คือเราก็ไม่รู้เหมื่อนกันงับว่าเรารู้สึกอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ถ้าถามว่ามีเพื่อนเยอะไหม?ในความคิดเรา เราว่ามันกลางๆงับ
และพอเรารู้สึกอย่างนี้มันทำให้เรารู้สึกอ่อนแอลง มันทำให ้จิตใจด้านลบของเรามากขึ้นในทุกๆวัน บ้างวันร้องไห้จะเป้นจะตายไร้ความสุข บางวันก็ยิ้มแย้มแต่พอกลับบ้านเรารู้สึกดิ่งเลย 

มีหลายครั้งที่ความรู้สึกนี้มันทำให้เราเก็บความรู้สึกของตัวเองมากขึ้นทุกๆวัน คือมันไม่ถึงกับทุกวันไม่มีความสุขนะ แต่มันเป็นความรู้สึกอึดอัดพอยิ่งอึดอัดเรารู้สึกว่าช่วงเวลาที่เรามีความสุขมันเริ่มลดลง จนตอนนี้เราไม่รู้เลยว่าความสุขจริงๆที่มันออกมาจากใจเราครั้งล่าสุดคือตอนไหน 
พอมาถึงตอนนี้เรามองย้อนกัลบไปเรานึกได้เลยว่า เราไม่เคยมีเพื่อนสนิทสักคน เพื่อนรู้ใจไม่มีเลยมีแต่เพื่อนๆที่แตกต่างกันแค่ระดับความสนิทแต่ไม่ถึงขั้นกลายเป็นเพื่อนสนิท เพื่อนที่เราเรียกว่าสนิทก็สนิทไม่จริงหรอก มันอาจเป็นเพราะเราไม่เคยบอกอะไรพวกเขาเลย 

ส่วนครอบครัว ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เรารู้สึกอึดอัดกับครอบครัว ครอบครัวเราที่คนภายนอกมองว่าเป็นครอบครัวที่อบอุ่น แต่ทำไหมเราไม่รู้สึกแบบนั้นเลยนะเพราะในอดีตพ่อกับแม่ทะเลาะกันบ่อย หรื่ออาจเป็นเพราะเราล่ะมั้งที่ไม่เคยทำให้ครอบครัวภุมิใจ ในด้านครอบครัว มีทั้งเราที่ผิดและถูก แต่ไม่ว่าจะผิดหรื่อถูกก็ไม่เคยรู้สึกดีขึ้นเลย

ห้อมล้อมด้วยเพื่อน ครอบครัวก็จริงแต่เรากลับรู้สึกโดดเดี่ยวเหมื่อนคนที่เข้าใจมากที่สุดคือตัวเอง.. อยากรู้ว่าควรแก้ไขความรู้สึกนี้ยังไงดี