด ผิดที่ลูกไม่ยอมเป็นดั่งใจเธอต้องการต่างหาก ผมบอกลูกยังเด็กโตไปก็ค่อย ๆ ดีขึ้น เธอก็เถียงว่าตอนเด็กยังขนาดนี้แล้วตอนโตจะขนาดไหน ทุกวันนี้ผมได้แต่อดทน นิ่งเสีย ทำเท่าที่ทำได้ด้วยการกอดเด็ก ๆ บ่อย ๆ พูดดี ๆ เป็นการชดเชยในสิ่งที่แม่เขาทำ 

ขอบคุณที่ทำให้ผมมีที่ระบาย ผมไม่กล้าเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย เก็บมันไว้คนเดียว ผมอาจเรียบเรียงได้ไม่ดีนัก ต้องขอโทษล่วงหน้าด้วยครับ