เราประสบความสำเร็จในชีวิตน่าจะแทบทุกอย่าง โตมาในครอบครัวที่ดี เรียนเก่ง มีงานที่ดี มีลูกน้องที่ดี ทุกคนชมว่าเราเก่ง แต่เราไม่ประสบความสำเร็จเรื่องความรักเลย

ตั้งแต่เกิดมาเคยมีแฟนแค่สองคน คนแรกพึ่งเริ่มมีตอน 26 ทั้งชีวิตแทบจะไม่มีคนเข้ามาจีบเลย บอกใครก็ไม่มีคนเชื่อ หาว่าเราเลือกมาก คนแรกคบมา 5 ปี เราเป็นคนบอกเลิกเพราะเค้าเริ่มไม่ไปไหนมาไหนกับเรา เริ่มมีกิจกรรมที่ทำคนเดียว นานขึ้นๆมันทำให้เรารู้สึกว่ามีแฟนเหมือนไม่มี จะได้ไปทานข้าวที เราต้องนัดล่วงหน้าหลายเดือน

คนที่สองคือแฟนคนปัจจุบัน ทำงาน 7 วัน ไหนจะเวรตัวเอง ไหนจะช่วยแลกเวรรุ่นน้อง ไม่ค่อยมีเวลาให้เรา แต่เค้าจะคอยไลน์มาหาเสมอ จะพยายามมาเจอเราอย่างน้อยอาทิตย์ละครั้ง (ครั้งละ 2-3 ชม) ถ้าเค้าว่างเค้าจะไปดำน้ำ ถ้าว่างอีกจะไปทริปที่ดีเทลยาจัด แล้วถ้าว่างอีกถึงจะไปเที่ยวกับเรา ซึ่งคือแค่ 2-3 วันเท่านั้น 

เรารู้ว่าเราโตแล้ว ไม่ควรทำตัวเป็นเด็กขี้น้อยใจ เพราะทุกคนควรมีเวลาของตัวเอง แต่เราน้อยใจ เรานอนร้องไห้บ่อยมาก เราอิจฉาคนที่เค้ามีคนรักอยู่ด้วยข้างๆ ไปเที่ยวกัน ได้ใช้เวลาด้วยกัน

เราต้องจัดการความรู้สึกแบบนี้อย่างไรดี คนบางคนต้องเกิดมาเพื่อมีความสุขกับตนเองหรือเปล่า เราทำอะไรด้วยตัวเองได้ เราทำทุกอย่างด้วยตัวเองมาตลอด การทำอะไรคนเดียวไม่ใช่ปัญหาของเรา เราแค่อยากเป็นคนสำคัญของใครซักคน

น้อยใจชีวิตไปก็ไม่เกิดประโยชน์ แต่มันก็อดรู้สึกไม่ได้ มีใครเคยรู้สึกแบบนี้บ้างคะ