วันนี้เราถือมาเล่าประสบการณ์ความรักที่พึ่งจบลงนะคะ


เรากับแฟนคบกันมา 3 ปี

ปีแรกเขาดีกับเรามาก แทบไม่มีอะไรที่ต้องปรับจูน

เข้าปีที่ 2 รู้สึกทัศนคติไม่ตรงกันมากหลายๆอย่าง
เรื่องเล็กๆน้อยๆ ก็ทะเลาะกันได้เป็นจริงจัง

อารมณ์เขาโมโหร้าย ทำลายข้าวของ
เราก็รู้สึกตกใจนะ ครั้งแรกที่เคยเจออาการนี้

แต่ยอมรับว่าเพราะรักคำเดียวจริงๆ ที่ให้อภัย ก็ยอมง้อกลับมาดี


แล้วก็มีอารมณ์นี้แรงขึ้นๆ เรื่อยมา จนเราพยายามชวนไปหาหมอ เพราะคิดว่าเขามีบางอาการที่คิดว่าออกแนวซึมเศร้า แต่เขาก็ไม่ยอมไป


เข้าปีที่ 3 รู้สึกชีวิตมีความสุขน้อยลงมากอย่างเห็นได้ชัด

จนมีเรื่องพีค..ทำให้เขาเกือบฆ่าตัวตาย (ไม่เกี่ยวกับเรื่องเรานะ) ทำให้ยอมไปหาหมอ

ปรากฎว่าเขาเป็นโรคซึมเศร้า

จากที่เราเคยๆ ทำใจอยู่แล้ว พอรู้ว่าเป็นจริงๆ ก็ค่อนข้างตกใจนะ แต่ก็เพราะรักจึงคิดว่าช่วยอยู่เคียงข้างเขา ให้เขากินยาตามหมอสั่ง อาการน่าจะดีขึ้น


ผ่านมาสักพักเราก็รู้สึกว่าเขาใช้ชีวิตเกือบปกติ ก็ยังมีทะเลาะกันบ้างแต่รู้สึกว่าเขาควบคุมอารมณ์ได้ดีขึ้น

ไม่ทำลายข้าวของโมโหร้ายเหมือนก่อน

เราเคยงี่เง่าเรื่องเล็กๆน้อยๆหลายครั้ง เรื่องความใส่ใจ แต่เพราะได้กลับมาเจอกันทุกวัน อยู่ด้วยกันทุกวัน คิดเข้าข้างตัวเองว่าสิ่งนี้ชดเชยเรื่องที่เขาไม่ทำให้เราได้

เราสองคนไม่สามารถปรึกษาหรือคุยกันได้เหมือนคู่รักอื่นๆ

เพราะมีแนวคิดที่ต่าง และจบลงด้วยการทะเลาะเกือบทุกครั้ง

ระหว่างทางเขามีความลับหลายๆอย่าง ห้ามแตะโทรศัพท์ และเราก็เคยมีจังหวะที่ได้ดูก็รู้ว่ามีอะไรแปลกๆ จริงๆ แต่ก็ยอมหลับหูหลับตา

ไม่รู้ไม่เห็นเรื่อยมา

..

สุดท้าย. ดูเรายอมขนาดนี้ ทำไมความรักถึงจบลง

มันเกิดความเงียบระหว่างเรา ไม่คุยกัน ไม่มีสาเหตุ เหมือนโรคด้วย บวกกับเรื่องของเรา ที่เขาบอกว่ารู้มันสะสม แล้วคิดว่าไปต่อไม่ไหว

ความเจ็บปวดของเราคือความเงียบ

เหมือนอยู่ด้วยกัน เจอกันทุกวัน แต่ไม่ได้คุยอะไรกันเลย  เราอึดอัด

แล้วเขาก็บอกว่ามีเรื่องของเรามาเป็นส่วนนึงด้วย

ที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ ทุกครั้งที่เราทะเลาะเรากลายเป็นคนผิด

วันนี้เรายอมปล่อยเขาแล้ว

ยอมกลับมารักตัวเองแล้ว

เราขอให้กำลังใจคนที่ไม่คิดว่าจะเดินออกมาจากความสัมพันธ์แบบนี้ได้


วันนึงถ้าเราไม่ออกมา เขาก็จะผลักเราออกมาเอง

แม้วันสุดท้ายที่เราเดินออกมา ก็ยังไม่มีคำพูดอะไรเลย

ลาก่อน .. เลิกกันได้จริงๆสักทีเนาะ