รู้สึกไม่มีความสุขเหมือนเมื่อก่อนเลยค่ะ (ยาวหน่อยนะคะ)
เราอายุแค่ 19 เอง รู้สึกได้ถึงอารมณ์ตัวเองว่า ยิ้มน้อยลง อะไรที่เคยทำแล้วสนุก
ก็ไม่มีความสุข
เมื่อก่อนชอบวาดรูปมากๆค่ะ ประกวดนู้นนั้นนี่ ปีนี้ก็วาดรูปที่อาจารย์บังคับให้ประกวดเพราะมีคะแนน วาดไม่ได้หวังอะไร ก็ติดรองชนะมา
แต่ก็ไม่มีความสุขเหมือนเมื่อก่อนค่ะ
อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อก่อน มีเพื่อน มีแฟน วาดรูปเดินไปด้วยกัน คิดความฝัน คิดของเรื่องเป้าหมายบ่อยๆ
แต่พอยิ่งโตก็ยิ่งทำอะไรก็ไม่มีความสุข
ดูมุขตลกในสื่อโซเชียล ก็ไม่หัวเราะอย่างที่เคย หน้าบูดหน้าบึ้งตอนอยู่ข้างนอก
และที่มาตั้งกระทู้คือเราเริ่มสัมผัสได้ว่ามันมีผลกระทบ กับการใช้ชีวิตประจำวันมากๆ จากปกติ ไม่มีใครเข้ามาคุย ก็ยิ่งแล้วใหญ่ เพราะหน้าตาเหมือนตูด
เราเจออะไรที่แบบ...มันกระแทกจิตใจภายในปีเดียว
ทั้งโดนโกงเงิน 3 หมื่น (หาเองไม่เกี่ยวกับครอบครัว)
ทั้งโดนแฟนบอกเลิก (ทุกวันนี้ก็โทษตัวเองบ่อยๆ) คบมา3ปี เหมือนขาดคอมฟอร์ทโซนไปเลย ไม่รู้เขียนถูกไหม
ทั้งโดนเพื่อนที่สนิทที่สุดแค่คนเดียว บอกกับเราว่าเราไม่สำคัญเท่าเพื่อนคนอื่น
เราพิมสื่อให้คนในกระทู้เข้าใจยาก แล้วก็ปัญหายิบย่อย
กลายเป็นคนไม่เอาไหน
ไร้ความฝัน ไม่มีจุดหมาย กินอะไรก็เริ่มไม่อร่อย อีกแล้ว
เมื่อก่อนเราชอบกินมากๆจน นน. 115 โล
คุณน่าจะรู้นะว่า ปัญหาน่าจะเยอะมากๆ ไม่รู้ว่านคิดภาพออกไหม ชีวิตม.ปลายไม่ค่อยสวย อยู่คนเดียว ในห้องที่เสียงก้องดัง มีเพื่อนสนิทแค่คนเดียว เพื่อนสนิทคนนี้ตามเรามาที่มหาลัยด้วย แต่ปี1 ทะเลาะกันบ่อย ความสนิทก็เลยหาย
ไม่ค่อยกินอะไร จน นน.เหลือ 94กก. เพราะรู้สึกไม่อร่อยอีกแล้ว
ครอบครัวก็มีปัญหาพอสมควรค่ะ
พ่อ มีเมียใหม่ กับลูกติด 2ของเมียใหม่ พ่อย้ายไปอยู่กับเขา (เรื่องนี้ตั้งแต่ตอนเด็ก4ขวบแล้วค่ะ พ่อค่อนข้างเจ้าชู้ โตมาเลยไม่ได้สนใจเขาแต่เขาส่งเงินให้ถือว่ายังทำหน้าที่พ่ออยู่ เลยไม่สนิทเพราะ2-3เดือนเจอครั้ง)
เราอยู่กับแม่ค่ะ แม่ค่อนข้างทอกซิกพอสมควร เป็นคนชอบเอาชนะค่ะ เวลาเขาทำอะไรของเราหก ตก แตก เขาก็จะบอกว่าเรา วางเกกะ วางขวาง เพราะเรา ประมาณนี้ค่ะ ก็เลยมีปัญหาอะไรไม่ค่อยอยากเล่า
เพราะพอเราเล่าไปแล้ว เขามักจะบอกว่าเรา อ่อนแอ นู้นนิดหน่อยไม่ได้ แล้วก็จะวนเข้าถึงเรื่องสมัยก่อนนู้นนน
เราก็รู้ๆกันอยู่เนอะสมัยก่อนกับสมัยนี้ไม่เหมือนกันหรอก
มีปัญหาก็ไม่รู้จะพูดกับใคร ไม่รู้ว่าจะขอความช่วยเหลือจากใคร เคยบอกว่าจะไปพบจิตแพทย์นะ กับแม่
แม่บอกว่า เราไม่เป็นอะไรหรอก ฉันเคยเป็น หาอะไรทำสิ หมอเขาไม่ช่วยเราหรอก เราต้องช่วยตัวเอง
เลยขอมาระบายหน่อยค่ะ หรือเป็นเพราะเราที่ อ่อนแอไร้สาระ เราเองก็โทษตัวเองตลอดเลยค่ะ ถ้าเกิดทั้งหมดนั้นเราอ่อนแอจริงๆก็พร้อมยอมรับค่ะ
อยากเข้มแข็งกว่านี้
แต่มันก็อยากร้องไห้ตลอดเลย
