ในวัย30นิดๆกับครอบครัวที่ต้องประคองในเศรษฐกิจแบบนี้ เหนื่อยมากเลย ไม่นึกเหมือนกันว่าตัวเองจะมาถึงวันนี้ได้ วันที่อยากทิ้งทุกอย่าง ไม่อยากออกไปเจอใคร ไม่อยากมีเพื่อนร่วมงานไม่อยากคุย ไม่อยากตื่นสิงอยู่ในโทรศัพท์ตั้งแต่ตื่นยันนอน ให้ลืมความล้มเหลวที่มันกำลังเกิด แล้วปรึกษาใครไม่ได้เลย ไม่อยากฟังคำว่าคนอื่นเขาลำบากกว่าเรา คนอื่นเขาพยายามกว่าเรา คนอื่นเขาเหนื่อยกว่าเรา เราพยายามจะรับคำพวกนี้มารั้งตัวเองไว้ตลอด ซึ่งวันนี้เราก็รู้แล้วว่าไม่ไหว เราพยายามมาตลอด เคยตั้งใจทำงานเพื่อให้ได้ตำแหน่งที่สูงขึ้นแค่หวังว่าจะได้เงินเพิ่มเพื่อมาดูแลครอบครัว แต่สิ่งที่ได้กลับเป็นงานที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆและโดนพรากเวลาไปโดยไม่ได้ค่าตอบแทนเพิ่ม อยากดูแลพ่อให้ดีก็ทำไม่ได้ อยากให้พ่อได้รับการรักษาที่ดีกว่านี้แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ความภูมิใจที่ยังเหลืออยู่ตอนนี้ก็คือลูก อยากมองดูเขาเติบโตมีอนาคตที่ดีพึ่งพาตัวเองได้ในอนาคต ทุกวันนี้ความสุขของเราคือตื่นไปส่งลูกที่โรงเรียน และไปรับตอนเย็น ถึงจะไม่อยากอยู่ต่อแต่ทิ้งพวกเขาสองคนไม่ได้จริงๆ เราทำให้ทุกคนรอบข้างลำบากมาตลอด สร้างหนี้สิน หนี้ที่กู้มาก็เอามาใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน ที่เงินเดือนเราไม่พอจ่าย ตอนนี้รู้สึกแล้วว่าตัวเองพลาดมาก เพราะมันซื้อความสุขให้เรากับครอบครัวได้แค่ระยะสั้นๆ เงินที่ไม่ไดเอามาต่อยอดและใช้จ่ายหมดไปมันไม่งอกเงย สุดท้ายก็ทำให้คนที่ค้ำให้ต้องไม่สบายใจ เดือดร้อนใจ สิ่งที่เรากลัวมาตลอดมันเกิดขึ้นแล้ว พอตัดสินใจลาออกจากงาน เราก็ไม่กล้าหางานอีกเลย กลัวจะเจอภาวะเดิมๆทั้งๆที่ความเป็นจริงแล้วเรื่องพวกนี้เราต้องอดทน เราต้องยอมรับมันเราไม่มีทางเลี่ยงมันได้ แต่พอจะเริ่มมันก็ไม่ไหว
ตอนที่เรายังทำงานอยู่ มันก็ไม่ได้เป็นหนักขนาดนี้เลย แต่พอได้ออกจากงานมาแล้วมันทำใจกลับไปยากมากรอบนี้ กลัวไปหมด และแน่นอนว่าจากเงินเดือนขั้นต่ำ และภาระของเราแล้ว ไม่มีเงินเก็บพออีกแล้วสำหรับอยู่ต่อไป ตอนนี้ไม่รู้จะไปต่อยังไง เคว้งมาก ปัญหาที่เจอก็ไม่กล้าพูดให้คนที่บ้านฟังเลย กลัวพวกเขาสองคนจะกังวล กลัวไปหมด กลัวถ้าไม่มีเราพี่ชายจะดูแลพ่อและลูกเราดีรึเปล่า ถ้าเรารีสตาร์ทตัวเองได้มันก็คงดี ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เราจะแก้ไขปัญหานี้ได้รึยัง แต่ก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้วค่ะที่ได้ระบายออกมาส่วนหนึ่ง...ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ...และขอบคุณล่วงหน้าสำหรับกำลังใจหรือคำแนะนำ