รู้สึกว่าทำอะไรก็ไม่มีความสุข
เราอายุแค่ 19 เอง รู้สึกได้ถึงอารมณ์ตัวเองว่า ยิ้มน้อยลง อะไรที่เคยทำแล้วสนุก
ก็ไม่มีความสุข
เมื่อก่อนชอบวาดรูปมากๆค่ะ ประกวดนู้นนั้นนี่ ปีนี้ก็วาดรูปที่อาจารย์บังคับให้ประกวดเพราะมีคะแนน วาดไม่ได้หวังอะไร ก็ติดรองชนะมา
แต่ก็ไม่มีความสุขเหมือนเมื่อก่อนค่ะ
อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อก่อน มีเพื่อน มีแฟน วาดรูปเดินไปด้วยกัน คิดความฝัน คิดของเรื่องเป้าหมายบ่อยๆ
แต่พอยิ่งโตก็ยิ่งทำอะไรก็ไม่มีความสุข
ดูมุขตลกในสื่อโซเชียล ก็ไม่หัวเราะอย่างที่เคย หน้าบูดหน้าบึ้งตอนอยู่ข้างนอก
และที่มาตั้งกระทู้คือเราเริ่มสัมผัสได้ว่ามันมีผลกระทบ กับการใช้ชีวิตประจำวันมากๆ จากปกติ ไม่มีใครเข้ามาคุย ก็ยิ่งแล้วใหญ่ เพราะหน้าตาเหมือนตูด
เราเจออะไรที่แบบ...มันกระแทกจิตใจภายในปีเดียว
ทั้งโดนโกงเงิน 3 หมื่น (หาเองไม่เกี่ยวกับครอบครัว)
ทั้งโดนแฟนบอกเลิก (ทุกวันนี้ก็โทษตัวเองบ่อยๆ) คบมา3ปี เหมือนขาดคอมฟอร์ทโซนไปเลย ไม่รู้เขียนถูกไหม
ทั้งโดนเพื่อนที่สนิทที่สุดแค่คนเดียว บอกกับเราว่าเราไม่สำคัญเท่าเพื่อนคนอื่น
เราพิมสื่อให้คนในกระทู้เข้าใจยาก แล้วก็ปัญหายิบย่อย
กลายเป็นคนไม่เอาไหน
ไร้ความฝัน ไม่มีจุดหมาย กินอะไรก็เริ่มไม่อร่อย อีกแล้ว
เมื่อก่อนเราชอบกินมากๆจน นน. 115 โล
คุณน่าจะรู้นะว่า ปัญหาน่าจะเยอะมากๆ ไม่รู้ว่านคิดภาพออกไหม ชีวิตม.ปลายไม่ค่อยสวย อยู่คนเดียว ในห้องที่เสียงก้องดัง มีเพื่อนสนิทแค่คนเดียว เพื่อนสนิทคนนี้ตามเรามาที่มหาลัยด้วย แต่ปี1 ทะเลาะกันบ่อย ความสนิทก็เลยหาย
ไม่ค่อยกินอะไร จน นน.เหลือ 94กก. เพราะรู้สึกไม่อร่อยอีกแล้ว
ครอบครัวก็มีปัญหาพอสมควรค่ะ
พ่อ มีเมียใหม่ กับลูกติด 2ของเมียใหม่ พ่อย้ายไปอยู่กับเขา (เรื่องนี้ตั้งแต่ตอนเด็ก4ขวบแล้วค่ะ พ่อค่อนข้างเจ้าชู้ โตมาเลยไม่ได้สนใจเขาแต่เขาส่งเงินให้ถือว่ายังทำหน้าที่พ่ออยู่ เลยไม่สนิทเพราะ2-3เดือนเจอครั้ง)
เราอยู่กับแม่ค่ะ แม่ค่อนข้างทอกซิกพอสมควร เป็นคนชอบเอาชนะค่ะ เวลาเขาทำอะไรของเราหก ตก แตก เขาก็จะบอกว่าเรา วางเกกะ วางขวาง เพราะเรา ประมาณนี้ค่ะ ก็เลยมีปัญหาอะไรไม่ค่อยอยากเล่า
เพราะพอเราเล่าไปแล้ว เขามักจะบอกว่าเรา อ่อนแอ นู้นนิดหน่อยไม่ได้ แล้วก็จะวนเข้าถึงเรื่องสมัยก่อนนู้นนน
เราก็รู้ๆกันอยู่เนอะสมัยก่อนกับสมัยนี้ไม่เหมือนกันหรอก
มีปัญหาก็ไม่รู้จะพูดกับใคร ไม่รู้ว่าจะขอความช่วยเหลือจากใคร เคยบอกว่าจะไปพบจิตแพทย์นะ กับแม่
แม่บอกว่า เราไม่เป็นอะไรหรอก ฉันเคยเป็น หาอะไรทำสิ หมอเขาไม่ช่วยเราหรอก เราต้องช่วยตัวเอง
เลยขอมาระบายหน่อยค่ะ หรือเป็นเพราะเราที่ อ่อนแอไร้สาระ เราเองก็โทษตัวเองตลอดเลยค่ะ ถ้าเกิดทั้งหมดนั้นเราอ่อนแอจริงๆก็พร้อมยอมรับค่ะ
อยากเข้มแข็งกว่านี้
แต่มันก็อยากร้องไห้ตลอดเลย